Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Από το Μουντιάλ του 2010 θυμόμαστε μία ιστορία που δεν είναι βέβαια αστικός μύθος, αλλά πέρα για πέρα αληθινή. Η Βόρειος Κορέα (η Βόρειος όχι η Νότιος που παίζει καλά το τόπι), έπαιζε με την τεράστια «Σελεσάο» σε μία από τις σπάνιες παρουσίες της σε τελική φάση παγκοσμίου Κυπέλλου και ηττήθηκε τελικά με το άκρως τιμητικό σκορ 2-1. Η ιδιαιτερότητα στην ιστορία, δεν προκύπτει βέβαια από το ότι η Β. Κορέα δεν έφαγε επτά γκολ ας πούμε. Αλλά από το γεγονός πως η Βόρειος Κορέα στο ημίχρονο της αναμέτρησης, κράτησε τη Βραζιλία στο 0-0, με τον τιτανομέγιστο ηγέτη της χώρας Κιμ, να αποφασίζει να προβάλλει στους πολίτες του ως τελικό σκορ το αποτέλεσμα που είχε ξαποστάσει στην ανάπαυλα! Και όπως είναι φυσικό, η ιστορία αυτή, προκάλεσε γέλιο στα μέρη μας (και γενικά στον «Δυτικό κόσμο») αλλά και συμπόνια για τους δύσμοιρους Βορειοκορεάτες που είναι «πίσω από τον κόσμο» και ένας δικτάτορας δεν τους αφήνει να καταλάβουν, ούτε τι κάνει στα αλήθεια η εθνική τους ομάδα στο ποδόσφαιρο.
Πώς μας ήρθε αυτή η ιστορία τώρα; Ε, ο συνειρμός δεν είναι και τόσο δύσκολος. Όταν στην Ελλάδα, του προηγμένου Δυτικού κόσμου και της εμπεδωμένης δημοκρατίας, η επικαιρότητα αλλά και η καθημερινότητα καθορίζεται σε τόσο μεγάλο βαθμό από τα παρακάτω τέσσερα πρόσωπα, δεν μπορείς στα αλήθεια να κοροϊδεύεις τους Βορειοκορεάτες. Διότι έχουμε και λέμε: Βαγγέλης Μαρινάκης, ιδιοκτήτης ΠΑΕ Ολυμπιακός και ιδιοκτήτης πια του ΔΟΛ. Γιάννης Αλαφούζος, ιδιοκτήτης (ακόμα) της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και ιδιοκτήτης του ΣΚΑΪ. Ιβάν Σαββίδης, ιδιοκτήτης ΠΑΕ ΠΑΟΚ και ιδιοκτήτης Epsilon. Δημήτρης Μελισσανίδης, ιδιοκτήτης ΠΑΕ ΑΕΚ και από τους βασικούς μετόχους του ΟΠΑΠ.
Προς Θεού βέβαια, δεν πρόκειται από εδώ να αρχίσουμε υπαινιγμούς περί ολιγαρχιών και τέτοια από παράγοντες που βρίσκονται ταυτόχρονα στο πολιτικό, στο οικονομικό, στο αθλητικό αλλά και στον Τύπο και με κυρίαρχο ρόλο. Θα μιλήσουμε με αλληγορική διάθεση, εστιάζοντας στο ποδόσφαιρο καθ’ αυτό, για το οποίο, ειδικά τα τελευταία οκτώ χρόνια, καταναλώνουμε φαιά ουσία και μας απασχολεί εξίσου με τη μνημονιακή πορεία της χώρας. Και τούτο με αφορμή την πρεμιέρα των μεγάλων ομάδων μας των παραπάνω ιδιοκτητών, στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις Champions League και Europa League, όπου ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός είχαν τον εξής απολογισμό σε τρεις αγώνες: μηδέν γκολ ενεργητικό, τέσσερα γκολ παθητικό, τέσσερα σουτ εντός εστίας, έναν βαθμό συνολική βαθμολογική συγκομιδή και μέσο όρο κατοχής μπάλας περίπου 32%. Και προσοχή, αντίπαλοι δεν ήταν ομάδες μεγαθήρια, αλλά ο νεανικός Άγιαξ, η έκτη καλύτερη πέρυσι ομάδα της Ισπανίας Ρεάλ Μπέτις και η σπουδαία Τσέλσι, η οποία αγωνίστηκε βέβαια με τη δεύτερη ομάδα της και κράτησε τη μπάλα στα πόδια της μέσα στην καυτή Τούμπα, για κάτι παραπάνω από μία ώρα…
Οι «ομαδάρες» μας δηλαδή, που μας απασχολούν όλο το χρόνο με τις επενδύσεις τους, τις προσπάθειές τους να διαφημίσουν τη χώρα, αλλά και να εξυγιάνουν ένα άρρωστο κομμάτι της κοινωνίας μας (sic), βγάζοντας μέχρι και πιστόλι (ατιμώρητα από την Πολιτεία), βγήκαν στην Ευρώπη και... ξεβρακώθηκαν. Κάνοντας τις στρατιές των οπαδών (οπαδοί είμαστε όλοι) να συνειδητοποιούν (;) το πραγματικό τους μέγεθος και όχι δηλαδή εκείνο της σκιάς τους. Αφού οι «ομαδάρες» τους, που τα τελευταία χρόνια κάνουν τόσο μεγάλο θόρυβο που μπορούν να ρίξουν και… κυβερνήσεις και η Πολιτεία φορώντας τις φανέλες τους, σπεύδει να υποβοηθήσει την κατασκευή γηπέδων τους και να συνδράμει της οικονομικής τους ευρωστίας (βλέπε χορηγία ΕΡΤ για τα τηλεοπτικά), έχουν μείνει τόσο πίσω που το ποδόσφαιρο που παίζουν, έχει ελάχιστη σχέση με εκείνο που παίζεται στις άλλες χώρες. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη χώρα μας δηλαδή. Είμαστε χώρα που ελάχιστη σχέση έχει -από κάθε άποψη- με τις άλλες χώρες της ΕΕ, αλλά εντός των συνόρων, η μαγκιά, ο εύκολος πατριωτισμός και η ψευδαίσθηση της κανονικότητας, περισσεύει.