Λέσβος. Τόπος ευλογημένος και κοιτίδα ευφορίας. Δείγμα του πολιτισμού και της διαχρονικής εξέλιξης τα πολυάριθμα μεγαλοπρεπή αρχοντικά που δεσπόζουν επιβλητικά σχεδόν σε κάθε συνοικία της πόλης αλλά και στα χωριά της. Ιδιοκτήτες ντόπιοι αλλά και ξένοι.

Οικογένειες εμπόρων και λοιπών μπουρζουάδων, αφήνοντας ως παρακαταθήκη στις γενιές του αιώνα μας καταγωγή από τζάκι, ιστορίες και θρύλους, συνυφασμένους με το αλλοτινό lifestyle. Δείγμα αυτής της γοητευτικής χλιδής, το αρχοντικό ή αλλιώς ο «πύργος» με αρχικό ιδιοκτήτη τον Αριστείδη Κούμπα, ένα τριώροφο αριστοτεχνικό κτίσμα που κλέβει ματιές και εντυπώσεις στην περιοχή του Ακρωτηρίου, ανηφορίζοντας προς Καγιάνι.

Εξοχική πολυτέλεια και άρωμα γραμμάτων
Με επιρροές από την αρχιτεκτονική της γειτονικής Ιταλίας, η σύλληψη της δημιουργίας του εντυπωσιακού αυτού κτίσματος των 420 τ.μ. συνέπεσε με την επιθυμία της οικογένειας Κούμπα να αποκτήσει μεταξύ άλλων κατοικιών και μία εξοχική, με σκοπό τη χαλάρωση τα καλοκαίρια.

Σίγουρα ο «θόρυβος» των υποχρεώσεων ήταν μεγάλος, καθώς τα μέλη της διέπρεπαν στο εμπόριο βαμβακιού στην Αίγυπτο αλλά και ως τραπεζίτες.

Η θεμελίωσή του χρονολογείται γύρω στο 1912, σε μία έκταση που περιελάμβανε τότε 6  στρέμματα. Σήμερα, κατόπιν αγοραπωλησιών, αυτή διαμορφώθηκε στα 3,2 στρέμματα.

Πρίγκιπες, βασιλοπούλες και υπηρέτριες με άσπρες ποδιές και δίσκους στα χέρια. Φιέστες και χοροί με κώδικα ντυσίματος, φορέματα με φουρό και φράκο με παπιγιόν.

Κυρίες να διαβάζουν ή να κεντούν νωχελικά σε βελούδινους καναπέδες και σε ανάκλιντρα ή να κάνουν τη βόλτα τους ανάμεσα σε τριανταφυλλιές και συστάδες δέντρων στον καλλωπισμένο κήπο διά χειρός του κηπουρού, που ζει στο μικρό σπιτάκι της αυλής.

Παιδιά ντυμένα ναυτάκια με χαρούμενες φωνές να σκίζουν τον αέρα και να τρέχουν, παίζοντας στις πλάκες της αυλής. Και όμως τόσα και άλλα τόσα παρόμοια ερεθίσματα δέχεται η φαντασία, όταν ατενίσεις το αρχοντικό των Κούμπηδων. Σίγουρα κάποια από αυτά ακολουθούν τη ρότα της πραγματικότητας.

Από την άλλη, γεννά αναμνήσεις σε προηγούμενες γενιές, καθώς ο πρώτος όροφος αποτέλεσε χώρο γραμμάτων, λειτουργώντας για 17 περίπου χρόνια ως δημοτικό σχολείο, φιλοξενώντας τους μαθητές του Καγιανίου και των γύρω περιοχών, μέχρι να κτισθεί το σχολείο που υπάρχει έως σήμερα. Μάλιστα ακόμη σώζονται αρχεία με την ετήσια ύλη που κατέγραφαν οι δάσκαλοι.

100 και πλέον χρόνια ζωής σε χέρια επιστήμονα
Έναν αιώνα και παραπάνω ο «πύργος» στην περίοπτη θέση του αποπνέει ιστορία και συνάμα μυστήριο. Και μπορεί τα πολυτελή δωμάτια του να έμειναν στη σιωπή, ωστόσο η λανθάνουσα αυτή κατάσταση έλαβε τέλος, όταν το 1986 περιήλθε στα χέρια του νέου και τωρινού ιδιοκτήτη. Ο λόγος για τον διακεκριμένο μοριακό βιολόγο Δημήτριο Τσερνόγλου με καταγωγή προσφυγική αλλά γέννημα θρέμμα της Μυτιλήνης.

Ο ίδιος 79 ετών σήμερα, αν και συνταξιούχος, συνεχίζει να δίνει τα φώτα του σε διεθνείς επιστημονικούς κύκλους, καθώς έχει διατελέσει καθηγητής με έδρα σε φημισμένα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε ΗΠΑ, Ελβετία, Αγγλία, Γερμανία και Ιταλία. Συνταξιούχος πλέον συγγράφει και ησυχάζει στον «πύργο», τον οποίο σεβάστηκε από το πρώτο λεπτό, καθώς άφησε σχεδόν αλώβητο το εσωτερικό του.

Λάτρης των κειμηλίων και της ρετρό διακόσμησης έντυσε το αρχοντικό με έπιπλα από την Ιταλία και τη Γερμανία, ενώ παντού κυριαρχούν βιβλιοθήκες με βιβλία και σπάνιες ενίοτε εκδόσεις. Στην κουζίνα διατηρείται ακόμη η ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στο πατάρι, μέρος διαμονής του υπηρετικού προσωπικού. Περσικά χαλιά στην είσοδο ανοίγουν δρόμο για τους επάνω ορόφους, μέσω της περήφανης ξύλινης σκάλας.

Ζεστά ξύλινα πατώματα στα ενδότερα, τα οποία επί Κούμπηδων ήταν απαγορευμένη ζώνη για τους ξένους, που περιορίζονταν μόνο στα κάτω σαλόνια.

Ντουλάπες σε γήινες αποχρώσεις, ένα σιδερένιο κρεβάτι, καθώς και ένα μεγάλο τραπέζι, είναι μερικά από τα εναπομείναντα αντικείμενα των παλαιότερων ιδιοκτητών.

Ωστόσο, ο κύριος Δημήτρης έχει βάλει πλέον την προσωπική του σφραγίδα στον χώρο που, όπως αναφέρει, «δεν ξέρει τελικά ποια θα είναι η συνέχεια του. Αρχοντικό, σχολείο, γεροντικό και… έπεται συνέχεια…».