Τα βιβλία παίζει

30/06/2017 - 18:45

Ευάγγελος  Αυδίκος

Εορταί και πανηγύρεις. Σύνορα, λαϊκά δρώμενα και τελετές

Εκδόσεις Επίκεντρο

Αθήνα 2017, σελ. 400

 

Σε δώδεκα κεφάλαια χωρίζεται το νέο βιβλίο του καθηγητή Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Ευάγγελου Αυδίκου: Αναζητώντας τα σύνορα και τη μυθολογία τους στη Θράκη, Χρόνος και κοινωνική οργάνωση στους νομάδες του ελληνικού χώρου, Σ’ ντζόρτζιου: Διάβαση του χώρου και οργάνωση των συναισθημάτων, Το Πάσχα και οι γιορτές του Μαΐου (Πρωτομαγιά, αναστενάρια): η Αναγέννηση και η Ανάσταση,  Το ψίκι και το σύστημα συγγένειας στο γάμο: ανταλλαγές και διαβατήριες τελετές,  Η Γουρνοχαρά στη Δυτική Θεσσαλία: σύμβολα και κοινωνική αναπαραγωγή, Φιλεκπαιδευτική Αδελφότητα Τζούρτζιας Αθαμανίας (Φ.Α.Τ.Α.): μετάβαση από τη μεθοριακότητα του άλλου τόπου στην αναπαραγωγή της τζιουρτζιώτικης συλλογικότητας, Οι φαλλοί του Τυρνάβου, Η μεθοριακότητα σ’ ένα λαϊκό δρώμενο: το παράδειγμα του Πανάρατου στην Αμφιλοχία Αιτωλοακαρνανίας, Το κουρμπάνι του αγίου Αθανασίου Διδυμοτείχου: Η θρησκευτικότητα ως έκφραση κοινωνικής αντιρρόπησης, Τελετουργία και «πρόσωπο» στην Αθήνα. Η περίπτωση των ορθόδοξων Τσιγγάνων από το Διδυμότειχο, Από την ταυτότητα του χορού στις πολιτισμικές ταυτότητες.

Στον πρόλογο διαβάζουμε για το περιεχόμενο του βιβλίου: «Οι τελετουργίες είναι μια σπουδαία μορφή πολιτισμικής συμπεριφοράς. Είναι αυτές που πλαισιώνουν τις κρίσιμες ηλικιακές αλλαγές, τον κύκλο της ζωής, την ανάληψη της εξουσίας, την ορκωμοσία για τα δημόσια αξιώματα και άλλα πολλά. Είναι αυτές που αναλαμβάνουν πολλαπλούς ρόλους. Χρησιμοποιούνται για την επικύρωση του νέου ρόλου που όλοι και όλες επωμίζονται. Είναι αυτές που μεταφέρουν το πολιτισμικό κεφάλαιο μιας ομάδας στα νέα μέλη της υπενθυμίζοντας τα όρια. Είναι τα σκαλοπάτια του χρόνου που γαλβανίζουν τη συλλογική συνείδηση σ’ έναν επιτυχή συνδυασμό με την ψυχαγωγία και το δημόσιο θέαμα. Είναι οι τελετουργίες ένας τρόπος να γίνουν τα άτομα ομάδα. Οι τελετουργίες, με άλλα λόγια, είναι πράξη και λόγος, που μπορούν να μαρτυρήσουν πολλά για την κοινωνία και τον πολιτισμό. Για τις κοινωνικές σχέσεις και τους έμφυλους ρόλους. Για τις σχέσεις εξουσίας και τις εξαρτήσεις. Για τον τρόπο που δημιουργούνται τα στερεότυπα. Για τις συγκρούσεις και τις κοινωνικές αλλαγές. Ακόμη κι όταν η πολιτισμική συμπεριφορά είναι αντισυμβατική, οι τελετουργίες είναι παρούσες».

 

 

Γιώργος Καλλίνης

Η επιμονή του τραγικού. Το αρχαιοελληνικό τραγικό σε νεοελληνικά λογοτεχνικά κείμενα του 20ου αιώνα

Εκδόσεις University Studio Press

Θεσσαλονίκη, σελ. 130

 

Είναι μάταιο να αναζητηθεί ορισμός για κάτι τόσο βαθιά ριζωμένο στην αρχαιοελληνική θέαση και κατανόηση του κόσμου, όπως το τραγικό, που κανείς αρχαίος Έλληνας δε διανοήθηκε να το διερευνήσει. Αν εξαιρέσουμε τις ενδιαφέρουσες νύξεις της αριστοτελικής Ποιητικής, η ιδέα του τραγικού αποτελεί δημιούργημα Δυτικοευρωπαίων διανοητών, καλλιτεχνών και φιλοσόφων του τέλους του 18ου και όλου του 19ου αιώνα. Όσο οι διανοούμενοι επιχειρούσαν να ορίσουν την έννοια του τραγικού, η δυτική ποιητική και πεζογραφική παραγωγή αναζητούσε στο αρχαιοελληνικό τραγικό, έναν τρόπο νοηματοδότησης της ύπαρξης στον ταραγμένο κόσμο του 20ού αιώνα. Στην αγωνιώδη αυτή αναζήτηση συμμετείχε και η νεοελληνική λογοτεχνία. Τα έργα του Κ. Γ. Καρυωτάκη, του Γιώργου Σεφέρη, του Κοσμά Πολίτη, του Νίκου Μπακόλα και της Νίκης Αναστασέα, επιβεβαιώνουν την επίμονη παρουσία του τραγικού «σε ένα σύμπαν που έσβησαν τα φώτα του», γράφει ο φιλόλογος και πολύ καλός μελετητής Γιώργος Καλλίνης.

 

 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey