Βάσος Ι. Βόμβας

Αναμνησιολογία, η διαδρομή μια ζωής

Εκδόσεις Μύθος

Μυτιλήνη, 2020

Λένε ότι «οι αναμνήσεις του παρελθόντος είναι οι ρυτίδες του μέλλοντος». Ως ποιητική έκφραση πείθει, ως διαπίστωση τρομάζει. Για να έχει κανείς επαρκείς αναμνήσεις συνήθως έχει αφήσει πίσω του μακρύ παρελθόν και μοιραία το μέλλον του γίνεται πλέον σύντομο. Οι αναμνήσεις κατά κανόνα εμπεριέχουν θλίψη και μελαγχολία όπως συμβαίνει με τη μαμά που στη γωνιά καθισμένη αναλογίζεται κι αυτή τα παλιά. Τίποτε δεν γυρίζει ξανά πίσω είτε πρόκειται για ευτυχισμένη στιγμή ή για θλιβερό περιστατικό. Και τα δυο δημιουργούν βούρκωμα, το ωραίο που λείπει ή το άσχημο που βαραίνει.

Οι αναμνήσεις όμως ξέχωρα από τον συναισθηματισμό προσφέρουν και πρακτικές υπηρεσίες: Εμπεριέχουν πληροφορίες λογιών-λογιών που άλλοτε φρεσκάρουν τη μνήμη κι άλλοτε ξεσκεπάζουν καταστάσεις ή συμβάντα ή λεγόμενα, απλά ή σημαντικά και σοφά που συχνά είναι χρήσιμα για τρίτους, προσθέτουν ψηφίδες γνώσης, συμπληρώνουν ελλείμματα ή κενά που χρειάζεται να γεμίσουν.

Υποθέτω με τέτοιες σκέψεις ο Βάσος Βόμβας ξεκίνησε την «Αναμνησιολογία του, τη διαδρομή μιας ζωής» ένα βιβλίο ζωντανό, κι ας μιλά για αναμνήσεις και το προσέφερε στο αναγνωστικό κοινό με διάθεση να μοιραστεί μαζί του πράγματα που κάπως του έχουν ξεφύγει.

Διαβάζοντας το έργο, ο αναγνώστης διαπιστώνει εύκολα ότι τα κίνητρα της συγγραφής του είναι πρώτιστα η αγάπη του δημιουργού. Αγάπη για τους δικούς του ανθρώπους και ένα-δυο πολύ ξεχωριστούς φίλους, η αγάπη για τον γενέθλιο τόπο -οι Λέσβιοι την αρετή αυτή έχουν ανεπτυγμένη σε υψηλό βαθμό- και ο ένθερμος αυθορμητισμός να εξωτερικέψει κρυμμένες εμπειρίες που μεταδίδουν εύθυμη και πνευματώδη διάθεση ή θλίψη που συσσωρεύτηκε σε μια διαδρομή ενός μη απανδόκευτου βίου.

Μέσα στις γενικές τούτες τοποθετήσεις ο αναγνώστης διαβάζει εμπειρίες από τα νεανικά χρόνια του συγγραφέα, για την φρικαλέα λ.χ. περίοδο της κατοχής που οι παρέες των μεγάλων την έκαναν να δείχνει ανάλαφρη -άλλο πλεονέκτημα των Μυτιληνιών- τις καντάδες, τις τελετές του κλήδονα, τα εφηβικά πάρτι, τις φάρσες, τις πικάντικες παρορμήσεις μικρών και μεγάλων σ’ όλες τις διαστάσεις και τόσα άλλα, θα ’ταν κουραστικό να τ’ απαριθμήσω, ένας πλούτος περιγραφής, ένας ορμητικός χείμαρρος γεγονότων.

Ο συγγραφέας έβαλε τα δυνατά του να ξαναζωντανέψει τα περασμένα που κρατούσαν δέσμιο τον συναισθηματισμό του για τόσες δεκαετίες, αγωνίστηκε να τα συγκεντρώσει μη τυχόν και του ξεφύγει κάτι, γιατί όλα, και τα παραμικρά έχουν αξία και κατάφερε να παραδώσει ένα ευμεγέθη τόμο, ένα «πανόραμα» ζωής αξεθώριαστης ζωντάνιας.

Κι όταν έρθει η ώρα να κλείσει ο αναγνώστης το τελειωμένο βιβλίο που χάρηκε, αναλογίζεται. «Τι λες βρε παιδί! Γίνονταν τέτοια πράματα;»

Ευχαριστούμε Βάσο!

Στρατής Αλ. Μολίνος