Χριστόφορος Μηλιώνης: Ανθολογία διηγημάτων (Εισαγωγή - Ανθολόγηση: Αλέξης Ζήρας, Ελισάβετ Κοτζιά, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου), Εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα 2021, σελ. 363 

Ο Χριστόφορος Μηλιώνης γεννήθηκε στο Περιστέρι Πωγωνίου, στο νομό Ιωαννίνων, το 1932. Τελείωσε το Γυμνάσιο στη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων και σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε μέλος των εκδοτικών ομάδων των περιοδικών Ενδοχώρα (Γιάννινα 1959-1967) και Δοκιμασία (Γιάννινα 1973-1974). Συνεργάστηκε με τα εγκυρότερα περιοδικά και εφημερίδες, καθώς και (επί δεκαετίαν) ως επιφυλλιδογράφος στην εφημερίδα Τα Νέα. Τιμήθηκε με το Α' Κρατικό Βραβείο διηγήματος για το βιβλίο του Καλαμάς κι Αχέροντας (1986), με το Βραβείο Διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω (2000) για το βιβλίο του Τα φαντάσματα του Γιορκ και με το Bραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (2005) για το βιβλίο του Το Μοτέλ, Κομμωτής κομμητών. Πέθανε τον Ιανουάριο του 2017.  

Οι εκδόσεις «Μεταίχμιο» τιμώντας αυτόν τον σπουδαίο λογοτέχνη ετοίμασαν μια πολύ αξιόλογη έκδοση που περιλαμβάνει κατατοπιστική εισαγωγή, ανθολογία διηγημάτων του από τις συλλογές «Το πουκάμισο του Κένταυρου» (1983), «Ακροκευραύνια» (1976), «Καλαμάς κι Αχέροντας» (1986), «Χειριστής ανελκυστήρος» (1993), «Τα φαντάσματα του Γιορκ» (1985), «Τα διηγήματα της δοκιμασίας» (1978), «Τα πικρά γλυκά» (2008), και στο τέλος μερικές κριτικές που γράφτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά για το έργο του. 

Στην εισαγωγή ανάμεσα στα άλλα διαβάζουμε: «Ο Μηλιώνης, ένας συγγραφέας ανοιχτός στις νεότερες πεζογραφικές τάσεις, δεν έπαψε να συνδιαλέγεται με την ελληνική πεζογραφική παράδοση, ιδίως με εκείνη τη γραμμή της "εξομολογητικής αναμνημόνευσης" που αρχίζει με τον Βιζυηνό και τον Παπαδιαμάντη και φτάνει ως τον Δημήτρη Χατζή, τον Γιώργο Ιωάννου και τους μεταγενέστερους. Για αυτό και, όπως εκείνοι, στα διηγήματα, στα χρονικά και στα μυθιστορήματά του δεν υπήρξε ακραιφνώς ρεαλιστής. Στην πλειονότητά της η λογοτεχνία του βασίζεται σε έντονα και πυκνά προσωπικά βιώματα, με συνέπεια το υποκειμενικό στοιχείο να αναδύεται συνεχώς και από παντού. Έτσι, δινόταν ένας βαθύς συναισθηματικός τόνος σε ότι έγραφε, που δεν τον άφηνε να αποστασιοποιείται από τις μυθοπλασίες του». 

Περικλής Σφυρίδης: Συμπτώματα καραντίνας και άλλα διηγήματα, Εστία, Αθήνα 2021, σελ. 97 

Ο Περικλής Σφυρίδης γεννήθηκε το 1933 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως καρδιολόγος έως το 1994. Διατέλεσε πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης από το 1975 μέχρι το 1981. Στα γράμματα εμφανίστηκε με ποιητική συλλογή το 1974 και συνεργάστηκε στενά με το περιοδικό "Διαγώνιος". Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, δέκα συλλογές διηγημάτων, δύο μυθιστορήματα και ένα αυτοσχόλιο πνευματικής πορείας. Κυκλοφόρησε μελέτες για λογοτέχνες, ζωγράφους και τρεις ανθολογίες για τους πεζογράφους της Θεσσαλονίκης, μία εκ των οποίων μεταφράστηκε στα γερμανικά και άλλη στα αγγλικά. Διηύθυνε τα περιοδικά της Θεσσαλονίκης "Τραμ" (1987-1991/1996) και "Παραφυάδα" (1985-1990). Συνεργάστηκε με τα περισσότερα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά. Για το πεζογραφικό του έργο έχουν δημοσιευθεί πολλά κριτικά κείμενα και αυτοτελείς μελέτες. Από τις εκδόσεις της "Εστίας" κυκλοφορεί το βιβλίο της επίκουρης καθηγήτριας του Α.Π.Θ. Σ. Σταυρακοπούλου, "Περικλής Σφυρίδης. Ο πεζογράφος και η κριτική για το έργο του" (2011). 

