Kακά τα ψέματα, τούτην την ώρα και με νωπά ακόμη τα γεγονότα από την τραγωδία των Τεμπών, κάθε άλλο θέμα συζήτησης, πέραν αυτού, μοιάζει «εκτός τόπου και χρόνου» και πάντως δεν συγκινεί κανέναν όταν οι αίτιοι και τα αίτια που προκάλεσαν αυτό το πολύνεκρο δυστύχημα αποτελούν το υπ΄αριθμόν ένα ζήτημα για διερεύνηση, προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες - και για αυτό που συνέβη στα Τέμπη, αλλά και για τις διαχρονικές ανεπάρκειες και καθυστερήσεις που κατέστησαν το πιο ασφαλές υποτίθεται μεταφορικό μέσο, εντελώς ανασφαλές και επικίνδυνο. Αλλά και για να παρθούν τα μέτρα εκείνα για να μη συμβεί ποτέ ξανά. Είναι λογικό τούτη την περίοδο που ο πόνος, η θλίψη και ο θυμός κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία, βυθίζοντας την σε εθνικό πένθος, η πολύνεκρη τραγωδία να μονοπωλεί όλες τις συζητήσεις, φέρνοντας σε δεύτερη μοίρα κάθε άλλο θέμα, όσο σοβαρό και μείζονος σημασίας και αν είναι. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η ανείπωτη αυτή τραγωδία άλλαξε τις προτεραιότητες όχι μόνο σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, υποχρεώνοντας όλους ανεξαιρέτως να αναστοχαστούν και για τη χώρα που ζούμε και για το πολιτικό σύστημα της, αλλά και το πως θα προχωρήσουμε ως κοινωνία εξαλείφοντας τις γνωστές «παθογένειες» που παραπέμπουν σε ...τριτοκοσμικές καταστάσεις, παρά το γεγονός ότι «βαυκαλιζόμαστε» ότι είμαστε στο στενό πυρήνα της Ευρώπης. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι δεν είναι άμοιροι ευθυνών για την εικόνα αυτή, όλοι όσοι κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια. Είναι διαχρονικές οι ευθύνες, προφανώς στον καθένα στο βαθμό που του αναλογεί, και όποιος επιχειρεί να τις αποποιηθεί, ειδικά τώρα μετά από αυτό το τραγικό συμβάν, είναι βέβαιο ότι εκτίθεται στα μάτια της κοινής γνώμης, που ζητά σε αυτή τη χρονική συγκυρία, υπευθυνότητα και περισυλλογή και όχι αντιπαραθέσεις και αυτάρεσκες προσεγγίσεις ότι «όλα έγιναν καλά» επί των ημερών τους. Δυστυχώς όλα τα στοιχεία, που συνεχώς έρχονται στη δημοσιότητα, αποκαλύπτουν και επιβεβαιώνουν ότι τα λάθη και οι παραλείψεις είχαν και παρελθόν και ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η «βόμβα» έσκασε επί των ημερών της σημερινής κυβέρνησης, που εκ των πραγμάτων είναι και ο κύριος αποδέκτης των συναισθημάτων της θλιμμένης και θυμωμένης ελληνικής κοινωνίας, η δικαιολογημένη αγανάκτηση κυριαρχεί για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και ας μην υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη επί αυτού!  

Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη άφησε πίσω του μια συντετριμένη κοινωνία, που συνειδητοποίησε με τον πιο τραγικό τρόπο την ανεπάρκεια του κράτους για την παροχή βασικών υπηρεσιών, όπως είναι οι συγκοινωνίες, με ασφάλεια για τους πολίτες. Κλόνισε την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στο κράτος και στην πολιτεία. Θρυμμάτισε το όποιο μεταρρυθμιστικό κυβερνητικό αφήγημα, ανέδειξε τις ευθύνες των κυβερνητικών στελεχών, που τέσσερα χρόνια τώρα δεν φρόντισαν να κλείσει αυτή η «πληγή» και μαζί με τις κυβερνητικές ευθύνες έφερε τα κόμματα της αντιπολίτευσης προ των διαχρονικών ευθυνών τους, γιατί οι ευθύνες για να είμαστε σοβαροί είναι χωρίς αμφιβολία διαχρονικές. Φανέρωσε όμως και τη διαβρωτική επίδραση του συνδικαλισμού στις δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, όπως εν προκειμένω ο ΟΣΕ, και μια κακώς εννοούμενη φιλεργατική προσέγγιση, η οποία εντέλει όχι μόνο δεν προστατεύει τα όποια δικαιώματα των εργαζομένων, όπως υποτίθεται πως είναι ο σκοπός της , αλλά κάποιες φορές δεν προστατεύει την ίδια τη ζωή και τραγική απόδειξη για τις παραπάνω επισημάνσεις είναι και το πολύνεκρο δυστύχημα που βύθισε όλη τη χώρα στη θλίψη και αναδεικνύει την ανάγκη να αλλάξουν όλα στην