Κανείς δεν περίμενε, όταν προσδιοριζόταν το χρονικό διάστημα για την διεξαγωγή των συνεδρίων, των μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων της χώρας μας, τα οποία μάλιστα ο αρχικός σχεδιασμός τους ήταν να γίνουν πολύ νωρίτερα, ότι οι εσωκομματικές αυτές διεργασίες θα συνέπιπταν με απρόβλεπτες διεθνείς εξελίξεις και με μια ανησυχητική περιρρέουσα ατμόσφαιρα, λόγω του πολέμου και των επιπτώσεων που προκάλεσε αυτός με το ενεργειακό κόστος και συνολικά με την ακρίβεια. Προφανώς επιλέχθηκε το χρονικό διάστημα Απριλίου -Μαϊου , από τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, για να διεξαχθούν αυτές οι εσωκομματικές διαδικασίες εκτιμώντας ότι μέχρι τότε θα έχει υποχωρήσει σε μεγάλο βαθμό η πανδημία και οι πιθανοί κίνδυνοι διασποράς του ιού, γεγονός που θα διευκόλυνε και τη διεξαγωγή τους. Δεν φανταζόταν ωστόσο ότι αποφεύγοντας τα περιοριστικά μέτρα λόγω της πανδημίας θα βρισκόταν μπροστά σε πρωτόγνωρες εξελίξεις, που προφανώς και δεν αναμενόταν, με έναν πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης και με μια τεράστια έκρηξη αυξήσεων στους λογαριασμούς ρεύματος και όχι μόνο, που ανέτρεψε τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, αλλάζοντας εντελώς και τις προτεραιότητες και προφανώς και το πολιτικό «αφήγημα» αυτής της κρίσιμης από πολλές πλευρές συγκυρίας. Η κυβέρνηση, προφανώς από τις απρόβλεπτες αυτές εξελίξεις βρέθηκε σε δύσκολη θέση και ανεξαρτήτως αν εν πολλοίς η ενεργειακή κρίση είναι εισαγόμενη, λόγω της εξάρτησης των ευρωπαϊκών χωρών και της χώρας μας από το Ρωσικό φυσικό αέριο και του πολέμου στην Ουκρανία, καλείται να διαχειριστεί μια πρωτόγνωρη κατάσταση, που εκ των πραγμάτων την προκαλεί φθορά, που ήδη καταγράφεται και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Αντιλαμβάνεται δηλαδή, ότι πέρα από τις αντιπολιτευόμενες σε αυτήν πολιτικές δυνάμεις, η ακρίβεια αναδεικνύεται σε κύριο «αντίπαλο» της, που αν δεν τιθασευτεί με μέτρα, που ενδεχομένως θα την περιορίσουν, κινδυνεύει να έχει σημαντικές απώλειες, τουλάχιστον από τις πιο ευάλωτες κατηγορίες πολιτών που τα φέρνουν δύσκολα και μπορούν ως εκ τούτου να «ενδώσουν» στον λαϊκισμό που πάντα εκμεταλλεύεται τέτοιες καταστάσεις για να χαϊδέψει αυτιά! Σε τέτοιες καταστάσεις η κυβέρνηση -και η κάθε κυβέρνηση- είναι αυτή που καλείται να διαχειριστεί την «καυτή πατάτα» που της έτυχε, και να βρει λύσεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης, γιατί σε τελική ανάλυση η «τσέπη» των πολιτών παίζει καθοριστικό ρόλο και στις επιλογές της «κάλπης»! Ενώ η αντιπολίτευση είναι αλήθεια πως έχει πιο εύκολο ρόλο, ειδικά αν περιορίζει την όποια παρέμβασή της, στην κριτική της κυβέρνησης και σε διαπιστώσεις χωρίς προτάσεις που μπορούν να συμβάλλουν στη δρομολόγηση λύσεων.  

Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι τα θέματα της ακρίβειας της ενεργειακής κρίσης, αλλά και της πολιτικής σταθερότητας της χώρας μας, δεδομένης της διεθνούς αστάθειας που έχει δημιουργήσει η πολεμική σύρραξη στη γειτονιά μας, θα βρίσκονται πολύ ψηλά στην ατζέντα όλων των πολιτικών δυνάμεων το επόμενο διάστημα και όσο οδεύουμε προς τις κάλπες. Αν και για τα θέματα αυτά, όπως και για πολλά άλλα εξίσου σημαντικά θα πρέπει να υπάρξουν τεκμηριωμένες θέσεις και επιχειρήματα από τις πολιτικές δυνάμεις, προκειμένου η κοινή γνώμη να σχηματίσει όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη γνώση της κατάστασης τι πρεσβεύει και τι προτείνει έκαστος, πολύ φοβόμαστε ότι για άλλη μια φορά, όπως και την εποχή της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, θα περισσεύει ο λαϊκισμός με τα ευχολόγια και τα «πυροτεχνήματά» του, που ναι μεν ακούγονται ευχάριστα σε ένα κόσμο που ζορίζεται , αλλά επί του πρακτέου είναι «αέρας κοπανιστός». Ευελπιστούμε ωστόσο τα «παθήματα του πρόσφατου παρελθόντος να γίνουν «μαθήματα», αποτρέποντας τον άκρατο λαϊκισμό να επικρατήσει στο δημόσιο λόγο, σε μια περίοδο που οι εύκολες απαντήσεις είναι περιορισμένες και οι αστάθμητοι παράγοντες πληθαίνουν καθημερινά, υποχρεώνοντας όλο και περισσότερους να αναζητούν συναινέσεις και συνεργασίες για να βρουν από κοινού λύσεις στα μείζονα κυρίως προβλήματα της εποχής, που δεν περιορίζονται μόνο στα εθνικά σύνορα, αλλά έχουν διεθνή αναφορά. Ειδικά αυτήν την περίοδο, με τις ανατροπές που προκάλεσε στη διεθνή σκηνή η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και όσα τραγικά αναμένονται από αυτόν τον παραλογισμό, που γυρίζει τον κόσμο και ειδικά την Ευρώπη δεκαετίες πίσω, που νομίζαμε ότι δεν θα ξαναζήσουμε. Ναι αυτήν την περίοδο που οι αλληλοδιαδεχόμενες κρίσεις έχουν ρίξει βαριά τη σκιά τους στην κοινωνία, που εδώ και πάνω από μια δεκαετία δεν έχει πάρει ανάσα με όσα πρωτόγνωρα βιώνει, ο «τοξικός» και διχαστικός λόγος που ακούγεται, προκαλεί πρόσθετη σύγχυση στην κοινή γνώμη και στην κοινωνία που δικαιολογημένα ανησυχεί για το τι μέλλει γενέσθαι, με όσα συμβαίνουν στο κόσμο και στη χώρα μας. 

Με δεδομένο αυτό το διεθνές περιβάλλον, όπου οι αστάθμητοι παράγοντες δεν φαίνονται να εκλείψουν τουλάχιστον το επόμενο διάστημα, όσο θα διαρκεί ο πόλεμος, αλλά και μετά απ αυτόν τον παραλογισμό, αφού οι επιπτώσεις του δεν θα εξαφανιστούν ...αυτομάτως, το μεγάλο διακύβευμα για την πατρίδα μας, που έτσι και αλλιώς βρίσκεται σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο-η διάρκεια της οποίας θα εξαρτηθεί αν θα έχουμε πρόωρες ή όχι- είναι να υπάρξει πολιτική σταθερότητα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις «φουρτούνες» που έρχονται, που όλοι οι διεθνείς παράγοντες προεξοφλούν ότι θα είναι μεγάλες και δύσκολες. Το γεγονός ότι σε αυτήν τη κρίσιμη συγκυρία η χώρα μας θα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, με ότι σημαίνει αυτό και δεδομένης της απλής αναλογικής που θα διεξαχθούν, το πιθανότερο είναι να μην προκύψει κυβερνητική πλειοψηφία από κανένα κόμμα, και εκ των πραγμάτων θα τεθεί θέμα κυβερνησιμότητας της χώρας, όπου θα κληθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ασφαλώς και υπάρχει και η εναλλακτική λύση των διπλών εκλογών, με το νέο εκλογικό νόμο, που θέσπισε η σημερινή κυβέρνηση, στην επαναληπτική εκλογή, όπου ενδέχεται να προκύψει και αυτοδυναμία από το πρώτο κόμμα -με τα τωρινά δημοσκοπικά ευρήματα αυτή φαίνεται να είναι η ΝΔ- αλλά οι τελευταίες εξελίξεις όλο και συνηγορούν ότι είναι πολύ πιθανό ούτε και από αυτή τη δεύτερη κάλπη να μην προκύψει. Αλλά ακόμη και να συμβεί, θα είναι οριακή και υπό τις παρούσες συνθήκες μόνο πολιτική σταθερότητα δεν εξασφαλίζεται, χωρίς την ευρύτερη συναίνεση και τη συνεργασία περισσότερων δυνάμεων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν, προφανώς έχοντας πολύ περισσότερα στοιχεία το τι παίζεται, που ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης με δημόσια δήλωσή του διαφοροποίησε το μέχρι πρόσφατο «αφήγημα» του, αφήνοντας ανοιχτό το δρόμο για κυβέρνηση συνεργασίας, περισσότερων του ενός κομμάτων, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας. Η παραδοχή δε του πρωθυπουργού ότι η «αυτοδυναμία δεν είναι αυτοσκοπός» και ότι η ετυμηγορία του ελληνικού λαού είναι αυτή που θα υπαγορέψει πως θα πορευτεί η χώρα είναι γεγονός ότι αλλάζει τα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό και υποχρεώνει όλους τους παράγοντες του να πάρουν σαφή θέση, όσο και αν επιχειρούν να το αποφύγουν. 

