Simon Critchey

Τι σκεφτόμαστε όταν σκεφτόμαστε το ποδόσφαιρο

(Μετάφραση: Αντώνης Καλοκύρης)

Εκδόσεις Πατάκη

Αθήνα 2019, σελ. 230

«Τι σκεφτόμαστε όταν σκεφτόμαστε το ποδόσφαιρο;». Τίτλος που αποτελεί όμως δίχως άλλο και ένα ερώτημα για τους φιλάθλους. Απάντηση η καλύτερα απαντήσεις δίνει από τις σελίδες του βιβλίου του ο 59χρονος Άγγλος, γεννημένος στο Λίβερπουλ, Σάιμον Κρίτσλεϋ, φανατικός φίλαθλος των «κόκκινων», εξηγώντας το ποδόσφαιρο, όχι μέσα από τους αριθμούς και την στατιστική, αλλά από πρόσωπα, γεγονότα και κριτική-φιλοσοφική ανάλυση.

Το ποδόσφαιρο έχει να κάνει µε πάρα πολλά πράγματα. Τη μνήμη, την ιστορία, τον τόπο, την κοινωνική τάξη, το φύλο (κυρίως το αρσενικό, αλλά ολοένα και περισσότερο και το θηλυκό), την ταυτότητα, την οικογένεια, την κοινότητα, το έθνος. Κι ενώ είναι υπόθεση συλλογική, σοσιαλιστική σχεδόν στην ουσία της, ανθεί μέσα στην απληστία, στη διαφθορά, στον καπιταλισμό και στην απολυταρχία.

Ο φιλόσοφος Σάιµον Κρίτσλεϋ επιχειρεί να κατανοήσει όλα τα παραπάνω και να συγκροτήσει µια αισθητική, ακόμη και µία ποιητική του ποδοσφαίρου, να καταδείξει τι είναι όμορφο σ’ αυτό το όμορφο παιχνίδι. Και να περιγράψει το πώς, παρακολουθώντας έναν αγώνα ποδοσφαίρου, ανακαλύπτουμε µια πολύ ειδική διάσταση του χρόνου, πώς η μαγεία του αποτρέπει τη λήθη, πώς εμείς οι θεατές συμμετέχουμε στο παιχνίδι.

«Το ποδόσφαιρο µας προσφέρει προνομιακή πρόσβαση σε διαρκώς οξυδερκείς διαπιστώσεις για το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης στον κόσμο», γράφει μεταξύ άλλων ο Simon Critchley.

Stephane Garnier

OFF. Η ζωή αρχίζει όταν κλείνεις το κινητό

(Μετάφραση από τα γαλλικά: Κρίστυ Κουνινιώτη)

Εκδόσεις Λιβάνη

Αθήνα 2019, σελ. 238

Ο Στεφάν Γκαρνιέ γεννήθηκε στη Λιόν της Γαλλίας στις 4 Αυγούστου 1974. Είναι συγγραφέας, κειμενογράφος και στιχουργός. Ζει μεταξύ Λιόν και Παρισιού. Στο παρόν βιβλίο του προτείνει να σηκώσουμε το κεφάλι από τις οθόνες μας, ν’ αρχίσουμε σιγά-σιγά την αποτοξίνωση, εφαρμόζοντας κάποια τεχνάσματα σε καθημερινή βάση, να ξανανακαλύψουμε την ομορφιά της ζωής, της πραγματικής ζωής.

«Δεν πρόκειται πια για μόδα, αλλά για μια νέα πραγματικότητα. Μια νέα εικονική πραγματικότητα, στην οποία πρέπει να χτυπάει ο καθένας κάρτα μέχρι να γίνει πανταχού παρών παράγοντάς της, μέχρι να συνδεθεί μαζί της, όπως με μια ενδοφλέβια που μας κρατά στη ζωή. Κι έτσι το τηλέφωνο γίνεται ο απαραίτητος σύντροφός μας, ένα αντικείμενο από το οποίο δυσκολευόμαστε να απομακρυνθούμε. Η πραγματική αιτία της τοξικότητάς του είναι η αλόγιστη χρήση του. Αν όμως κάνουμε κάποιες μικρές αλλαγές στις συνήθειές μας, αν επανακτήσουμε την ισορροπία μειώνοντας την εξάρτησή μας από το κινητό και το χρησιμοποιούμε σωστά, θα ξαναβρούμε στιγμές, βλέμματα, μικρές χαρές που χθες μας φαίνονταν πολύ προφανή, πολύ φυσικά και σήμερα, πολλές φορές, δε βλέπουμε πια. Έχει γίνει η ενασχόληση με το smartphone μας η αγαπημένη μας συνήθεια; Γιατί το έχουμε στο χέρι μας 24 ώρες την ημέρα; Είμαστε θύματα της τυραννίας του; Στην πραγματικότητα, όπως και εσείς, δεν ξέρω την απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις. Χωρίς να αρνούμαι τη χρησιμότητά του, σας προτείνω να εξισορροπήσετε τη χρήση του για να μειώσετε την εξάρτησή σας και να ξαναζήσετε!», σημειώνει μεταξύ άλλων.