Τις τελευταίες ημέρες, τα ξένα και τα ελληνικά ΜΜΕ κατακλύζονται από ειδήσεις, ρεπορτάζ, αναλύσεις και εικόνες σχετικά με το τι έγινε στις 15 Ιουλίου στην Τουρκία, οπότε θαρρώ πως μια ακόμη γνώμη, και, μάλιστα από άτομο ακατάρτιστο στα πολιτικά πράγματα της γειτονικής χώρας, είναι σίγουρα περιττή.

Ασφαλώς όμως η σημερινή καθημερινότητα των γειτόνων, όπως την αντιλαμβάνεται ένας τρίτος, που κάπως αισθάνεται εξοικειωμένος μαζί τους, δεν είναι η ίδια όπως και πριν τις 15 Ιουλίου. Για παράδειγμα, οι λαλίστατοι κατά τα άλλα γείτονες, που περνούσαν πολλές ώρες της ημέρας στο Facebook, περιορίστηκαν δραματικά, όσοι δε εξακολουθούν να εμφανίζονται, «περί άλλων τυρβάζουν», προσέχοντας πολύ τι «ανεβάζουν», αφού πια η αμεσότητα και ο σχολιασμός της καυτής επικαιρότητας, μπορεί να έχει νομικές συνέπειες.

Επίσης αυτοπεριορίστηκαν στα τηλεφωνήματα αλλά και στις επισκέψεις στα κοντινά τους ελληνικά νησιά, είτε γιατί επιβλήθηκαν μέτρα, όπως η αναστολή αδειών, είτε γιατί δεν υπάρχει διάθεση.

Ανεξάρτητα της πολιτικής φρόνησης του καθενός και της κρίσης του για το πραξικόπημα (η Κυβέρνηση επίσημα μιλάει για ένα ποσοστό 95% του λαού που το χρεώνει - αποδίδει στον Γκιουλέν και στους οπαδούς του) οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η χώρα βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο, που απαιτεί περίσκεψη.

Τα ζήσαμε κι εμείς (οι παλαιότεροι τουλάχιστον) κατά τις πρώτες εκείνες ημέρες της Χούντας τον Απρίλιο του 1967, όπως και οι μεσήλικες και άνω Tούρκοι απ’ το πραξικόπημα του στρατηγού Εβρέν το 1980. Πάντως, η συνωμοσιολογία , η δημόσια επίδειξη πομπώδους πατριωτισμού, ο λαϊκισμός και ο χαφιεδισμός που πολλές φορές τον συνοδεύει, κυρίως όμως η ανασφάλεια και ο φόβος για την επόμενη μέρα, φαίνεται πως πλανώνται στην κοινωνία και είναι οι αιτίες που καθιστούν τόσο επιφυλακτικούς τους γείτονές μας.

Η ενδοϊσλαμική ρήξη στην οποία αποδίδεται το πραξικόπημα, σηματοδοτεί ένα καινούργιο μέλλον για τη χώρα; Και, πώς θα είναι αυτό; Είναι έτοιμη η σημερινή Τουρκία να αποστασιοποιηθεί από τη Δύση; Και τι σημαίνει στην πράξη για τους Τούρκους πολίτες, το 50% των οποίων έχει σαφώς δυτική επιρροή, παιδεία και κουλτούρα, ενώ το άλλο 50% είχε βολευτεί να επωφελείται των κοινωνικών αγαθών (υγεία, εκπαίδευση κλπ.) που του πρόσφεραν μέσω των ιδρυμάτων του δυτικότροπου Γκιουλέν;

Όλα τούτα, μαζί με τις -σε καθημερινή πια βάση- ανακοινώσεις για συλλήψεις ή απολύσεις στρατιωτικών, εκπαιδευτικών, δημοσιογράφων, μουφτήδων, διπλωματών, μέχρι και υπαλλήλων αεροπορικών εταιρειών, σε συνδυασμό με ακραίες φήμες για επαπειλή εμφυλίου πολέμου, ή επιβολή στη χώρα καθεστώτος ανάλογο με τη Βόρεια Κορέα κτλ., είναι λογικό να δημιουργούν προβληματισμό και αφετηρία για «μαύρες» σκέψεις στους γείτονές μας.

Τη γενικευμένη αυτή κοινωνική «κατάθλιψη» πρωτίστως πρέπει να αντιμετωπίσουν οι κυβερνώντες. Η αλήθεια είναι πως η Τουρκία γνώρισε μια άνευ προηγουμένου οικονομική ανάπτυξη και βίωσε τον εκσυγχρονισμό επί διακυβέρνησης Ερντογάν (2002 -΄16) και αν μη τι άλλο θα είναι κρίμα η διαχείριση τής μετά το πραξικόπημα, εποχής, με την αναθεώρηση του χουντικού, απ’ το 1980, Συντάγματός της, και τη διαφαινόμενη πια εγκαθίδρυση προεδρικής δημοκρατίας, να εξελιχθεί σε πισωγύρισμα των κοινωνικών κατακτήσεων.