Το ελληνικό Αργεντίνικο δράμα

Δεν είναι Βραζιλία, ούτε Γερμανία, ούτε Ιταλία που μετρούν στο παλμαρέ τους τέσσερις και βάλε κατακτήσεις Μουντιάλ και η φανέλα τους ζυγίζει… βάσιμα πολλά κιλά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Δεν είναι ούτε η πάντα φαντεζί Ολλανδία, αλλά ούτε και η «Βραζιλία της Ευρώπης» η Πορτογαλία. Είναι η Αργεντινή. Με τη σκιώδη κατάκτηση του τίτλου το μακρινό 1978 αλλά και την ονειρική επιτυχία του 1986 στο Μεξικό, με τον αξεπέραστο Ντιέγκο να υπογράφει μία ξεχωριστή ποδοσφαιρική ιστορία. Μία ποδοσφαιρική ιστορία που προσέλκυσε εκατομμύρια οπαδούς σε όλον τον κόσμο που παρακολουθούν έκτοτε την Αλμπισελέστε με πάθος σε κάθε Μουντιαλικό ραντεβού.

Ούτε με τον Ντιέγκο στην ενεργό δράση ήταν από τις καλύτερες ομάδες του κάθε τουρνουά, αλλά παρ’ όλα αυτά το θαύμα Του το 1986 και το παραλίγο νέο θαύμα Του το 1990, εμφύτευσε στην ποδοσφαιρική ομάδα της χώρας του ταγκό ένα τεράστιο «πρέπει», σε κάθε διοργάνωση που ακολούθησε. Ένα «πρέπει» δυσανάλογα βαρύ με τις αγωνιστικές δυνατότητές της, που στην εποχή του Μέσι, που διαδέχτηκε τους αποτυχημένους «Μεσσίες» στην μετά Ντιέγκο εποχή Ορτέγκα, Ρικέλμε, Αϊμάρ, έγινε ακόμα μεγαλύτερο. Ένα «πρέπει», που συνδέεται με το μοναδικό πάθος των Αργεντινών για την εθνική τους ομάδα και συνθέτει ένα εκρηκτικό μείγμα. Που χαρίζει σε κάθε Μουντιάλ και ένα τη φορά ακόμη ψυχόδραμα, που καταφέρνει να επισκιάζει ακόμα και την χαρά και την πραγματική επιτυχία των εκάστοτε πρωταθλητών.

Ένα από αυτά είδαμε τις τελευταίες ημέρες μετά το 3 - 0 της Κροατίας επί της ομάδας του Λιονέλ Μέσι. Και η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα, όπου ο ψυχισμός μας μοιάζει πολύ με των Αργεντινών, πολλοί είδαμε με κατανόηση τα γενικώς ακατανόητα που έγιναν: Ένας προπονητής να ξεφτιλίζεται από τον Τύπο, οι παίκτες να απαιτούν την αντικατάστασή του, να βγάζουν οι ίδιοι την 11άδα, οι οπαδοί να κλαίνε, να οδύρονται, να κάνουν επεισόδια στο γήπεδο (!) και ο λαός πίσω στην πατρίδα να τελεί σε εθνικό πένθος. Η απόλυτη ισοπέδωση των πάντων όπως συμβαίνει πάντα και στην Ελλάδα σε ανάλογες «εθνικές» περιπτώσεις, μέχρι λίγο πριν τη σέντρα του προχθεσινού αγώνα με τη Νιγηρία. Όπου ξάφνου οπαδοί, προπονητής, παίκτες έγιναν ένα. Δακρυσμένοι στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου, έδωσαν ενωμένοι ξανά (!) τον υπέρ πάντων αγώνα επιβίωσης απέναντι στους δύσμοιρους Αφρικανούς κάτω από τις ιαχές 10.000 παρακαλώ Αργεντινών στις εξέδρες, που αποθέωναν όχι πια ένα «μαγικό» από τα πόδια του Μέσι, ή του Μπανέγα. Αλλά ένα τάκλιν, ένα διώξιμο, ένα ηρωικό μαρκάρισμα. Η αποστολή τελικώς εξετελέσθη, μέχρι να έρθει η αποτυχία και να επιστρέψει το ανάθεμα. Ντιέγκο βοηθούντος από την εξέδρα, που επιστράτευσε και την δική του αύρα στο (δικό Του ορισμένο) όριο της γραφικότητας, η καταδικασμένη να κερδίζει κάθε Μουντιάλ Αργεντινή, «σκότωσε» το «θηρίο» της Νιγηρίας και επιβίωσε από έναν πρόωρο αποκλεισμό. Μία ακόμη ομηρική ραψωδία, όπου ο κεντρικός ήρωας παλεύει πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό του και τα τερτίπια των Θεών, ολοκληρώθηκε. Το Μουντιάλ έχει ήδη την ξεχωριστή ιστορία του πριν καν ολοκληρωθεί η φάση των ομίλων. Θα τη θυμόμαστε στα χρόνια που θα περάσουν πιο έντονα και από το ποιος θα πάρει τον τίτλο. Ναι, τα δάχτυλα Του Ντιέγκο, το αίμα στο πρόσωπο του Μασεράνο και τα τάκλιν του Μέσι που τον «βάφτισαν» από προχθές επίσημα Αργεντινό, είναι μία ακόμη ξεχωριστή ιστορία των Μουντιάλ. Για να την λατρεύεις και να την μισείς.