Φαίνεται ότι αυτό που λέγεται κατά κόρο, ότι «οι Μυτιληνιοί αρέσκονται να μεμψιμοιρούν» και να τα βλέπουν όλα «μαύρα», έχει ως αποτέλεσμα και οι ίδιοι με τον τρόπο τους να «συμβάλλουν» για να μη προχωρούν τα πράγματα έτσι όπως πρέπει, με τις ενστάσεις και τις  αντιδράσεις να αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη του τόπου μας. Τα παραδείγματα πολλά, με την γκρίνια και την άρνηση να κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο, αν και δεν εκπροσωπεί τις περισσότερες φορές  και την κυρίαρχη άποψη της κοινής γνώμης, αλλά μιας δυναμικής μειοψηφίας που με το «στανιό» επιχειρεί να διαμορφώσει «τετελεσμένα», ενώ ο όποιος αντίλογος ήταν και είναι «φοβικός» και περιορισμένος και πάντως υποτονικός για να επιβάλλει και να δρομολογήσει εξελίξεις! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η Λέσβος έχασε ευκαιρίες και έμεινε καθιλωμένη σε στασιμότητα, την ίδια περίοδο που άλλες περιοχές της χώρας έκαναν άλματα, βελτιώνοντας υποδομές και δημιουργώντας προοπτικές ανάπτυξης. Τι να πρωτοθυμηθούμε από τις ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες του νησιού, που έμειναν στα χαρτιά, γιατί κάποιοι έβαλαν εμπόδια και φρόντισαν να ακυρώσουν κάθε προσπάθεια που δρομολογούνταν για να δημιουργηθούν νέες υποδομές. Χαρακτηριστική περίπτωση την δεκαετία του ΄80, που δεν περπάτησε, γιατί έμπλεξε στις αντιδράσεις και στην αναποφασιστικότητα των αρμοδίων να διεκπεραιώσει την υπόθεση, ήταν η δημιουργία  εργοστασίου γάλακτος από την τότε  πανίσχυρη Ενωση Συνεταιρισμών, όταν ακόμη δεν υπήρχαν αντίστοιχες ιδιωτικές μονάδες, προκειμένου να αξιοποιηθεί η μεγάλη παραγωγή γάλακτος του νησιού. Στόχος του εγχειρήματος τότε ήταν να προωθηθούν προς όφελος των παραγωγών τα επώνυμα τυροκομικά προιόντα της Λέσβου, δεδομένου ότι το νησί πάντα  περιλαμβανόταν μεταξύ των γαλακτοπαραγωγικών  περιοχών της χώρας, με ιδιαίτερη βαρύτητα στον κλάδο αυτό. Το εργοστάσιο γάλακτος δεν έγινε ποτέ και το αναπτυξιακό αυτό εγχείρημα εγκαταλείφθηκε, λόγω των αντιδράσεων και της διελκυστίνδας που επικράτησε για το που θα γίνει.

Έτερο χαρακτηριστικό παράδειγμα, που επιβεβαιώνει ότι οι δυνάμεις της μόνιμης άρνησης και της στασιμότητας παραμένουν «ενεργές» και δραστήριες, είναι η περίπτωση του εργοστασίου της ΔΕΗ. Το νησί έμενε «αθωράκιστο» ενεργειακά, και κινδύνευε ανά πάσα στιγμή, αν προέκυπτε κάποια σοβαρή βλάβη,  με «μπλάκ άουτ», επειδή κάποιοι με τις ενέργειες τους δεν επίτρεψαν την μετεγκατάσταση του εργοστασίου από την Επάνω Σκάλα σε άλλη περιοχή του νησιού και τη δημιουργία μιας νέας σύγχρονης μονάδας, αφήνοντας αυτήν την ρυπογόνο να εξακολουθεί να λειτουργεί δίπλα στα σπίτια, με ότι αυτό σημαίνει για την περιβαλλοντική επιβάρυνση όλης της πόλης και των κατοίκων της. Γνωστές είναι οι προσφυγές στο ΣτΕ όταν επιλέχθηκε η νέα μονάδα να... πάει Καράβα, αλλά και η χιουμοριστική εικόνα με το νέο εργοστάσιο της ΔΕΗ πάνω σε ...αραμπά, να μετακινείται από περιοχή σε περιοχή του νησιού, γιατί πουθενά δεν γινόταν αποδεκτό από τις τοπικές κοινωνίες. Στην άρνηση των αντιδρώντων στη δημιουργία μιας νέας σύγχρονής μονάδας από τη ΔΕΗ, που τότε ήθελε και ήταν στον προγραμματισμό της δημόσιας επιχείρησης να κατασκευάσει, ο αντίλογος ήταν υποτονικός και για τα «μάτια του κόσμου», αφού η κοινή λογική εξοστρακίστηκε και επικράτησε η εμμονή των αντιδρώντων, με αποτέλεσμα και πάλι η προσπάθεια να εγκαταληφθεί και από τη ΔΕΗ, όταν άλλαξαν και τα οικονομικά δεδομένα και οι προτεραιότητες της επιχείρησης, για να χαθεί οριστικά η ευκαιρία της ενεργειακής αναβάθμισης του νησιού, που εξακολουθεί να αποτελεί ακόμη ζητούμενο για τη Λέσβο.

