Εκεί στον Ασπροπόταμο εκβάλλουν δύο ρέματα. Το ένα έρχεται από κοντά και το συναντάμε δίπλα στον αμαξιτό προς το Μανταμάδο, προς το Λινόχωμα. Δίπλα σ’ αυτό υπάρχει το σημερινό λιμανάκι, ο μόλος με αρκετές βάρκες. Υπήρχε μετά από αυτό, κάτω από κάτι τζιτζιφιές και μια φρίτζα, κάτι σκίνους δίπλα στην ησυχία της θάλασσας, το κεντράκι που μπορούσες να φας ή να πιεις καφέ. Εδώ υπήρχε και μια πίστα χορού όπου χόρευαν όλη νύχτα στο πανηγύρι του Αγίου Στέφανου. Τα «Χαλίκια». Πιο μέσα, το μεγάλο σύγχρονο συγκρότημα.

... και ο σαπουλαχανάς

Εδώ στέκεται ερειπωμένο και ένα παλιό σαπωνοποιείο. Όμως υπάρχουν και μερικά απαρατήρητα, κρυφά κομμάτια, σκόρπια, ασύνδετα πια στη συνέχεια της ιστορίας. Δίπλα στο δρόμο στέκεται μια κτιστή από τούβλα στέρνα, ένας χαζινές, με θολωτό εσωτερικό, ίσως κάποια σημαντική βρύση του λιμανιού.

Η δεξαμενή

... μάλλον βρύση

... θολωτή

Πιο μέσα, ανάμεσα στο ρουμάνι, στο τίποτα, μια τριγυρίστρα από πέτρες, σηματοδοτεί το αστέγαστο ιερό μιας Παναγιάς. Δυο - τρεις από τις πέτρες είναι λαξευμένες. Φαίνεται και ένα θεμέλιο. Αλλά στο μέσον, στην «αγία τράπεζα», υπάρχει το κομμάτι που καθαγίασε τον τόπο. Ένα μικρό κομμάτι αετωματικής επιτύμβιας στήλης, ποιος ξέρει από πού, ποιος ξέρει από πότε. Έχει και δυσανάγνωστα σημάδια. Σημασία έχει πως εδώ εγκαταστάθηκε και λατρεύεται η Παναγιά.*

* Το 2012 μου το έδειξε ο φίλος Στρατής Φρατζέσκος.

Η Παναγιά

 ... με τα καντήλια

... με θεμέλια

 ... και την επιτύμβια στήλη

 ... με τα σημάδια