Κώστας Κρομμύδας

Εβόρα

(μυθιστόρημα)

Εκδόσεις Διόπτρα

Αθήνα 2020, σελ. 350

Η «Εβόρα» είναι ένα μυθιστόρημα λιτό και συμπαγές. Τα θέματα που πραγματεύεται φτιάχνουν έναν οδηγό ζωής, όπου μπορούμε να ανατρέχουμε ξανά και ξανά, για πράγματα τα οποία βρίσκουν εφαρμογή στην καθημερινότητά μας. Θέλω, και ελπίζω, πως δεν είναι απλώς ένα μυθιστόρημα αλλά ένα βιβλίο για το πώς θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Που θα μας ψιθυρίσει το πώς θα ξανακερδίσουμε τη χαμένη γαλήνη μας. Η Έβορα έδειξε και σε μένα τον ίδιο τον δρόμο για να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Για τους γύρω μου, για το περιβάλλον και την ίδια τη φύση.

Εβόρα για μένα είναι ένας τόπος, αλλά ταυτόχρονα και ένα ιδιαίτερο συναίσθημα. Στο βιβλίο μου είναι τα παρακάτω... ~Αέρας, άνεμος, δροσερός καιρός, δροσερός τόπος, σκιερό μέρος... Απολαμβάνουν οι αισθήσεις... Απολαμβάνει και η ψυχή... Εβόρα ή και Ευώρα, η καλή ώρα, η ιδανική στιγμή της ημέρας...

Αν και, η έμπνευση προήλθε από την πανέμορφη φύση στο χωριό Παναγίτσα στην Έδεσσα, σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί. Αυτοί και οι ιστορίες τους με ενέπνευσαν ιδιαίτερα.

Τα παραπάνω είναι από συνέντευξη του ηθοποιού και συγγραφέα Κώστα Κρομμύδα στην Αthensvoice.gr με την ευκαιρία της έκδοσης του νέου του μυθιστορήματος με τον τίτλο «Εβόρα». Η υπόθεσή του ξεκινά όταν ο Αντώνης, επισκέπτης σε ένα ορεινό χωριό κοντά στην Έδεσσα σώζει τη ζωή της Αριάδνης που μένει εκεί μόνιμα κι έχει δημιουργήσει την «Εβόρα».

Μαρία Κωνσταντούρου

Παλίρροια

(μυθιστόρημα)

Εκδόσεις Λιβάνης

Αθήνα 2020, σελ. 496

Ποβέλια. Το στοιχειωμένο νησί κοντά στη Βενετία, όπου κατά τον Μεσαίωνα δέχτηκε χιλιάδες ανθρώπους χτυπημένους από τον μαύρο θάνατο, ενώ στις αρχές του εικοστού αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως ψυχιατρικό άσυλο. Εκατοντάδες ψυχικά ασθενείς υπέφεραν στα χέρια ενός παρανοϊκού γιατρού που τους χρησιμοποίησε σαν πειραματόζωα στις απάνθρωπες έρευνές του. Μέχρι και σήμερα ακούγονται πολλοί θρύλοι σχετικά με τους άρρωστους Βενετούς που περίμεναν να πεθάνουν, καθώς και για τα φαντάσματά τους που στοίχειωσαν το νησί. Είναι όμως θρύλοι ή αλήθεια; Ο Αλεσάντρο, που θα αφήσει στην Ποβέλια την τελευταία του πνοή, θα γίνει μάρτυρας της Ιστορίας. Όμως θα καταφέρει να βοηθήσει τις έγκλειστες ψυχές που ζητούν τη γιατρειά; Θα θεραπευτούν οι πληγές με το πλήρωμα του χρόνου;

Αυτή είναι η υπόθεση του νέου μυθιστορήματος της Μαρίας Κωνσταντούρου, που έχει στο ενεργητικό της έντεκα βιβλία και πολύ καλές κριτικές.

Μικρό δείγμα γραφής: «Ο άντρας κάθισε δίπλα της, κάνοντας το λεπτό στρώμα του κρεβατιού της να βουλιάξει. Μαζί του βούλιαξε κι η καρδιά της. “Μη φοβάσαι”, ακούστηκε υπόκωφη η φωνή του. “Βαρέθηκα να περιφέρομαι τόσους αιώνες μόνος πάνω στις στάχτες. Θέλω έναν άνθρωπο για να μιλήσω. Να νιώσω ζωντανός ξανά…” Η φωνή του έφτασε σαν αντίλαλος στα αυτιά της. Η ανάσα του, όμοια με φλόγα, έγλειψε απειλητικά το πρόσωπό της. Τα ανύπαρκτα μάτια του θαρρείς και βυθίστηκαν στην ψυχή της. Παραλυμένη από τον τρόμο, έγειρε πίσω στο μαξιλάρι και τον άφησε να ξετυλίξει την ιστορία του».