Εδώ και πολύ καιρό βιώνουμε την καθολική κατήφεια, που πυροδοτείται από την ακατάσχετη ορμή της φονικής πανδημίας, από τον έντονο προβληματισμό, την ανησυχία και το φόβο που γεννά στο μυαλό και την ψυχή μας η αγριότητα της εποχής μας, από την αγανάκτηση που προκαλεί η πρόσφατη εκρηκτική αύξηση του κόστους ζωής… Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα έρχεται να σταλάξει βάλσαμο στην πανανθρώπινη πληγή το νέο βιβλίο του αγαπητού φίλου Σταύρου Ξ. Βαλτά «ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ», που φιλοτέχνησαν οι Εκδόσεις «Παράγραφος» (Κιάφας 3 & Ακαδημίας, 106 78 Αθήνα). 

Ο συγγραφέας είναι από τη φύση του άνθρωπος ανεπιτήδευτος, καλόκαρδος, πρόσχαρος, πάντα χαμογελαστός. Άνθρωπος που μεταδίδει στους άλλους το κέφι, το χαμόγελο, την αισιοδοξία. Ξεκίνησε πειραματικά να αναρτά τις δικές του γελοιογραφίες στο παγκόσμιο διαδικτυακό χωριό. Όχι για να κάνει το γελοιογράφο («Γελοιογράφος δεν είμαι, ούτε φιλοδοξώ να γίνω…», γράφει στο επιμύθιό του), αλλά για να μοιραστεί μαζί μας πετυχημένες χιουμοριστικές ιδέες που σατιρίζουν την επικαιρότητα και βλέπουν την κακομοιριασμένη ζωή μας με τρόπο σκωπτικό. Έτσι, για να γελάσει τ’ αχείλι του πικραμένου… Με βαθιά την αίσθηση της σάτιρας του υπονοούμενου, μέσα από εκατόν εβδομήντα περίπου έγχρωμες γελοιογραφίες, σφάζει με το μπαμπάκι τις πολιτικές των διάφορων κέντρων εξουσίας, σκιαγραφεί τις νοοτροπίες και τα πάθη του νεοέλληνα, σαρκάζει τη βάσκανη μοίρα μας… 

Από τα πανάρχαια χρόνια ο άνθρωπος προσπαθεί να αντεπεξέλθει στα χτυπήματα της μοίρας του με τη διακωμώδηση των ίδιων των δεινών του, να στραγγίξει λίγο γέλιο μέσα από την άχαρη και πολλές φορές θλιβερή καθημερινότητά του, για να μπορέσει να αντέξει ψυχικά και σωματικά και τελικά να επιβιώσει. Αυτή την αρχέγονη ανάγκη έρχεται να ικανοποιήσει το δεύτερο στη σειρά προϊόν της συγγραφικής δραστηριότητας του Σταύρου Ξ. Βαλτά και το κάνει με απλό, χαριτωμένο τρόπο. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς που, καθώς ο δίσεκτος αυτός χρόνος δρασκελίζει το κατώφλι της αιωνιότητας, μας προσφέρει έναν αγιοβασιλιάτικο μποναμά, που έστω και για λίγο θα ξαναζωγραφίσει το χαμένο χαμόγελο στα κατσουφιασμένα μας πρόσωπα.  

Κι απ’ ό,τι λένε οι «κακές οι γλώσσες» ακολουθεί λίαν συντόμως κι άλλη έκδοση με άλλες τόσες γελοιογραφίες, σαν αντίδοτο στο πικρόχολο παρόν και στο άδηλο μέλλον. Τις έχει καβάτζα ο Σταύρος για την περίπτωση που και ο νέος χρόνος θα βαδίσει στα χνάρια των προηγούμενων. Αλλά ας μη γινόμαστε μάντεις κακών. Γελάτε, γιατί χανόμαστε, είναι το μήνυμα του συγγραφέα.