Βλαζία Φαϊδά

Διαβαίνοντας…

(ποιήματα)

Αθήνα 2020, σελ. 92

Η κ. Βλάζια Φαїδά, με τη νέα της ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Διαβαίνοντας…», έρχεται να μας υπενθυμίσει τη συνεχή και αδιάκοπη παρουσία της στο πνευματικό λεσβιακό στερέωμα. Η εκδοτική ποιότητα είναι εμφανής και πάντα προσεγμένη. Τα ποιήματα άλλοτε ρομαντικά, ενίοτε νοσταλγικά, μα προπάντων ρεαλιστικά.

Γράφει στο προλογικό σημείωμα του νέου πονήματος η ακάματη ποιήτρια πού το αφιερώνει: «Σε όλους αυτούς που με αγαπούν ειλικρινά».

«Διαβαίνοντας τη ζωή, διαβαίνοντας τον χρόνο, διαβαίνοντας κόσμο… Θα φιλοσοφήσουμε τη ζωή κοιτώντας τη θάλασσα, θα απολαύουμε τη λειτουργία της αυγής, το ταξίδι στη Bamberg, τα Χριστούγεννα στη Λέσβο, θα πιούμε από το κρασί της αιωνιότητας, θα πετάξουμε στις Άνδεις, θα δούμε τη Γοργόνα την αδερφή του Μεγαλέξανδρου να κλαίει, τον Φάρο της Αλεξάνδρειας να φεγγοβολά, την Πόλη ένα βράδυ του 1860, θα ανέβουμε στο Θρονί στον τάφο του Μακάριου της Κύπρου, θα πάμε στη Χιροσίμα… Διαβαίνοντας τον χρόνο, διαβαίνοντας τη ζωή, διαβαίνοντας τον κόσμο».

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο ενότητες. Η πρώτη περιλαμβάνει ποιήματα «της ζωής και της φύσης» και η δεύτερη «των μύθων και της ιστορίας». Η πολυταξιδεμένη συμπατριώτισσά μας δεν παραλείπει πάντα να αφιερώνει σε όλα τα πνευματικά της δημιουργήματα κάποιους στοίχους για τη γενέθλια γη. Ξεχώρισα ένα χαρακτηριστικό ποίημα με τον τίτλο «Βραδιές στη Μυτιλήνη»:

«Σαν το σκοτάδι κούρνιαζε μες στη μεγάλη κάμαρα

η μουσική ξεδίπλωνε πλοκάμια ονειρικά,

του Χατζιδάκη η πνοή κάθε γωνιά σιγόνταρε,

το τζάκι αλέγρα φεγγοβόλαγε, σπινθήριζε,

όνειρα στροβίλιζε με μια πρωτόγνωρη λαλιά.

Ο νους τραντάζονταν, σύνορα ξεπερνούσε

με τη δική του τη μοναδική χροιά,

κόσμους σκιτσάριζε, κάστρα προσπέρναγε,

χώρες αγκάλιαζε, πύργους, ποτάμια, θάλασσες

ο ουρανός ο άπιαστος όδευε χαμηλά.

Και η ψυχή δρασκέλιζε μετέωρη το σύμπαν,

ξεφάντωνε και έκραζε: η ζωή είναι γλυκιά,

πώς θα την σφίξω, πώς θα τη ζήσω,

μέλι θε να τρυγήσω, στη λάβρα να μεθύσω!

Διάβηκαν χρόνια, οι βραδιές στη Μυτιλήνη

ξεμάκρυναν, σημάδια ζωγραφίσανε θολά,

μόνο στα όνειρα καμιά φορά ακουμπάνε,

δειλά να ψιθυρίσουνε πως δεν γυρνάνε πια».

Το έχω συνήθειο και το θεωρώ υποχρέωσή μου, όταν γράφω για τους νέους κυρίως δημιουργούς του νησιού μας, έτσι για γνωρίζουν την σημαντική προσφορά τους οι αναγνώστες, να αναφέρομαι στα πνευματικά τους δρώμενα.

Η Βλάζια Φαїδά γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Έχει ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό και έχει ταξιδέψει πολύ στον κόσμο. Ανήκει στους φίλους του Φιλολογικού Ομίλου «Παρνασσός», υπήρξε μέλος του Δ.Σ. της Πανελληνίου Ενώσεως Λογοτεχνών (Π.Ε.Α.), είναι μέλος του Δ.Σ. του Αττικού Πνευματικού Ομίλου Γλυφάδας, είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.), συμμετέχει στη Λέσχη Ανάγνωσης του περιοδικού «Νέα Αριάδνη» και σε άλλους Πνευματικούς και Πολιτιστικούς Ομίλους. Από μικρή είχε την κλίση στην ποίηση και τη λογοτεχνία. Έχει ασχοληθεί με τις τέχνες και τα γράμματα πολλά χρόνια συμμετέχοντας σε ανθολογίες ποίησης, στην Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά κ.ά. Έχει διακριθεί με πολλά βραβεία. Το βιβλίο της «Φρυκτωρία» τιμήθηκε με βραβείο του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός». Πολλοί εξέχοντες πνευματικοί άνθρωποι έχουν γράψει επαινετικές κρητικές για το έργο της. Επίσης ο Κύπριος μουσικοσυνθέτης Χρίστος Μάρκου έχει μελοποιήσει ποιήματά της. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές με τίτλους: «Λάψαρνα», «Λάψαρνα ΙΙ», «Κάβο-Νιρβάνα», «Τα Δεύτερα», με ποίηση της δεκαετίας του ’80, τη «Φρυκτωρία» και τώρα το «Διαβαίνοντας…». Παράλληλα με την ποίηση ασχολείται και με την πεζογραφία, μέρος της οποίας είναι και η νουβέλα «Όταν ο ουρανός ήταν χαμηλά» και το διήγημα «Γυρνώντας τον χρόνο πίσω».