Την αποκαλούμε «Μητέρα». Κι όμως δεν τη σεβόμαστε. Την πονάμε και την πληγώνουμε καθημερινά, χρόνια τώρα, αιώνες.

Η ίδια, αντέχει. Πολύ συχνά αντεπιτίθεται, βρίσκοντας τους δικούς της μηχανισμούς. «Η Φύση εκδικείται», λέμε τότε. Δεν μπορούμε να δεχτούμε, πως τα πράγματα δεν μπορούν να είναι πάντα όπως θα τα θέλαμε να είναι. Πως προσπαθώντας να «δαμάσουμε» το άγριο, το χειμαρρώδες, το δυνατό, καταφέρνουμε μόνο το να είναι απλώς θέμα χρόνου μέχρι να το ξαναβρούμε μπροστά μας, με φαινόμενα πολύ πιο έντονα από αυτά που θα υπήρχαν αν απλώς αφήναμε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους. Αν δεχόμασταν πως «έτσι είναι», χωρίς να προσπαθούμε συνεχώς να τα αλλάξουμε.

Η Φύση δε «δαμάζεται». Συχνά ούτε η ήμερη, πόσο μάλλον η άγρια. Μπορεί μόνο να περιοριστεί μέχρι ενός σημείου, πάντα όμως είναι πιο δυνατή από οτιδήποτε κι οποιονδήποτε.

«Είναι στη Φύση του Ανθρώπου», λέμε για τα μεγάλα επιτεύγματα της Επιστήμης, αλλά και για τα όσα βίαια βλέπουμε γύρω μας. Κι αυτά, αδάμαστη Φύση είναι. Γιατί όσο κι αν καταπιέζουμε επιθυμίες και συναισθήματα, αυτά θα βρουν τον τρόπο τους να βγουν. Είτε με καλό, είτε με άσχημο τρόπο.

Κι όμως, υπάρχει τόση ομορφιά στο άγριο… τόση δύναμη που φοβόμαστε, στο απλό και φυσικό… Θάρρος και αγάπη θέλει, για να δεχτούμε τη Φύση όπως είναι. Και να την προστατεύσουμε όσο μπορούμε, όχι να την αλλάξουμε.

Είναι η «Μητέρα» μας. Ο λόγος ύπαρξής μας. Και οφείλουμε να τη σεβόμαστε…

Σχέδια: Blanca Galvez Diaz