Εγκαινιάστηκε το απόγευμα της Δευτέρας στη Δημοτική Πινακοθήκη Μυτιλήνης (Χαλίμ Μπέη) η έκθεση ζωγραφικής της Νίκης Ελευθεριάδη με τίτλο «Τοπία της Λέσβου και της Φαντασίας» με 35 πίνακές της, δουλειά των τελευταίων πέντε χρόνων. Είναι ζωγραφισμένοι με λάδι πάνω σε μουσαμά, σε ξύλο θαλάσσης και κεραμικές πλάκες. Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι τις 12 Μαΐου. Ώρες λειτουργίας Δευτέρα-Παρασκευή 10.00-14.30, 19.00-21.00, Σάββατο 11.00-14.00.

Εκθέτει, επίσης, μια σειρά από παλιά μανταμαδιώτικα πήλινα δοχεία γιαουρτιού της δεκαετίας του ’60 ζωγραφισμένα με λάδι, πιάτα και ζωγραφισμένα κεραμίδια στέγης. Τα τοπία της Νίκης Ελευθεριάδη δεν είναι αναγκαστικά ρεαλιστικά, δεν απεικονίζουν συγκεκριμένους τόπους, προέρχονται από ένα αρχικό ερέθισμα, είναι μια σύνθεση μνήμης και φαντασίας. Γι’ αυτά μιλά σήμερα στο «Ε».

Συνέντευξη στην ΑΝΘΗ ΠΑΖΙΑΝΟΥ

Μια νέα έκθεση λοιπόν, μιλήστε μας λίγο γι’ αυτήν.

«Κλείνουν δέκα χρόνια απ’ την τελευταία μου έκθεση στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, όπου λόγοι οικογενειακοί και συναισθηματικοί άρρηκτα δεμένοι μ’ αυτό το νησί δεν με άφηναν να πάρω την απόφαση για μια καινούρια παρουσίαση στη Μυτιλήνη. Ευτυχώς, το πέρασμα του χρόνου αμβλύνει τις δυσκολίες κι έτσι, σε συνεργασία με την Πινακοθήκη του Δήμου - Αρχοντικό Χαλίμ Μπέη, διοργανώσαμε αυτήν την έκθεση.

Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια καθοριστικό ρόλο στη δουλειά μου έπαιξε η αλλαγή των επιφανειών πάνω στις οποίες ζωγραφίζω. Χρησιμοποιώ αντί για μουσαμά περισσότερο το ξύλο, τις πλάκες από γρανίτη, κεραμικές πλάκες και χαρτόνι σκληρό. Τα θέματα επίσης διαφοροποιήθηκαν, η παρουσία των γυναικών σπανίζει, αντίθετα παρουσιάζονται χωράφια, βουνά, λιβάδια και οπωσδήποτε η θάλασσα με εκκλησάκια και μικρά ξεχασμένα κτίσματα από πέτρες. Τα τρία τελευταία καλοκαίρια πηγαίνω σε φίλους στη Σάμο, συλλέκτες πήλινων, οι οποίοι με έσπρωξαν να ζωγραφίσω πάνω σε χειροποίητα πιάτα και παλιά κεραμίδια στέγης».

Πώς σας ενέπνευσαν τα παλιά μανταμαδιώτικα πήλινα δοχεία γιαουρτιού;

«Πέρυσι το καλοκαίρι πήγα στη Σκαμιά και έμεινα για λίγο στο υπέροχο σπίτι δίπλα στη θάλασσα της Μαρίας Κόρακα, όπου βρήκα πάνω σε ράφια μεγάλη ποσότητα από παλιά πήλινα της δεκαετίας του ’60, όπου σ’ αυτά στο Μανταμάδο βάζανε γιαούρτι. Τα έλεγαν γραγούδες. Στην πλειοψηφία τους είναι αγιάλωτα και φυσικά χειροποίητα στον τροχό. Το υλικό και το σχήμα τους με τράβηξαν να τα ζωγραφίσω και η Μαρία μού τα χάρισε».

Ο κριτικός-συγγραφέας Χ.Κ. Λάζος λέει ότι δεν ζωγραφίζετε ποτέ έξω, αλλά στο εργαστήρι σας. Πώς το πετυχαίνετε αυτό;

«Δεν επιδιώκω να αποδώσω το πραγματικό φως και χρώμα στα έργα μου, έτσι δεν μου χρειάζεται να ζωγραφίζω στη φύση. Μπορεί να κάνω το βασικό σχέδιο ενός τοπίου με γρήγορες γραμμές, αλλά θα το ζωγραφίσω στο ατελιέ και τα χρώματα θα είναι όπως τα θυμάμαι ή όπως θα ήθελα να είναι ανάλογα με το πώς νιώθω εκείνη τη μέρα. Άλλοτε ζωγραφίζω το θέμα μου ή χρησιμοποιώ φωτογραφίες άλλων».

Σε άλλα δημοσιεύματα του αθηναϊκού Τύπου αναφέρεται ότι τα τοπία σας είναι φανταστικά. Έως πού σας ταξιδεύει η φαντασία σας;

«Τα τοπία μου μπορεί να είναι πραγματικά, αλλά μπορεί και να είναι η φαντασία μπερδεμένη με την πραγματικότητα, η οποία τις περισσότερες φορές είναι ωραιοποιημένη. Μεγάλο ρόλο στη δημιουργία των πινάκων μου παίζει το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζωγραφίζω. Ο κήπος μου στην Πέτρα είναι ένας πρώτης τάξεως ατελιέ, όπως και ένα απ’ τα δωμάτια του σπιτιού μου στο χωριό, γεμάτο με βιβλία, πήλινα και πίνακες των συλλογών του πατέρα μου».