Με βουτιές στο παρελθόν, μπορεί κάποτε και να πνιγείς

Δεν εκπροσωπεί μόνον την Αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως σε κάθε έξυπνη «κόντρα» που βάζει απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη για να ενεργοποιήσει το μνημονικό του λαού, ισχυρίζεται ο Αλέξης Τσίπρας. Με αφορμή την πρόσφατη ανεξαρτητοποίηση του Γιώργου Λαζαρίδη των ΑΝΕΛ η οποία κατέστησε επισφαλή την κυβερνητική πλειοψηφία, ο Γιώργος Κατρούγκαλος επιχείρησε άλλη μία αναδρομή στο παρελθόν, για να οξύνει τις μνήμες του διχασμού και να ενεργοποιήσει το ανάλογο θυμοειδές. Παραλληλίζοντας τα Ιουλιανά του 1965 και τα τότε σχέδια αποστασίας, με το σήμερα. Εξάλλου είναι και «επίκαιρος» αυτός ο παραλληλισμός. Εκτός του ότι στα σενάρια αποστασίας δεσπόζει πάντα το όνομα «Μητσοτάκης», που είναι και ο πραγματικός αντίπαλος σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, στις μέρες μας η ταραχώδης περίοδος της δεκαετίας του 60’αποτελεί ξανά συζήτηση, λόγω και της προβολής των συνεντεύξεων στον Αλέξη Παπαχελά, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν προστρέχοντας σε μία ακόμη βουτιά στο παρελθόν για να ξαναβγεί στην επιφάνεια με λάφυρα της πολιτικής ιστορίας, (που δεν είναι ψέμα να ειπωθεί πως αρκετά από αυτά «πονάνε» πράγματι την παράταξη της Δεξιάς), αυτοπροσδιορίζεται και ως πολιτικός «απόγονος» της Ένωσης Κέντρου!

Πάει πολύ καιρός που παρατηρούμε πως απέναντι σε αυτή την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, να καπηλεύεται ό,τι μπορεί από την πολιτική ιστορία του τόπου, δεν υπάρχει αξιοσημείωτος αντίλογος, πλην του φυσιολογικά «αμυντικού» της παράταξης της Δεξιάς. Δεν ενοχλείται κανείς σε ιδιαίτερο βαθμό από την Αριστερά, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρίζεται κατά καιρούς πως εκπροσωπεί μεταξύ άλλων τους εξορισμένους στα ξερονήσια και τον Γρ. Λαμπράκη. Είναι πασιφανές ταυτόχρονα, πως στον ΣΥΡΙΖΑ ξεσηκώνουν άλλη μία επιτυχημένη συνταγή του ΠΑΣΟΚ για να ανανεώσουν τις δυνάμεις τους: εμφανίζοντας εδώ και καιρό το «Δεξιά - Αντιδεξιά» που με μαεστρία χειρίστηκε στο παρελθόν ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ο παραλληλισμός ωστόσο του σήμερα, με τα Ιουλιανά του 1965, ξεπερνάει κάθε φαντασία. Δεν είναι απλά αστείο το να παραλληλίζει κανείς μία κυβέρνηση του 53%, όπως ήταν εκείνη του Γεωργίου Παπανδρέου με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν είναι βάσιμες οι εικασίες για (νέα) ύπαρξη σχεδίου αποστασίας. Είναι περισσότερο αξιοπερίεργο το πώς επιμένουν κάποιοι στο Μαξίμου να αποφεύγουν να «διαβάσουν» σωστά την αντίδραση της κοινωνίας. Η οποία έχοντας πάθει την τελευταία δεκαετία overdose «λαϊκισμού», χάνοντας και την τελευταία ικμάδα ψυχραιμίας του, δεν συγκλονίζεται στην πλειοψηφία του όταν του θυμίζουν την δημοκρατική εκτροπή της δεκαετίας του 60’. Αντίθετα, απέναντι στα σενάρια αποστασίας, λέγει ευθέως όπου μπορεί (στα social media κατά βάση) ότι θεωρεί αποστάτες εκείνους που μένουν στο καράβι της σημερινής κυβέρνησης. Όχι εκείνους που φεύγουν! Δεν το βλέπουν οι κυβερνώντες ότι οι διαδοχικές βουτιές τους στο παρελθόν, μπορεί κάποια στιγμή και να τους πνίξουν;