Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Εκατό χρόνια μοναξιά (μυθιστόρημα, Μετάφραση: Μαρία Παλαιολόγου) Εκδόσεις Ψυχογιός

Αθήνα 2018, σελ. 486

Τα Εκατό Χρόνια Μοναξιάς είναι μυθιστόρημα γραμμένο τη δεκαετία του 1969 από τον βραβευμένο με Νόμπελ Λογοτεχνίας Κολομβιανό συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Κεντρικοί ήρωες της ιστορίας είναι τα μέλη της οικογένειας Μπουενδία, τα οποία ακολουθεί ο αφηγητής περιγράφοντας παράξενες και φανταστικές ιστορίες από τη ζωή του καθενός. Το έργο, συγχρόνως με την αφήγηση λογικών σκέψεων και περιστατικών, διακατέχεται από το στοιχείο του παράλογου, καθώς επίσης και από στοιχεία παραμυθιού.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρόσφατα σε μια νέα μετάφραση από την Μαρία Παλαιολόγου από τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε: Πολλά χρόνια μετά, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία θα έφερνε στον νου του το μακρινό απόγευμα που ο πατέρας του τον πήγε να γνωρίσει τον πάγο.

Μ’ αυτά τα λόγια ξεκινά ένα από τα γοητευτικότερα και πιο φημισμένα μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα. Ένα έργο που «από στόμα σε στόμα», όπως άρεσε στον συγγραφέα του να λέει, διαβάστηκε από εκατομμύρια αναγνώστες σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και η συμβολή του υπήρξε καθοριστική στη βράβευση του Μάρκες με το Νομπέλ Λογοτεχνίας. Η ιστορία μιας πόλης, του Μακόντο, και μιας οικογένειας, των Μπουενδία - και μέσα από τα πάθη, τα όνειρα, τις τραγωδίες, τις προδοσίες, τις ανακαλύψεις, τα θαύματα, τα μυστήρια και τις διαψεύσεις τους, η ιστορία μιας χώρας, μιας ηπείρου και ολόκληρου του κόσμου.

Καίσαρας Βαγιέχο

Άγριο Παραμύθι (Μετάφραση - Επίμετρο: Δήμητρα Παπαβασιλείου) Εκδόσεις Ροές

Αθήνα 2018, σελ. 168

Πρόκειται για ένα από τα γνωστότερα αλλά και τα πλέον μυστηριώδη και ανοιχτά σε ερμηνείες πεζογραφήματα του θρυλικού Λατινοαμερικανού δημιουργού που σημάδεψε όσο λίγοι τα ισπανόφωνα γράμματα του 20ού αιώνα. Διαδραματιζόμενη στις μακρινές αλλά παράξενα οικείες περουβιανές Άνδεις, η νουβέλα αφηγείται την ιστορία ενός απλού ανθρώπου που, αρχής γενομένης από ένα τυχαίο κοίταγμα στον καθρέφτη, κατατρύχεται από έμμονες ιδέες και βυθίζεται στην άβυσσο της τρέλας, σε μια ιλιγγιώδη πορεία δίχως επιστροφή. Ο συγγραφέας ισορροπεί δεξιοτεχνικά ανάμεσα στο ψυχολογικό αφήγημα και τη λογοτεχνία του φανταστικού, διατηρώντας, από την αρχή ως το τέλος, ένα κλίμα διφορούμενο και έντονα ανησυχητικό, που θυμίζει απροσδόκητα μερικές από τις γνωστότερες ιστορίες τρόμου του Πόε. Το υποβλητικό τοπίο, στο έλεος των στοιχείων της φύσης, αλλά και οι κραταιές δεισιδαιμονικές πεποιθήσεις των ανθρώπων αυτού του «μαγεμένου» τόπου, με πρώτη και κύρια το (οικουμενικά δυσοίωνο) σπάσιμο του καθρέφτη, υπηρετούν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον αμφίσημο και υπαινικτικό χαρακτήρα του έργου, το οποίο εντάσσεται, εν τέλει, στην πλούσια παράδοση του λατινοαμερικάνικου φανταστικού.