πατρίδα μας, όχι μόνο για να μη ξανασυμβεί ποτέ μια τέτοια τραγωδία , αλλά γιατί δεν μπορεί η χώρα μας να βαδίσει στο μέλλον χωρίς να καταπιαστεί και να εξαλείψει αυτές τις διαχρονικές παθογένειες της. Θα ήταν άστοχο και ταυτόχρονα άδικο να μηδενίσουμε τα όποια βήματα έγιναν -που όντως έγιναν- όλα τα προηγούμενα χρόνια, βήματα σημαντικά, αρκετά από τα οποία πιστώνεται και η σημερινή κυβέρνηση. Είναι όμως εξίσου άστοχο και ακόμη πιο άδικο να μη δούμε ότι στο ζήτημα της δημιουργίας ενός αξιόπιστου κράτους, που παρέχει ασφάλεια στους πολίτες, τόσο η σημερινή, όσο και οι περισσότερες από τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, πέρασαν τελικά κάτω από τον πήχη των προσδοκιών που οι ίδιες κατά καιρούς δημιούργησαν με τις εύηχες εξαγγελίες τους περί μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού του κράτους, που ήταν όμως εν πολλοίς «κενού περιεχομένου». Και όταν διαψεύδονται στην πράξη οι αυτάρεσκες δηλώσεις και εξαγγελίες των ίδιων των κυβερνήσεων, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, γιατί μεγαλώνει η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος συνολικά και αυτή είναι αρνητική εξέλιξη, όπως και να το κάνουμε! 

Είναι η πολλοστή φορά, τουλάχιστον μετά τη μεταπολίτευση, που θα κληθεί ο ελληνικός λαός να ψηφίσει, μεταξύ των άλλων, με διακύβευμα την ανατροπή των παθογενειών και τη δημιουργία ενός πραγματικά σύγχρονου κράτους, που όλο εξαγγέλλεται και όλο διαπιστώνεται -και μάλιστα πολλές φορές με τραγικό τρόπο όπως και με το δυστύχημα στα Τέμπη- ότι η δημόσια διοίκηση εξακολουθεί να είναι ο «μεγάλος ασθενής» του κράτους και να παραμένει η κύρια τροχοπέδη που κρατά καθηλωμένη τη χώρα σε τριτοκοσμικές καταστάσεις. Και ας προηγήθηκε η Αλλαγή, ο Εκσυγχρονισμός, η Επανίδρυση του κράτους και εσχάτως το «επιτελικό κράτος». Αποδείχτηκαν εκ του αποτελέσματος όλες αυτές οι προσπάθειες ανεπαρκείς για να ...τιθασευθεί το «σκοτεινό κράτος του αναχρονισμού» που καλά κρατεί δεκαετίες τώρα, γιατί κανένας επί της ουσίας δεν θέλει να το αλλάξει και να το εκσυγχρονίσει, παρά μόνο να το αξιοποιήσει ως «λάφυρο» για να παραμένει στην εξουσία. Ως πότε όμως οι κυβερνήσεις , το πολιτικό σύστημα συνολικά θα παραπέμπουν συνεχώς τις όποιες αποφάσεις για τη δημιουργία ενός πράγματι σύγχρονου κράτους στη χώρα μας στις καλένδες, αντί να αναζητηθεί το «πολιτικό συμβόλαιο» πάνω στο οποίο μπορεί να οικοδομηθεί; Και κανένα τέτοιο κράτος δεν μπορεί να κτιστεί πάνω στα ρουσφέτια, τα βολέματα, τις μετατάξεις, του ενός και του άλλου κόμματος, στην απουσία ελέγχου, στην κομματική προστασία, αλλά και τον συνδικαλιστικό ακτιβισμό που ανέχεται την αναξιοκρατία και κάνει τα στραβά μάτια σε διαλυτικά φαινόμενα που απαξιώνουν την αποτελεσματική παρουσία του κράτους σε όφελος της κοινωνίας. Η Ελλάδα και το πολιτικό σύστημα της, δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα, αναμένοντας την επόμενη... «στραβή» που θα προκύψει για να σπεύσει εκ των υστέρων να διορθώσει λάθη και παραλείψεις που την προκάλεσαν. Δεν έχει την πολυτέλεια να συνεχίσει στην ίδια ...ρότα, όταν το αίτημα την δημιουργίας ενός σύγχρονου κράτους με στιβαρή και αποτελεσματική διοίκηση είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία για να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις της εποχής και για να πάψουν επιτέλους να κυριαρχούν τα εκφυλιστικά φαινόμενα του πελατειακού κράτους της ανομίας και της αναξιοκρατίας που μπορούν να οδηγήσουν και σε τραγικά γεγονότα, όπως αυτά των Τεμπών, αλλά και σε πολλά άλλα που προηγήθηκαν! Δεν γίνεται, δεν επιτρέπεται, ειδικά μετά από αυτήν την τραγωδία που συγκλόνισε όλη τη χώρα, να συνεχίσει το πολιτικό σύστημα της πατρίδας μας να πορεύεται χωρίς λογοδοσία , χωρίς αυστηρό έλεγχο, χωρίς αξιολόγηση και χωρίς ασφαλιστικές δικλείδες για όπου χρειάζεται.  

