Ο Δημήτρης Γιατρέλλης γεννήθηκε το 1959 στον Πολιχνίτο Λέσβου. Μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Από το 1989 ζει με την οικογένειά του στη Μυτιλήνη. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα αποσπώντας θετικότατες κριτικές: «Το τραγούδι του κούκου» («Γαβριηλίδης», 2011), «Είμαστε ακόμα εδώ» («Ωκεανίδα», 2014). Διηγήματά του δημοσιεύονται σε διάφορα ηλεκτρονικά περιοδικά. Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο με τον τίτλο «Η άρνηση της άρνησης» («Κέδρος»), ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που επιφυλάσσει στον αναγνώστη πολλές εκπλήξεις.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΚΟΡΔΑ

Τρία μυθιστορήματα που έγιναν βιβλία και αρκετά διηγήματα που δημοσιεύτηκαν σε ηλεκτρονικά περιοδικά σε διάστημα λίγων χρόνων και σε σχετικά ώριμη ηλικία. Ήταν κρυμμένα στο συρτάρι ή η ανάγκη της έκφρασης μέσω της γραφής σάς χτύπησε πρόσφατα την πόρτα;

«Η ανάγκη έκφρασης μέσω της γραφής είναι ικανή, αλλά όχι αναγκαία συνθήκη για την παραγωγή λογοτεχνικού έργου. Πρέπει να έχεις πράγματα να πεις είτε είναι κρυμμένα στο συρτάρι είτε είναι πάνω στο γραφείο. Από την άλλη, μόλις επιχειρήσεις τα πρώτα δειλά βήματα της γραφής, ανακαλύπτεις πως, παρά τις δυσκολίες, είναι μια διαδικασία εξαγνιστική. Γρήγορα διαπιστώνεις πως είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Μια μέρα χωρίς να γράψεις έστω και μια πρόταση είναι μια χαμένη μέρα».

Δώστε μας τους βασικούς ήρωες και λίγα λόγια για την υπόθεση του βιβλίου.

«Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Δάκης Κομνηνός και ο υπαστυνόμος Γιώργος Ορφανός, παλιοί γνωστοί και άσπονδοι φίλοι, χωρίς να το επιδιώξουν και από διαφορετικές αφετηρίες ορμώμενοι, βρίσκονται μπλεγμένοι στην ίδια υπόθεση που έχει να κάνει με φόνους και εκβιασμούς. Αναγκάζονται να συνεργαστούν, αν και η βαθύτερη επιδίωξη του καθένα είναι να λύσει πρώτος την υπόθεση και να αποδείξει στον εαυτό του πως είναι ο καλύτερος. Είναι δυο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες με αντίθετες πολιτικές και φιλοσοφικές προσεγγίσεις. Διαφορετική είναι και η μέθοδος που επιλέγουν για την επίλυση της υπόθεσης».

Έχει γραφεί για την «Άρνηση της άρνησης» ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με αστυνομική πλοκή, φιλοσοφικές διαστάσεις και πολιτικό σχολιασμό. Όλα αυτά ήταν στην αρχική σας στόχευση ή προέκυψαν κατά τη διάρκεια της συγγραφής;

«Η αρχική μου στόχευση ήταν να γράψω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα όπου θα έβαζα σε δοκιμασία τη βασική μέθοδο επίλυσης ενός αστυνομικού προβλήματος. Τα αριστουργήματα της αστυνομικής λογοτεχνίας με τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, τον Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και την Άγκαθα Κρίστι έχουν να επιλύσουν ένα φόνο που γίνεται σε ένα σπίτι, κατά προτίμηση απομακρυσμένο, όπου ένας ικανότατος ντετέκτιβ εξετάζει με την αλάνθαστη μέθοδο της αναλυτικής λογικής όλα τα στοιχεία και τους υπόπτους και τελικά βρίσκει τον ένοχο.

Στη σύγχρονη εποχή της παγκοσμιοποίησης και του Μεγάλου Αδερφού, όπου οι πάντες και τα πάντα ελέγχονται από μεγάλα οικονομικά και πολιτικά κέντρα και όπου συνομωσίες εξυφαίνονται με σκοπό ακριβώς την διαφύλαξη αυτών των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, αρκεί η αναλυτική λογική για να ξεδιαλύνει μια τέτοια συνομωσία; Απ’ αυτό το αρχικό ερώτημα προέκυψε η πλοκή του μυθιστορήματος και οι όποιες πολιτικές και φιλοσοφικές του διαστάσεις».

Η πολύπλευρη κρίση που μας ταλανίζει ως χώρα αποτελεί ένα από τα θέματα του μυθιστορήματος. Πόσο εύκολο σας ήταν να καταπιαστείτε μ’ ένα θέμα, που ακόμα είναι σε εξέλιξη;

«Για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν καθόλου εύκολο. Είναι άλλο πράγμα να γράφεις για μια στατική υπόθεση και εντελώς διαφορετικό οι πολιτικές εξελίξεις, που τρέχουν και μάλιστα σε περιόδους κρίσης αλλάζουν ακόμα και με άλματα, να έχουν λόγο στην πλοκή. Μπορεί να βασιστείς σε ένα στοιχείο και η πραγματικότητα να το ξεπεράσει οπότε είσαι υποχρεωμένος να ξαναγυρίσεις πίσω, να διαγράψεις και να ξαναγράψεις από την αρχή. Όμως ταυτόχρονα μαζί τη δυσκολία συνυπάρχει και η χάρη να γράφεις για πράγματα που απασχολούν όχι μόνο εσένα, αλλά τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών».

Προτιμάτε να γράφετε ή να διαβάζετε λογοτεχνία; Μπορεί ένας συγγραφέας να μην διαβάζει ελληνική και ξένη λογοτεχνία, να μην παρακολουθεί τη θεματολογία της εποχής του, τις αφηγηματικές τεχνικές, κ.ά.;

«Ο Στίβεν Κινγκ είπε πως “αν δεν έχεις χρόνο για διάβασμα, τότε δεν έχεις και τα απαραίτητα εργαλεία για γράψιμο”. Οπότε δεν μπαίνει θέμα προτίμησης, το ένα προϋποθέτει το άλλο. Διαβάζω από μικρό παιδί ιστορίες για να κατανοήσω τον κόσμο. Τώρα, “σε σχετικά ώριμη ηλικία”, επινοώ ιστορίες για τον ίδιο ακριβώς λόγο και τις μοιράζομαι για να πω στους φίλους μου και σε όποιον ενδιαφέρεται αυτό που μέχρι τώρα κατάλαβα».