Τα κεράσια, κατεξοχήν φρούτα του Ιουνίου, έχουν ελληνικό όνομα και καταγωγή απ’ τις πλαγιές των βουνών της Μαύρης Θάλασσας (Κερασούντα). Οι Ρωμαίοι (αναφορά από Λούκουλλο) που τα διέδωσαν στον τότε γνωστό κόσμο δεν διευκρινίζουν αν η πόλη έδωσε το όνομα ή το φρούτο στην πόλη. Παρατίθενται δύο απλές συνταγές που συνηθίζονται απ’ τους γείτονες αυτήν την εποχή.

Κεράσια τουρσί: Προτιμήστε τα λεγόμενα πετροκέρασα κιτρινωπού χρώματος, όχι πολύ ώριμα. Αφαιρείτε τα κοτσάνια, τα πλένετε και τα στεγνώνετε σε πετσέτα. Σ’ ένα μεγάλο βάζο αρχίζετε να τοποθετείτε σε στρώσεις τα κεράσια και το χονδρό αλάτι. Κλείνετε καλά το βάζο και το φυλάσσετε σε σκοτεινό μέρος της κουζίνας. Μετά από δύο ή τρεις βδομάδες, τα ξεπλένετε απ’ το αλάτι και το τουρσί είναι έτοιμο. Τρώγεται σκέτο ή σοταρισμένο ή ακόμη και ως συνοδευτικό για κοκτέιλ!

Κεράσια με γλυκό κρασί: Σε μια κατσαρόλα βράζετε 1 λίτρο καλής ποιότητας κόκκινο κρασί με 125 γραμ. ζάχαρη. Προσθέτετε μυρωδικά, δηλαδή φλούδα πορτοκαλιού, αστεροειδή γλυκάνισο και πικραμύγδαλο ή μαχλέπι. Όταν αρχίσει να βράζει το κρασί, προσθέτετε 1 κιλό κεράσια χωρίς κουκούτσι και, μόλις αρχίσει πάλι να βράζει, αφαιρείτε τα κεράσια, αφήνοντάς τα να στραγγίξουν σε τρυπητό.

Συνεχίζετε να βράζετε το κρασί μέχρι να μειωθεί στο μισό ο όγκος του και τα κατεβάζετε απ’ τη φωτιά. Ξαναβάζετε μέσα τα στραγγισμένα κεράσια στο σιρόπι του κρασιού και τα παγώνετε. Τρώγονται σκέτα ως επιδόρπιο (κάτι μεταξύ κομπόστας και γλυκού) ή πάνω σε παγωτό, κατά προτίμηση καϊμάκι.