Για τον παρόν βιβλίο που περιέχει τέσσερα διηγήματα - Πανικός, Τροχαίο, Το όνειρο, Συμπτώματα καραντίνας - και το αφιερώνει στον Σωτήρη Τσιόρδα, γράφει ο ίδιος: «Είμαι πια ογδόντα οκτώ χρονών... Έζησα όλα τα συγκλονιστικά γεγονότα της εποχής μου: τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο,·τη γερμανική Κατοχή, τον Εμφύλιο και τις συνέπειές του, την περίοδο της αντιπαροχής, που άλλαξε τη μορφή του τόπου και του τρόπου της ζωής μας·τη χούντα των συνταγματαρχών, που την ένιωσα στο πετσί μου ως στρατιωτικός γιατρός, όταν με αποστράτευσαν το 1968. Τα βιώματα της ζωής μου αποτέλεσαν το υλικό της λογοτεχνικής μου κατάθεσης. Ποτέ μου, όμως, δεν φαντάστηκα ότι στις αρχές της δεκαετίας του 2010 θα έβλεπα συσσίτια για λιμοκτονούντες συνανθρώπους μου, όπως αυτά που έζησα παιδί επί Κατοχής. Ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι την τελευταία χρονιά της δεκαετίας αυτής θα ζούσα και μια πανδημία με εκατόμβες νεκρών. Στην ηλικία που βρίσκομαι δεν γράφω πια εύκολα. Αναρωτιέμαι τώρα ποιο ήταν το ερέθισμα για να γράψω αυτό το τελευταίο βιβλίο μου για την πανδημία του κορονοϊού, που απροσδόκητα μας προέκυψε. Δεν ήταν τόσο τα γεγονότα, όσο ο λόγος του καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα, που καθημερινά μας μιλούσε. Τον καθηγητή δεν τον ήξερα·για την ακρίβεια, αγνοούσα την ύπαρξή του. Όταν μάλιστα, ύστερα από λίγο, κάποιοι ανόητοι άρχισαν να τον λοιδορούν στα μέσα μαζικής δικτύωσης, κάθισα ξανά μπροστά στον υπολογιστή μου και, επιλέγοντας γραμματοσειρά με μεγάλα γράμματα, άρχισα να γράφω το βιβλίο». 

Ελένη Λόππα: Μωβ (νουβέλα), Εκδόσεις ΑΩ, Αθήνα 2021, σελ. 177 

«Στην περίοδο της πανδημίας, η Μόνικα, μια καταξιωμένη μεταφράστρια ξένης λογοτεχνίας, χάνει τον Έκτορα και βιώνει για δεύτερη φορά στη ζωή της την οδυνηρή απώλεια και το πένθος. Μέσα στη "μωβ" ατμόσφαιρα που την περιβάλλει, ξαφνικά συνειδητοποιεί σε βάθος αυτό που γράφει τόσο συνταρακτικά στα ποιήματά της, η φίλη της, πως "Η ζωή είναι πιο σημαντική στη συνάντηση με τον Άλλον" και πως "Αν η γλώσσα δεν είναι ένα μέσον, ένας τρόπος, ένα καράβι να οδηγηθούμε στον Άλλον, τότε χίλιες φορές καλύτερη η σιωπή". Ναι, σκέφτεται η Μόνικα. Αυτό είναι το ύψιστο σημείο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, όταν υπερβεί τον εαυτό του και ξεπεράσει τις κάθε είδους αγκυλώσεις του: Να προσεγγίσει και να αποδεχτεί τον Άλλον, με την ιαματική δύναμη της Αγάπης. Τότε, άστραψε μέσα της ένα φως και "γνώρισε η ψυχή τον εαυτό της». 

Αυτή είναι υπόθεση του νέου λογοτεχνικού βιβλίου της πολύ καλής πεζογράφου και φιλολόγου Ελένης Λόππα, η οποία έχει στο ενεργητικό της πέντε λογοτεχνικά βιβλία και εδώ και έντεκα χρόνια συντονίζει τη λέσχη «Της λογοτεχνίας χάριν…».