Στις 20 Σεπτεμβρίου 2020, πέθανε στη Θεσσαλονίκη ένας Πόντιος, που λάτρεψε την Λέσβο και ιδιαίτερα τη Μελίντα του Πλωμαρίου, όπου περνούσε εδώ και σαράντα χρόνια τους δυο μήνες του καλοκαιριού και θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρισθεί «ένας Πόντιος, που αγάπησε τη Λέσβο.

Αλλά ο Μιχάλης Τσιπίδης, ως σπουδαίος φιλοτελιστής και συλλέκτης, έδειξε την αγάπη του για την Λέσβο, συλλέγοντας σχεδόν όλα τα γραμματόσημα που κάλυψαν τις ανάγκες της πρώτης εγκατάστασης της ελληνικής διοίκησης στη Λέσβο, μετά τις 8 Νοεμβρίου 1912. Οι ελληνικές αρχές, χρησιμοποίησαν τα τουρκικά γραμματόσημα, επισημαίνοντάς τα με σφραγίδες ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ, ΜΟΛΥΒΟΣ, ΠΕΤΡΑ. Μερικά απ’ αυτά βρίσκονται στη ΛΕΣΧΗ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ «ΒΕΝΙΑΜΙΝ Ο ΛΕΣΒΙΟΣ», στην οποία τα έχει χαρίσει, όπως έχει χαρίσει και το μοναδικό έγγραφο, στο οποίο βρίσκεται η υπογραφή του Βενιαμίν και το οποίο είναι ένα ομόλογο της εποχής, που ασκούσε καθήκοντα Αρμοστή των νησιών του Αιγαίου.

Από τις μεγάλες δουλειές του Τσιπίδη είναι η συλλογή 300 αυθεντικών τηλεγραφημάτων, κυρίως εμπορικής φύσεως, τα οποία στάλθηκαν από τα διάφορα τηλεγραφεία της Θεσσαλονίκης, από το 1870 ως το 1956, την οποία χάρισε στο μουσείο τηλεπικοινωνίας του ΟΤΕ το 2015, 70 από τα οποία εκτέθηκαν στο Βυζαντινό μουσείο Θεσσαλονίκης καθώς και ο τρίτομος κατάλογος του ελληνικού γραμματοσήμου HELLAS, μετά τον οποίο δεν έχει εκδοθεί νεώτερος.

Ο Μιχάλης Τσιπίδης, που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944, υπήρξε μηχανολόγος του μικρού Πολυτεχνείου, υπάλληλος του ΟΤΕ ως το 1970, δημοσίευσε άρθρα σχετικά με το γραμματόσημο στο περιοδικό «ΦΙΛΟΤΕΛΕΙΑ» της Ελληνικής Φιλοτελικής Εταιρείας, στο Δελτίο της Φιλοτελικής Εταιρείας Λέσβου, στο «Λεσβιακό Ημερολόγιο. Γράμματα-Τέχνες-Πολιτισμός» του Παναγιώτη Σκορδά και στο λεύκωμα της Λέσχης Πλωμαρίου «ΛΕΣΒΟΣ 1912-2012, ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ».

Το τελευταίο του καλοκαίρι, παρά το βεβαρημένο της υγείας του, το πέρασε στη Μελίντα. Ήταν παντρεμένος με την Πλωμαρίτισσα Πηνελόπη Μαυραγάνη, ομότιμη καθηγήτρια βιολογίας του ΑΠΘ, με την οποία απέκτησε δυο αγόρια που συνεχίζουν το έργο του.