Η Μαρία Ιορδανίδου στο πεζογράφημα της «Η αυλή μας» αναφέρει χαρακτηριστικά το 1981:!«Αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν και οι άνθρωποι… οι άνθρωποι γίνανε αγγλοπρεπείς <http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL105/229/1694,5432/>.* Βλέπεις κάποιον στη σκάλα ή στο ασανσέρ και δε σε χαιρετά. Στέκεται μπροστά σου σαν κολόνα πάγου, φοβάσαι να τον χαιρετήσεις κι εσύ. Δεν ξέρεις καλά - καλά συγκάτοικος είναι ή ξένος. Έχασαν οι Ρωμιοί τη ρωμιοσύνη τους». Η μικρή μήκους ταινία «ΓΙΑΤΙ;» που επιμελήθηκαν οι μαθητές της Α΄ Λυκείου με την καθοδήγηση του καθηγητή Ιωάννη Δουκάκη προχώρησαν τον συλλογισμό από την κοινωνική αποξένωση στα δραματικά αποτελέσματα της που είναι η κατάθλιψη και η αυτοκαταστροφή. Μιλούν για αυτό που τονίζει η Π.Ο Υ «ως το 2020 η κατάθλιψη θα είναι η δεύτερη αιτία θανάτου παγκοσμίως». Πόσο δραματικός και πόσο ενθαρρυντικός μπορεί να είναι αυτός ο προβληματισμός νέων που ακόμα δεν έχουν κλείσει τα 16. Δραματικός μια και από πολύ μικρή ηλικία πια δεν βιώνουν την υλική στέρηση αλλά την ψυχική στέρηση. Σε παλιότερες πρόσφατες δεκαετίες οι νέοι ήταν αναγκασμένοι εξαιτίας υλικών στερήσεων να εγκαταλείπουν το σχολείο για να εργαστούν ώστε να επιβιώσουν. Είχαν άδειο στομάχι άλλα γεμάτη συναισθήματα καρδιά. Έφτιαχναν υγιείς ομάδες, πολιτικοποιούνταν πάλευαν για στόχους, διεκδικούσαν δικαιώματα σε όλα τα επίπεδα, διαμόρφωναν αξίες. Σήμερα πάμε σε νοηματική αντίθεση γεμάτο στομάχι όμως άδεια ψυχή. Πόσο πιο σύγχρονος μπορεί αν είναι ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης που η παράδοση τον παρουσιάζει να περπατά κρατώντας φανάρι ψάχνοντας απεγνωσμένα στην αρχαία αγορά για «ανθρώπους»; Ο σημερινός νεαρός Διογένης δεν ψάχνει όπως τότε ηθικό άνθρωπο… το φροντίζουμε μέσα από την ακατάπαυστη εκπαίδευση... αλλά τον άνθρωπο σαν οντότητα για να ΜΙΛΗΣΕΙ με διαδραστικότητα. Αφοσιωθήκαμε σαν κοινωνία στην εκπαίδευση... στις εξετάσεις των εξετάσεων. Ενοχοποιήσαμε τα μέσα κοινωνικής δικτυώσεις για την κοινωνική αποξένωση και βγάλαμε την ευθύνη από πάνω μας. Ξεχάσαμε όμως ότι έχουμε να πάμε βόλτα στην προκυμαία της Μυτιλήνης κάτι δεκαετίες με τα παιδιά μας. Ξεχάσαμε το πανηγύρι του χωριού μας γιατί είναι «μπασκλασαρία» (από το γαλλικό basse classe, που σημαίνει κατώτερη κοινωνική τάξη). Ξεχάσαμε τα μεσημεριανά κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια. Πήγαμε σε κοινωνικές συγκεντρώσεις μετρώντας τα καναπεδάκια στις πιατέλες και σχολιάζοντας τα κοσμήματα της οικοδέσποινας χωρίς να ανεβαίνουμε λίγο πιο πάνω στα μάτια της τα γεμάτα στεναχώρια. Μάθαμε την ξύλινη γλώσσα της αρωγής, ευδοκίμησης, επαχθές, επονείδιστο κλπ. τη γράψαμε έκθεση, ψηφίσαμε τη δεκαετία του ‘80 την ετεροχρονισμένη δομική αντιπαλότητα όμως ξεχάσαμε τη γλώσσα του σώματος, τη γλώσσα των Ελλήνων, τη γλώσσα του θεάτρου που καμαρώνουμε ότι ξεκίνησε στην Ελλάδα. Τη χρησιμοποιήσαμε σαν μαμάδες για να μας εμπιστευτούν τα καμάρια μας και για να μεταφράσουμε τα κρυμμένα μηνύματα που κρύβουν πίσω από τις λέξεις τους όμως τους μαθαίνουμε Αγγλικά - Γαλλικά. Όσες γλώσσες και αν μάθουν ο άνθρωπος επικοινωνεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ με το σώμα με όλες τις εκφράσεις του προσώπου. Ενθαρρυντικό το «ΓΙΑΤΙ;», μια μικρού μήκους ταινία βουβή, ύμνος στην εξωλεκτική επικοινωνία που τείνει να γίνει γλώσσα προς εξαφάνιση με ανεπανόρθωτες κοινωνικές συνέπειες.