Το δίλημμα «πολιτική σταθερότητα» ή «ακυβερνησία», ειδικά σε αυτή την γεμάτη ανασφάλεια και με αστάθμητους παράγοντες συγκυρία, εκ των πραγμάτων θα αναδειχθεί σε μείζον πολιτικό ζητούμενο της εκλογικής αναμέτρησης, όπου θα κληθούν όλοι να πάρουν θέση, «θέλουν δε θέλουν». Και επειδή η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας επιθυμεί την πολιτική σταθερότητα από την ακυβερνησία - θα είναι παραλογισμός άλλωστε το αντίθετο- όσοι με τον τρόπο τους πετούν την «μπάλα στην κερκίδα» και με τον λόγο τους δημιουργούν σύγχυση στο εκλογικό ακροατήριο θα έχουν και το ανάλογο τίμημα από την κάλπη. Εδώ που βρισκόμαστε τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομα τους, χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές. Θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι πέρα από το υπαρκτό διακύβευμα της επόμενης κάλπης για τη χώρα μας, τα πολιτικά διλήμματα στοχεύουν να προσελκύσουν το ακροατήριο εκείνο που δεν αρέσκεται σε «περιπέτειες» και δεν ρισκάρει με την ακυβερνησία της χώρας και το οποίο συνήθως είναι αυτό που βγάζει κυβέρνηση, χωρίς ενδεχομένως και να ταυτίζεται πολιτικά μαζί της. Και σε αυτό στοχεύει και ο πρωθυπουργός με το νέο του «αφήγημα», προσδοκώντας να καταστεί σημείο αναφοράς της πολιτικής σταθερότητας, στριμώχνοντας συγχρόνως και τους πολιτικούς αντιπάλους του. Οι οποίοι στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό, που τείνει από δικομματικό, που ήταν μέχρι τώρα, να εξελιχθεί σε τριτοκομματικό, μετά την ανοδική πορεία που καταγράφει, τουλάχιστον δημοσκοπικά, το ΠΑΣΟΚ, εκ των πραγμάτων θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τις προθέσεις τους. Και αν για το ΣΥΡΙΖΑ είναι σχετικά πιο εύκολο, ως αξιωματική αντιπολίτευση και ως ο άλλος πόλος στο πολιτικό σκηνικό, να διεκδικεί να επιστρέψει στην κυβέρνηση, για το ΠΑΣΟΚ το δίλημμα είναι πιο περίπλοκο και προφανώς έχει τα ρίσκα του, δεδομένης και της πιο πρόσφατης εμπειρίας από την συνεύρεση με τη ΝΔ στη διακυβέρνηση της χώρας, που ομολογουμένως του στοίχησε πολιτικά. Ασφαλώς προέχει η κοινοβουλευτική του ενίσχυση από την κάλπη, αλλά το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι αδιάφορο τι θα γίνει με τη διακυβέρνηση της χώρας, όταν τεθεί τέτοιο ζήτημα από την ετυμηγορία του εκλογικού σώματος. Ενδεχομένως αυτή η υπεύθυνη στάση του μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο και για την εκλογική του ενίσχυση, αποτρέποντας προνομιακούς σε αυτό ψηφοφόρους να αναζητήσουν αλλού στέγη. Και επειδή μέχρι σήμερα μόνο ανεύθυνα δεν λειτούργησε, παρά το ότι το πλήρωσε πολύ ακριβά, δεν αποκλείεται να κληθεί να βγάλει ξανά τα «κάστανα από τη φωτιά», βάζοντας προφανώς και τους δικούς του όρους, ώστε η «πολιτική σταθερότητα», που είναι και το ζητούμενο να είναι προϊόν ευρύτερων συναινέσεων και προτεραιοτήτων, όπως συμβαίνει άλλωστε στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Αλλά για το κεφάλαιο αυτό, με τις πιθανές συνεργασίες θα επανέλθουμε...