Για όσους στα νεανικά μας χρόνια κινηθήκαμε στο χώρο του ΠΑΣΟΚ ήταν σχεδόν μυθική μορφή. Αγωνιστής της Δημοκρατίας γνήσιος και όχι γιαλαντζί, με ενεργή αντίσταση κατά της χούντας μέσα από τις γραμμές του ΠΑΚ που και όταν  πιάστηκε επιχείρησε δυο φορές να αποδράσει. Τη μια για να πιαστεί στα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία και τη δεύτερη το 1971  για να περάσει στην Αλβανία, κολυμπώντας (!!!!) από την Κέρκυρα στις φυλακές της οποίας τον είχε κλείσει η χούντα. Το καχύποπτο καθεστώς του Εμβέρ Χότζα, αντί να τον καλοδεχτεί  τον καταδίκασε σε τρία χρόνια καταναγκαστικά έργα για να απελευθερωθεί μετά από παρεμβάσεις του Ανδρέα Παπανδρέου σε φιλοκινεζικούς πολιτικούς κύκλους, αφού τότε η Αλβανία θυμίζουμε ήταν πολιτικός «δορυφόρος» της Κίνας.

Το όνομά του ξανακούστηκε μετά τη μεταπολίτευση, το 1975, όταν μαζί με δυο άλλους φίλους του πιάστηκε μέσα στο δικό μας πλοίο το Σαπφώ, να έχει μετατρέψει την καμπίνα του σε αποθήκη όπλων και πυρομαχικών.  Την εποχή εκείνη οι συντηρητικοί κύκλοι στην Ελλάδα και διεθνώς αντιμετώπιζαν το ΠΑΣΟΚ με καχυποψία, αφού η μία ιδρυτική του συνιστώσα, το ΠΑΚ (η άλλη ήταν η Δημοκρατική Αμυνα των Καράγιωργα, Σημίτη, Κωνσταντόπουλου και άλλων) υποστήριζε συνειδητά το ένοπλο αντιχουντικό αγώνα και πολλοί θεωρούσαν ότι αυτές οι απόψεις είχαν ακόμα θιασώτες στο ΠΑΣΟΚ ακόμα και μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Ακόμα θυμάμαι το πρωτοσέλιδο της «Απογευματινής» με τον προβοκατόρικο  τίτλο «δυο τουλάχιστον διμοιρίες οδομαχιών μπορούσε να εξοπλίσει το ΠΑΣΟΚ με τα όπλα που μετέφερε ο Βαλυράκης και η ομάδα του»!

Αμέσως μετά όμως έπεσε άνωθεν προφανώς γραμμή σιωπής και οι αναφορές στο γεγονός ελαχιστοποιήθηκαν, με τους ψιθύρους να οργιάζουν ότι είτε τα όπλα προορίζονταν για την Κύπρο είτε για τους Παλαιστίνιους. Σε κάθε περίπτωση η υπόθεση σκεπάστηκε με την προφανή σύμφωνη γνώμη όλου του πολιτικού συστήματος.

Σε κάθε περίπτωση ο μύθος και το μυστήριο γύρω από το Βαλυράκη παρέμεναν. Γι αυτό και όταν είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω και να συνυπάρξω μαζί του νεαρός εγώ στα 22 μου το 1979 στην Επιτροπή Οργανωτικού του ΠΑΣΟΚ, εντυπωσιάστηκα ακόμα πιο πολύ. Δεν ξέρω τι περίμενα να δω, αλλά στη θέση του «μύθου» είδα έναν απλό και ταπεινό άνθρωπο, με ένα γλυκό χαμόγελο, σοβαρό και μετρημένο αλλά όχι  βαρύ και ασήκωτο, που τη δεδομένη λεβεντιά του πιο πολύ τη διαισθανόσουν αφού σε καμιά περίπτωση δεν την επιδείκνυε. Έλεγε την άποψή του με σιγουριά αλλά και σεμνότητα, σε άκουγε προσεκτικά, και ποτέ δεν έδειξε στη συμπεριφορά του κάποια έπαρση του «ποιος είσαι εσύ, ποιος είμαι εγώ» που με δεδομένη την ιστορία του θα την έλεγες και δικαιολογημένη. Μια μόλις φορά, που ήμασταν σε φιλικό σπίτι και είχαμε πιει και τα κρασάκια μας τόλμησα και καλά σα Μυτιληνιός να ρωτήσω για την ιστορία με τα όπλα, για να μου απαντήσει με ένα πατρικό χαμόγελο «μικρέ μη γίνεσαι περίεργος».

Εκλέχτηκε βουλευτής με άνεση στη γενέτειρά του το 81, έγινε και Υπουργός σε διάφορα Υπουργεία αλλά τη σεμνότητα και την καταδεχτικότητά του τη διατήρησε. Όταν μια φορά επιχείρησα να τον «ζυμώσω» όπως λέγαμε τότε στην κομματική αργκό, για την συμβιβαστική  κυβερνητική πολιτική που ακολουθούσε κατά την άποψή μας το κόμμα σε σχέση με τις προεκλογικές του διακηρύξεις, άκουσε τους προβληματισμούς μου με προσοχή αλλά μου απάντησε με τα δικά του επιχειρήματα γιατί δεν συμφωνούσε μαζί μου και γιατί πρέπει να μείνουμε να παλέψουμε από τα μέσα για τις ιδέες μας – δεν τον ακούσαμε, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία- όμως όταν επιχείρησα να το προσωποποιήσω λέγοντας « εσύ βρε Σήφη, δεν έχεις πρόβλημα με τους ψηφοφόρους σου» μου απάντησε με σιγουριά: «Το θέμα δεν είναι προσωπικό, αλλά αν ήξερες λίγο τη νοοτροπία της Κρήτης θα καταλάβαινες ότι όταν σ’ αυτό τον τόπο σ’ εμπιστεύονται αυτή η σχέση κρατά για μια ζωή»!

Πέρασαν τα χρόνια, χαθήκαμε σε προσωπικό επίπεδο, αλλά ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που όποτε και να τον αντάμωνα θα θεωρούσα τιμή μου να του σφίξω το χέρι. Γι αυτό και ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, ο θάνατός του με άγγιξε. Στο καλό ρε Σήφη, παλληκάρι!

Παναγιώτης Μυριτζής