«Αθήνα 1950 - 1953. Σε μια πλατιά τοιχογραφία ο συγγραφέας ανακαλεί τις εικόνες μιας εποχής που για εκείνον όρισαν για πάντα το πρόσωπο της πόλης του. Μια αναπαράσταση των πρώτων χρόνων μετά από μια αιματηρή δεκαετία με κατοχή και εμφύλιο, χωρίς καταφυγή σε αρχειακό υλικό, παρά μόνο με τη δύναμη της μυθιστορηματικής επινόησης που προσπαθεί να συναγωνιστεί σε αμεσότητα τα ντοκουμέντα, οπτικά και ηχητικά, της εποχής. Έρωτες, ίντριγκες, συνωμοσίες, φτώχεια και δυστυχία, μια εποχή δύσκολης ανάρρωσης ενός κόσμου που μάτωσε και πείνασε. Οι ιστορίες του μυθιστορήματος μπλέκουν μεταξύ τους, στη διάρκεια της πρώτης τριετίας μιας ειρηνικής σειράς ετών, σημαδεμένων για πάντα από τα τραύματα του πρόσφατου παρελθόντος».

Τα παραπάνω είναι από το οπισθόφυλλο του νέου βιβλίου του συμπατριώτη μας βραβευμένου πεζογράφου, δοκιμιογράφου και μεταφραστή Αλέξη Πανσέληνου.

Παρουσιάζοντας το βιβλίο στην εφημερίδα «Καθημερινή», η Γιώτα Συκκά, γράφει:

«Ελαφρά ελληνικά τραγούδια» είναι ο τίτλος του τελευταίου μυθιστορήματος του Αλέξη Πανσέληνου, που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες από το «Μεταίχμιο», αλλά μη νομίζετε ότι κυριολεκτεί. Όχι γιατί δεν διατρέχουν τις σελίδες του παλιά τραγούδια - το αντίθετο: διαβάζοντας τις ιστορίες των ηρώων του, που συχνά διαπλέκονται, νομίζεις συχνά ότι ακούς αρχοντορεμπέτικα, ευρωπαϊκά ή λατινογενή ρεφρέν της δεκαετίας του ‘50.

Και μάλιστα, παράλληλα νομίζεις ότι γλυκαίνεσαι με τα λικέρ της εποχής, καπνίζεις σιγαρέτα «Έξτρα Ματσάγγου», επισκέπτεσαι το πατάρι του «Λουμίδη» και διασκεδάζεις στου «Καλαμπόκα» ή στην «Τριάνα» του Χειλά.

Ωστόσο, ο Πανσέληνος κάθε άλλο παρά ενδίδει στην ευκολία της αστικής νοσταλγίας, όπως πολλοί ομότεχνοί του που κατά καιρούς ανατρέχουν σε όλα αυτά. Και μόνο ελαφρά δεν τα παρουσιάζει. Γνωρίζοντας καλά τι υφίσταται μια μετεμφυλιακή κοινωνία που προσπαθεί να ανασάνει αλλά συνεχίζει να ασφυκτιά από τον συντηρούμενο διχασμό, ο συγγραφέας αποφεύγει τις εύκολες κρίσεις και τα στερεότυπα.

Αντιθέτως, ξεδιπλώνει με τρυφερότητα και οξυδέρκεια την ανθρωπογεωγραφία της Αθήνας της δεκαετίας του ‘50. Συντηρητικοί οικογενειάρχες και βιοπαλαιστές, φιλόδοξα κορίτσια και εκμεταλλευτές, αλλά και προσωπικότητες όπως ο Ρίτσος, η Κοτοπούλη, ο Σκαρίμπας, ο Μυριβήλης, καθώς και ο πατέρας του Ασημάκης Πανσέληνος παρουσιάζονται ή μισοκρύβονται στις μικρές ιστορίες τους, στη μεγάλη ιστορία μιας χώρας που έζησε ανάμεσα σε ρούμπες και εμβατήρια, δίκες και επιθεωρήσεις, καλλιστεία και εκτελέσεις. Και, όπως πάντα, ανάμεσα σε προσδοκίες και ματαιώσεις».