Και ξαφνικά, μπροστά μας εμφανίζεται η δυνατότητα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού. Μια υπόθεση που απασχολεί για χρόνια βεβαίως και έφτασε πολύ κοντά στο να διευθετηθεί επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, επανήλθε σήμερα ως μείζον ζήτημα που πρέπει να διευθετηθεί… χθες. Σα να είναι όλα τα άλλα «θέματα» της χώρας λυμένα ας πούμε για τους πολίτες αυτής της χώρας, ο πολιτικός της κόσμος βάλθηκε εδώ και λίγες ημέρες, να λύσει και τα των Ελλήνων του εξωτερικού.

Οι απόψεις γύρω από την υπόθεση αυτή, είναι ασφαλώς πολλές και έχουν αξιοσημείωτα «points» τόσο εκ μέρους εκείνων που υποστηρίζουν με θέρμη το δικαίωμα ψήφου στους Έλληνες του εξωτερικού, όσο και εκ μέρους εκείνων που εμφανίζονται αντίθετοι. Και θα μπαίναμε στη διαδικασία να συζητήσουμε αυτή την προοπτική με κοινωνικοπολιτικά και ιστορικά εργαλεία, αν δεν είχαμε να κάνουμε με ένα ψευδεπίγραφο «Αριστερό» κόμμα από τη μία και ένα γνησιότατο νεοφιλελεύθερο κόμμα της Δεξιάς, όπως εύστοχα είχε πει κάποτε η Φώφη Γεννηματά, ευρισκόμενη και εκείνη βέβαια με τη σειρά της ακόμα σε αδυναμία να χαρακτηρίσει με την ίδια ευστοχία την τοποθέτηση και του δικού της κόμματος.

Είναι ανώφελο λοιπόν να βάλουμε την «ταξική πάλη» σε αυτή τη συζήτηση από τη μία πλευρά και την εκπροσώπηση «όλου του έθνους» (όχι μόνο του κράτους;) από την άλλη στις εκλογές με την ψήφο ή μη των ομογενών. Αν όχι και βαρετό. Εξάλλου στην πρόταση της ΝΔ για την διευθέτηση της ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού, φαίνεται ο Πάνος Σκουρλέτης να… άρπαξε το γάντι, δεσμευόμενος ότι εντός του 2018 θα ψηφιστεί σχετική νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης, μπερδεύοντας ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Υπάρχει όμως κάτι ακόμα πιο εκνευριστικό στην συζήτηση και αφορά όμως μόνο τους πολίτες που διαμένουν στη χώρα και από τις αποφάσεις των κυβερνήσεων (που έχουν κανονικότατα τη δυνατότητα να ψηφίζουν), εξαρτάται απόλυτα η καθημερινότητά τους, αλλά και το μέλλον τους: η συζήτηση αυτή έρχεται καταφανώς ως… «αντιπρόταση» της ΝΔ που βλέπει να δυσκολεύεται η κυριαρχία της στις αυτοδιοικητικές εκλογές, από την εφαρμογή της απλής αναλογικής που φέρνει η κυβέρνηση και έχει κι αυτή με τη σειρά της μπόλικο… ωφελιμισμό.

Επειδή λοιπόν είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς να μην δει την όλη ιστορία υπό το παραπάνω πρίσμα, αφού ο δικομματισμός σε αυτή τη χώρα διαχρονικά δυσκολεύεται να συναινέσει ακόμα και σε μία απλή καταδίκη μιας αποτρόπαιης πράξης, φανταζόμαστε πως για αυτή την σοβαρή υπόθεση εργασίας για την ψήφο των ομογενών, τα δύο μεγάλα κόμματα ήδη μετράνε τα επιπλέον «χαρτιά» που μπορεί να πέσουν στις κάλπες, αλλάζοντας πιθανά κατά πολύ τις σημερινές ισορροπίες και εκτιμούν από τώρα προς τα πού τελικά θα πέσουν. Υπάρχουν εξάλλου ομογενείς οικονομικά εύποροι εδώ και χρόνια στο εξωτερικό που ψηφίζοντας θα άλλαζαν την «ταξική σύνθεση» του εκλογικού σώματος, αλλά υπάρχουν και ομογενείς που εξοστρακίστηκαν από την πατρίδα τους την εποχή των μνημονίων και κουβαλάνε ακόμα μέσα τους αρκετό (δικαιολογημένο) «θυμό».