Η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας που εορτάζεται κάθε χρόνο στις 9 Φλεβάρη δημοσίευσε το ακόλουθο κείμενο:

Εμείς οι φιλόλογοι με περηφάνεια τιμώντας  την Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας, δηλώνουμε παράλληλα ότι:

• Η τιμή στη γλώσσα μας είναι καθημερινό μας έργο καθώς έχουμε διά βίου επωμισθεί το βαρύ και συναρπαστικό καθήκον να μεταφέρουμε στους μαθητές μας τον πλούτο και τη γοητεία της τρισχιλιετούς ιστορίας της.
• Διδάσκουμε τη γλώσσα όχι μόνο ως απλό όργανο  καθημερινής επικοινωνίας αλλά, κυρίως, όπως επισημαίνει ο Οδυσσέας Ελύτης, ως «εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών». Στη γλώσσα μας εξάλλου διατυπώθηκαν για πρώτη φορά οι μεγάλες ιδέες της δημοκρατίας και της ανθρώπινης αλληλεγγύης.
• Οι ιδιαίτερα δυσάρεστες συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγεται το έργο μας διόλου δεν αναστέλλουν τη δημιουργική μας προσπάθεια να διδάξουμε τα ελληνικά στους μαθητές μας, με την προσήλωση στην ιστορικότητα,  τη διαχρονικότητα και οικουμενικότητα της γλώσσας μας.
• Ο εορτασμός των διακοσίων χρόνων από την επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης δίνει ένα νέο περιεχόμενο στη σημασία που είχε η σολωμική ρήση («Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ Ελευθερία κα γλώσσα;») για τη διαμόρφωση της συνείδησης του νέου ελληνισμού.
• Στα 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία η νεοελληνική λογοτεχνική γλώσσα αντλώντας από τον ανεκτίμητο πλούτο της μεγάλης γλωσσικής και γραμματειακής μας παράδοσης, άνθισε έχοντας ως  εκπροσώπους παγκόσμιας εμβέλειας μείζονες ποιητές και πεζογράφους που λάμπρυναν τα ελληνικά γράμματα και οι οποίοι ουδέποτε έπαψαν να αναγνωρίζουν τις μεγάλες οφειλές στην μακραίωνα γλωσσική μας παράδοση, από τις αμμουδιές του Ομήρου έως τον Ρωμανό τον Μελωδό και το δημοτικό τραγούδι.
• Την αρχαία ελληνική γλώσσα και τα κλασικά γράμματα στο σύνολό τους δεν τα αντιμετωπίζουμε, όπως γράφει ο Σεφέρης «σαν άδειες στέρνες που ηχούν και που τις προσκυνάμε», αλλά αφουγκραζόμαστε σ' αυτά τη βουή του υπόγειου ρεύματος που για αιώνες αρδεύει δημιουργικά τον νεοελληνικό λόγο και θεωρούμε ότι η  προϊούσα υποβάθμιση της διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και γραμματείας στο ελληνικό σχολείο προοιωνίζεται τη διαμόρφωση ενός γλωσσικού τοπίου σταδιακής ερήμωσης,  η οποία —εκτός των άλλων—απειλεί τον πλούτο, την ποικιλία, την πολυμορφία και την πλαστικότητα και της νέας ελληνικής γλώσσας.
• Σήμερα προβάλλει επιτακτική η ανάγκη ίδρυσης κλασικών σχολείων στα οποία θα γίνεται συστηματική διδασκαλία της Γλώσσας μας σε όλη τη διαχρονική της πορεία.

Η Γλώσσα μας είναι όπως η «Βασιλική δρυς»  του Παπαδιαμάντη. Με τη δική μας συμβολή θα συνεχίσει να θάλλει, να φιλοξενεί όλα τα είδη των πουλιών στο πυκνό φύλλωμά της και να παραμένει  για πάντα η μαγική κατοικία των Νυμφών και των Δρυάδων.