Πέρσι μου χάρισε, εγκάρδια προσφορά, το ποιητικό της «Της αγάπης αίματα». Έκπληξη αληθινή, γιατί δεν φανταζόμουν τέτοια και τόση ευαισθησία, φαντασία, βαθύ στοχασμό, ευγένεια ψυχής και πλούτο συναισθημάτων. Διάβασα τα ποιήματά της, τα ξαναδιάβασα και κάθε φορά ένιωθα να με τρυπά βαθύτερα η ματιά της, να με σπρώχνει ο άνεμος της ψυχής της, όπως η ίδια λέει, να με συγκλονίζει η δύναμη της αλήθειας της και να με παρασύρει απαλά στ’ αφροπέλαγα της νιότης μας, η γλυκύτητα της αγάπης της.

Φέτος μου χάρισε, από καρδιάς, τον «Τιμολή» της κι άλλα διηγήματα. Μου συνέβη αυτό που αναζητούμε και προσδοκούμε όλοι μας, μέσα στην ακινησία της καθημερινότητας, που οδηγεί σε τέλμα το νου και την καρδιά μας. Έκρηξη συναισθημάτων, βουτιά απύθμενη στο παρελθόν, θύμισες που συγκλονίζουν, συγκινούν και δακρύζουν. Η αξέχαστη γαλήνη της μορφής του αγιοκαλόγερου Δανιήλ. Η μάντρα με τα πρόβατα και γύρω τους ο πατέρας, η μάνα, με ήρεμα χαμόγελα, τα κορίτσια, τ’ αγόρια , πρόσωπα γελαστά, χαρούμενα, ευτυχισμένα. Λες και ξυπνάς από βαθύ λήθαργο και νιώθεις ότι είδες ένα όνειρο ζωντανό σαν ζωγραφιά, με χρώματα αληθινά κι αμόλυντα, από χέρι μαγικό κι ευλογημένο, το χέρι της Βασιλικής Τσικνή-Φραντζή.

Μεγάλωσε στης Άντισσας τα καλντερίμια. Ματωμένα γόνατα, μαυρισμένοι αγκώνες, τρεχαλητά στις ρεματιές και τα λαγκάδια. Αξέχαστα χρόνια, με τις χαρές, τις αγκαλιές, τις πίκρες, τις πληγές, πολλές φορές αγιάτρευτες, μα αξέχαστα, για όσους επιζητούν να μην αφήσουν τη γκρίζα στάχτη της λησμονιάς να τα σκεπάσει. Και δεν μπορεί να τα σκεπάσει, όταν υπάρχουν γραφίδες που σου δίνουν «Της αγάπης αίματα» τον «Τιμολή της Αναστασώς», τον «Μεγάλο καημό» και τα «Πάθια του βουνού».

Γι αυτά τα «Πάθια» κι όλα τ’ άλλα, ψάχνω να βρω έναν τρόπο να της εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου, για ένα δάκρυ που μου κύλισε διαβάζοντάς τα. Δυσκολεύομαι, γι αυτό θα της ξαναχαρίσω κάτι πολύτιμο, μα πιο εύκολο, γιατί δεν σταμάτησε ποτέ. Την αληθινή αγάπη μου, που ξεκίνησε τότες, απ’ τα καλντερίμια κι έφτασε μέχρι σήμερα, το ίδιο αληθινή, το ίδιο ζεστή και κυρίως βαθειά ανθρώπινη.