Είναι πάντως φυσιολογικό: Η Χριστιάνα Καλογήρου, είναι η πρώτη επίσημα δηλωμένη (και εκ νέου) υποψήφια στις αυτοδιοικητικές εκλογές και με δεδομένο ότι είναι έτσι κι αλλιώς υπό κρίση, ασκώντας ακόμα τα καθήκοντά της στη σημερινή περιφερειακή αρχή, μπαίνει πολύ εύκολα στο κάδρο της κριτικής οποιουδήποτε. Είτε του (όποιου) βασικού της αντιπάλου στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, είτε της κυβέρνησης που έχει αποδείξει από τη λειτουργία της νομαρχιακής του κόμματός της στη Λέσβο, ότι παρακολουθεί στενά και με συνέπεια τα πράγματα σε αυτοδιοικητικό επίπεδο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξάλλου σε τοπικό επίπεδο μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε, έδειξε ξεκάθαρα την πρόθεσή του να βάλει στο «στόχο» την επίσημη υποψήφια της ΝΔ στην Περιφέρεια και εξειδικεύοντας στον αγροτικό τομέα που -ελέω ευλογιάς αλλά και δάκου- είναι η «αχίλλειος πτέρνα» της σημερινής περιφερειακής αρχής, δεν χάρισε… «κάστανο». Αρχικά μέσω της γνωστής τριάδας των κ.κ. Σπιλάνη, Νικολάρα και Αργυρούδη, που αποτελούν τη μοναδική (αλλά και δυναμική) εκπροσώπηση του κυβερνητικού σχήματος στην αυτοδιοίκηση, η οποία έψεξε την αμηχανία της περιφερειακής αρχής στο πρόσφατο περιφερειακό συμβούλιο μπροστά στο πεδίο που λέγεται «αγροτική πολιτική», για να ακολουθήσει το «βαρύ πυροβολικό», υπό τον Στρατή Νικολάου και το «αγροτικό γραφείο ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου» που «έδειξε» τη μη πρόβλεψη πρόσληψης κτηνιάτρου. Που, παρεμπιπτόντως, αν όντως δεν προβλέφθηκε άμεσα όπως καταγγέλλει «πρωτόλεια» ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στις 16 προσλήψεις μόνιμου προσωπικού που εξασφάλισε η Περιφέρεια, θα πρόκειται περί εγκληματικής παράλειψης, έχοντας όλοι μας ακόμα πολύ νωπές τις μνήμες και της επέλασης της ευλογιάς στο νησί.

Ωστόσο η έναρξη της προεκλογικής περιόδου για την αυτοδιοίκηση (και προφανώς όχι μόνο) που σήμανε μεσοβδόμαδα ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπο της κ. Καλογήρου, δεν προσφέρεται προς το παρόν για επί της ουσίας σχολιασμό. Όσο κι αν η επιλογή της κ. Καλογήρου να μην απαντά για το οτιδήποτε της προσάπτουν, δίνει δικαιώματα να υιοθετείται ως απόλυτη πραγματικότητα, η κριτική που κατά καιρούς της ασκείται. Αντίθετα εκείνο που μπορεί να σχολιαστεί, είναι η παραδοξότητα μία κυβέρνηση (σ.σ. ναι μία κυβέρνηση!) να ασκεί κριτική σε μία αιρετή της αυτοδιοίκησης για ζητήματα που έλαβαν (και λαμβάνουν) χώρα στη Λέσβο, αλλά απασχόλησαν πάντως πολύ σοβαρά και σε κεντρικό επίπεδο, λες και έχουν αντίστροφο μερίδιο εξουσίας. Καθώς τούτο το πρωτοφανές (αν και λίγο έως πολύ λογικό, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οριακά ανύπαρκτος σε επίπεδο περιφερειακού και δημοτικού συμβουλίου) οδηγεί στην πραγματικότητα σε κάτι μεταξύ δύο μόλις συμπερασμάτων: Είτε η σημερινή περιφερειακή αρχή ήταν (και συνεχίζει να είναι) εγκληματικά αναποτελεσματική (προκαλώντας την αγανάκτηση μέχρι και των Υπουργείων που υποτίθεται εξασφάλισαν ας πούμε την ενίσχυση της Κτηνιατρικής Υπηρεσίας Λέσβου, αλλά η Περιφερειάρχης δεν… πήρε), είτε ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να ομολογεί την αδυναμία του να υπάρξει και στο νέο αυτοδιοικητικό σκηνικό που εκείνος μάλιστα έστησε (σ.σ. απλή αναλογική).

Λογικά η αλήθεια θα είναι κάπου στη… μέση. Ωστόσο, οι τελευταίες ανακοινώσεις εκ μέρους του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν περισσότερο το πραγματικό πρόβλημα του κυβερνώντος κόμματος, παρά το ποιος φταίει για την κατάντια μας στις υποθέσεις του δάκου και της ευλογιάς: Μία Καλογήρου, που είναι η πολιτική προϊσταμένη της… τελευταίας περιφέρειας της χώρας, φαντάζει από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται από το κυβερνών κόμμα, ως η «απόλυτη» εξουσία του τόπου και χαρακτηριστικότερο σημείο αναφοράς μέσα στην κοινωνία. Που φυσικά δεν είναι και ούτε πρέπει να παρουσιάζεται ως κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προοπτική ούτε έστω να… επιβιώσει ακόμα και σε καθεστώς «απλής αναλογικής» στην αυτοδιοίκηση.