Μεγάλη συζήτηση άνοιξε μετά τη δημοσίευση των επίσημων στοιχείων της Eurostat, που συμπεριλαμβάνει την Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου και τρεις ακόμα Περιφέρειες από την Ελλάδα μεταξύ των 20 φτωχότερων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το γεγονός πως τα μετρήσιμα στοιχεία αφορούν το 2017, μικρή σημασία έχει, αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι η κατάσταση δε βελτιώθηκε τη χρονιά που έφυγε, επομένως πιθανά τα στοιχεία του 2018 να είναι και οριακά χειρότερα από εκείνα που τίθενται σήμερα προς κρίση.

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου ανεβαίνει τον δικό της «Γολγοθά». Τα πλήγματα που υπέστη, πολλά και διαδοχικά, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται ως «παρακατιανός» συνδαιτυμόνας, σε ένα τραπέζι από το οποίο άλλοι τρώνε το φιλέτο κι άλλοι ψίχουλα. Μια αντίληψη που μοιάζει δυστυχώς παγιωμένη και από τους ίδιους τους νησιώτες, αδυνατώντας να πιστέψουν ότι αυτή θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να αλλάξει. Φταίει η μίζερη πραγματικότητα που ζούμε; Πιθανώς ναι. Και πώς αντιστρέφεται η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί; Πάντως όχι με ευχολόγια, ευφάνταστα αυτοδιοικητικά τσιτάτα ή πετώντας την μπάλα στην εξέδρα…

Σχεδόν όλοι οι διεκδικητές του περιφερειακού θώκου στο Βόρειο Αιγαίο τοποθετήθηκαν άμεσα επί των στοιχείων της Eurostat. Και μπορεί για τους κ.κ. Χριστόφα, Σπιλάνη και Μουτζούρη, να ήταν πιο εύκολο κάτι τέτοιο, αφού δε βρίσκονταν εκείνοι στο τιμόνι της περιφερειακής αρχής την προηγούμενη τετραετία, επομένως δεν έχουν μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Τα βέλη και των τριών στράφηκαν, όπως ήταν εύλογο και αναμενόμενο και λόγω της προεκλογικής περιόδου, προς την Χριστιάνα Καλογήρου και τους συνεργάτες της, κατηγορώντας τους πως δεν αξιοποίησαν κατάλληλα την περίοδο που κράτησαν τα ηνία της Περιφέρειας Β. Αιγαίου στα χέρια τους. Τα επιχειρήματά τους, πολλά. Φυγή των νέων στο εξωτερικό, έλλειψη απορροφητικότητας και αδυναμία ορθολογικής διαχείρισης των διαθέσιμων κονδυλίων για αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, κοντόφθαλμες λογικές και έργα με άμεση απόδοση και έντονο προεκλογικό άρωμα.

Είναι αλήθεια ότι η Περιφέρεια Β. Αιγαίου έχει πολλές δυνατότητες και μοιάζει, με τον τρόπο που λειτουργεί, να αδικεί τον εαυτό της. Γιατί φαντάζει αδιανόητο να μην επιθυμεί χειροπιαστά θετικά αποτελέσματα στην καθημερινότητα των νησιωτών. Δεν είχαν κακές προθέσεις όσοι διοίκησαν. Το γεγονός όμως πως δεν τα κατάφεραν πολύ καλά -κι αυτό αποδεικνύεται ξεκάθαρα από τα επίσημα στοιχεία- αποτελεί τροφή για σκέψη…

Από τη μεριά της η Χριστιάνα Καλογήρου, ούτε λίγο ούτε πολύ, επέρριψε τις ευθύνες για την κατάσταση που βιώνουν οι νησιώτες στην οικονομική κρίση της εποχής, καθώς και στο μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα. Σαφώς και έχουν συμβάλλει στη διαμόρφωση της καθημερινότητάς μας και στη γενικότερη οικονομική κατάσταση της περιοχής μας, αλλά μοιάζει εντελώς επιδερμική προσέγγιση σε ένα ζήτημα, που χρήζει βαθύτερης ανάλυσης και δεν μπορεί να «χρεώνεται» μόνο στους… άλλους! Εξάλλου, δεν είναι δυνατόν να φταίει μόνο η κρίση, οικονομική και προσφυγική, για το γεγονός ότι στο σύνολό της η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου δεν απολαμβάνει της τύχης, που όλοι εμείς ως κάτοικοι των νησιών, επιθυμούμε και προσδοκούμε.

Προφανώς και οι τοπικές κοινωνίες έχουν σηκώσει μεγάλο βάρος στους ώμους τους, αλλά από την άλλη μεριά χρειάζεται στο τέλος της μέρας ή της όποιας αυτοδιοικητικής θητείας, να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Αφ’ ενός οι έχοντες τα αξιώματα, αφ’ ετέρου οι έχοντες το δικαίωμα του εκλέγειν. Γιατί είναι πολύ εύκολο να ρίχνουμε… κατάρες στην πολυεπίπεδη κρίση, που έπληξε τα νησιά μας, αλλά δεν αρκεί για να καταφέρουμε να βγούμε στον… αφρό. Για να συμβεί αυτό, απαιτείται να σηκώσουμε μανίκια και να εργαστούμε με σχέδιο, οργάνωση, μεθοδικότητα, αποφασιστικότητα και υπευθυνότητα.

Τον ίδιο ήλιο και την ίδια θάλασσα έχουμε εξάλλου με τα υπόλοιπα νησιά της χώρας. Γιατί θα πρέπει να ζούμε συμφιλιωμένοι με την ιδέα ότι το Βόρειο Αιγαίο θα βρίσκεται για πάντα στη σκιά άλλων Περιφερειών; Αν μας λείπουν οι ικανοί άνθρωποι, έχουμε υποχρέωση να τους αναδείξουμε μέσα από τις κάλπες. Αν μας λείπουν οι παραγωγικές ιδέες, επιβάλλεται να προκύψουν μέσα από εποικοδομητικό διάλογο. Αν μας λείπει το όραμα όμως, για ένα καλύτερο αύριο, δεν μας σώνει απολύτως τίποτα…