Και οι επερχόμενες εκλογές προσφέρουν μια ευκαιρία να επανατοποθετηθούν πραγματικά οι πολιτικές δυνάμεις και να δεσμευτούν σε ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό σχέδιο αλλαγών που θα καλύπτει όλες τις υπηρεσίες δημόσιου χαρακτήρα του κράτους μας, όπως οι συγκοινωνίες, με τρένα -που το δυστύχημα έφερε στην επικαιρότητα με επείγοντα χαρακτήρα- πλοία , αεροπλάνα και λεωφορεία, αλλά και σε ό,τι αφορά τη δημόσιο διοίκηση, τη δικαιοσύνη , την παιδεία και την υγεία που πρέπει να αποτελέσουν προτεραιότητες για όλο το πολιτικό σύστημα, γιατί δεν πάει άλλο με αυτή την παραλυτική αντιπαράθεση ενώ υπάρχουν τόσα προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Γιατί είναι βέβαιο ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά στη χώρα μας εάν οι πολιτικές δυνάμεις εγκατέλειπαν την ιλαροτραγωδία των αλληλοκατηγοριών και των συμψηφισμών και ομονοούσαν σε αυτά που αποτελούν «κοινό τόπο» για όλη την κοινωνία ότι πρέπει να διορθωθούν. Δεν ξέρω αν μοιάζει ουτοπική μια τέτοια προσέγγιση, αλλά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη είναι τόσο σοκαριστικό που δεν επιτρέπει αναστολές και υπεκφυγές από κανέναν που στοιχειωδώς αντιλαμβάνεται ότι κάτι πρέπει να γίνει για να πάψει η πατρίδα μας να είναι έρμαιο της καθυστέρησης , της διαφθοράς , της κομματοκρατίας , του ωχαδελφισμού, των ανεπαρκειών και της πολιτικής ανευθυνότητας, που δυσφημεί τη χώρα μας και βάζει σε κίνδυνο τις ζωές των πολιτών της. Η πολιτική αντιπαράθεση με τους όρους που γινόταν μέχρι χθες, μετά την τραγωδία των Τεμπών, μοιάζει ξεπερασμένη και τα διλήμματα της κάλπης είναι πλέον εντελώς διαφορετικά και πάντως πρέπει να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα που έχει δημιουργήσει το τραγικό αυτό συμβάν. Και το καίριας σημασίας δίλημμα που έρχεται και επανέρχεται κάθε φορά στην επικαιρότητα , μετά δυστυχώς από κάποια τραγικά γεγονότα, σαν αυτό που συνέβη στα Τέμπη, και που ταλανίζει τη χώρα από τη μεταπολίτευση τουλάχιστον -από τότε δηλαδή που μπήκε σε μια κάποια ηρεμία μετά τις εθνικές περιπέτειες που έζησε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες- και δεν έχει απαντηθεί, είναι τι κράτος θέλουμε. Θέλουμε πραγματικά τη δημιουργία ενός κράτους που σέβεται έμπρακτα τους πολίτες του, λειτουργεί με αξιοκρατία, ή ένα κράτος που «βολεύει» τον καθένα, κράτος «ημετέρων» και αναξιοκρατίας, όπως λειτουργεί κατά βάση μέχρι σήμερα. Αυτό κατά τη γνώμη μας θα πρέπει να είναι το δίλημμα των επικείμενων εκλογών, ποιος αλήθεια -ποιες δυνάμεις- μπορεί να εγγυηθούν ένα σύγχρονο κράτος που δεν θα «πληγώνει» τους πολίτες του και δεν θα τους αφήνει απροστάτευτους και στο έλεος των αναχρονιστικών δομών λειτουργίας υπηρεσιών του. Και το εκλογικό σώμα, μετά το σοκ που υπέστη, γνωρίζοντας τη διαδρομή και τα «δείγματα γραφής» του καθένα και της κάθε πολιτικής δύναμης έχει την κρίση για να επιλέξει επί πραγματικών δεδομένων. Σε τελική ανάλυση και οι πολίτες οφείλουν να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες και με την ετυμηγορία τους στην κάλπη να υποδείξουν τι πραγματικά επιθυμούν!