Το βιβλίο της Στέλλας Καρνά, με τίτλο «Μικρές ιστορίες της Λέσβου» γραμμένο στην ντοπιολαλιά «Έδγις σα π’ τα μιλούμι»  όπως μας λέει και ο υπότιτλος ήταν γέννημα μιας φωτογραφίας στο Facebook και της αλληλεπίδρασης που είχαν με αυτή οι χρήστες – φίλοι της συγγραφέως. Οι ιστορίες που διατυπώθηκαν κάτω από μια φωτογραφία αποτυπώθηκαν σε αυτό το βιβλίο.  

Με χιούμορ, ζωντάνια και γλαφυρότητα η Στέλλα Καρνά, καταγράφει καθημερινές ιστορίες από την γειτονιά της στον Πολιχνίτο της Λέσβου με τη μοναδική ντοπιολαλιά της περιοχής.

«Ε μας φταν’ που μας σφαλίσανμεσ’ στα σπίτια μας μ’ έτουτην ντ κατάστασ’ που πιρνούμι, ‘θέλανβάψ’μουτσι τα μαλλιά μας. Πρόλαβα τσι πήγα στου Hondos τσι πήρα του χρώμα, για να τα βάψου μουναχή μ’ . Πρώτ’ φουρά ανικατεύκα μι τέτοια πράματα».

Η έμπνευση

 «Αφορμή», λέει, «αποτέλεσε μία φωτογραφία που είχα τραβήξει πριν 40 χρόνια και απεικονίζει γειτόνισσές μου στον Πολιχνίτο κατά τη διάρκεια εργασιών προετοιμασίας για τον αργαλειό,  το γνωστό διάσιμο, ή  «διάσ’μου» στο τοπικό  ιδίωμα» και προσθέτει : «Έτσι έγινε η πρώτη ανάρτηση στο προφίλ μου στο Facebook, προκαλώντας θετική απήχηση στους συμπατριώτες μου. Έκτοτε ακολούθησαν και άλλες αναρτήσεις, τις οποίες έχω δημοσιεύσει στη σελίδα που διατηρώ «ΤΟΥ ΞΑΚΟΥΣΤΟΜΑΚΡΥΣΟΥΚΑΤΣ», όπου ακόμα και σχόλια των αναγνωστών γίνονται στην ντοπιολαλιά μας, γεγονός που αποδεικνύει ότι το τοπικό ιδίωμα είναι ακόμα ζωντανό», λέει η συγγραφέας.

Από το βιβλίο της «Μικρές Ιστορίες της Λέσβου» αναδύονται παραστάσεις από τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια, ζωντανεύουν οι συνήθειες, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου που μεγάλωσε. Μέσα από τα κείμενά της γεφυρώνει το χθες με το σήμερα. Κεντά με την ντοπιολαλιά τον χρόνο. Το ίδιο κάνει και μέσα από τη σελίδα της στο Facebook.

Η συγγραφέας

«Μου αρέσει αυτή η διάδραση με τους αναγνώστες γιατί διαπιστώνω ότι ζουν τις ιστορίες μου σε πρώτο πρόσωπο, βιώνουν και οι ίδιοι τα συναισθήματα και τη δράση των πρωταγωνιστών.  Όπως επίσης με γεμίζουν ικανοποίηση μηνύματα νέων που μου λένε ότι διαβάζουν τις ιστορίες μου στους γονείς τους και αυτοί συγκινούνται.

Αυτή η ανταπόκριση από τους αναγνώστες με οδήγησε στο να αποτυπώσω τις ιστορίες σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Μικρές ιστορίες της Λέσβου: έδγις σα π’ ταμ’λούμι».  Έτσι λοιπόν, όπως ακόμα τα μιλάμε,  αποτυπώνω στο βιβλίο μου 33 εύθυμες αυτοτελείς ιστορίες που προέρχονται από τα παλιά χρόνια και φτάνουν μέχρι και το σήμερα».

«Άλλωστε, όπως θα διαπιστώσει κανείς στις ιστορίες υπάρχουν στοιχεία που παντρεύουν το παρελθόν με το παρόν,  και συνδετικό στοιχείο σε αυτό αποτελεί η ντοπιολαλιά του νησιού μας».

«Αυτό λοιπόν, το ιδιαίτερο στο άκουσμα και βαρύ την προφορά ιδίωμα,αποτελεί έναν ολόκληρο θησαυρό, γιατί οι λέξεις αυτές για μένα κρύβουν μέσα τους αναμνήσεις από γεγονότα και τον τρόπο ζωής της τότε εποχής. Σίγουρα, τα χρόνια που έζησα στον τόπο μου, τον Πολιχνίτο, αποτυπώθηκαν στη μνήμη μου ιστορίες που είτε άκουσα είτε βίωσα εγώ η ίδια.  Εγώ απλά ξετυλίγωτο νήμα των ιστοριών αυτών και το κάνω με τρόποχιουμοριστικό».

«Το τοπικό ιδίωμα είναι ένα ζωντανό ιδίωμα, είναι κομμάτι της ιστορίας του νησιού μας.  Το ακούς στην αγορά, στα καταστήματα,στους κεντρικούς δρόμους, στα σοκάκια, στο πλοίο της γραμμής, σε τυχαίες συναντήσεις ντόπιων εκτός του νησιού και φυσικά στις εκδηλώσεις των Συλλόγων μας».

«Με ιδιαίτερη αγάπη για το νησί μας, συνεχίζω να γράφω και άλλες ιστορίες στο ίδιο ύφος ώστε να θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίζουν οι νέοι.»

Σελίδα στο Facebook «ΤΟΥ ΞΑΚΟΥΣΤΟ ΜΑΚΡΥ ΣΟΥΚΑΤΣ».