Αναφερόμαστε σε αυτά τα περιστατικά, γιατί αποτελούν κραυγαλέα παραδείγματα επικράτησης του λαικισμού και του κακώς νοούμενου τοπικισμού, που φαίνεται να έχει βαθειές ρίζες στον τόπο μας και που επανέρχεται στο προσκήνιο κάθε φορά που κάτι πάει να γίνει στο νησί και απαιτείται  η κοινωνική συναίνεση. Η άρνηση όμως σε όλα, γιατί κάποιοι «ενοχλούνται» ή θίγονται προσωπικά συμφέροντα τους, δεν επιτρέπει να διορθώνονται «παθογένειες» που ταλανίζουν τον τόπο μας, βελτιώνουν υποδομές και βάζουν τάξη σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, που δημιουργούν προοπτικές ανάπτυξης. Και πέρα από αυτήν την αντίληψη των πραγμάτων αυτό που προκαλεί εύλογα ερωτηματικά και ξενίζει είναι η έκδηλη εμμονή κάποιων δυνάμεων και παραγόντων να απαξιώσουν προσπάθειες και παρεμβάσεις που πραγματικά αναβαθμίζουν τον τόπο μας, ενδεχομένως γιατί αυτές μπορούν να «πιστωθούν» σε πολιτικούς αντιπάλους και προφανώς δεν το θέλουν. Ομως μια τέτοια προσέγγιση είναι κοντόφθαλμη και εκπέμπει μικροπολιτική «λογική», που εκθέτει στην κοινή γνώμη όσους την ενστερνίζονται. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι από το ίδιο ...κλαδί κρατιόμαστε όλοι και όποιοι επιχειρούν να το «ροκανίσουν», θεωρώντας ότι θα «πέσουν» οι άλλοι και αυτοί θα μείνουν αλώβητοι, μάλλον πλανώνται. Γι αυτό και δεν κατανοούμε όσους δεν βλέπουν με «καλό μάτι» ό,τι καλό γίνεται που αναβαθμίζει το νησί μας, ή ακόμη χειρότερα είναι έτοιμοι να «πετροβολήσουν» μόλις προκύψει πρόβλημα ή κάποιο  εμπόδιο που μπορεί να καθυστερήσει την εξέλιξη ενός έργου. Και δυστυχώς τα προβλήματα και τα εμπόδια δεν λείπουν, όταν μάλιστα μεσολαβεί μεγάλο χρονικό διάστημα από τον σχεδιασμό ενός έργου μέχρι την ολοκλήρωσή του και όταν υπάρχει έντονος ...διαγκωνισμός και για την συμβολή και τις ευθύνες όλων αυτών των παραγόντων κατά τη διαδρομή του. Ασφαλώς και η κοινωνία οφείλει να γνωρίζει και για τα «καλά» και για τα «στραβά» και να αποδίδει ευθύνες όπου χρειάζονται, αλλά το ζητούμενο και το μείζον είναι το τελικό αποτέλεσμα, αυτό που θα μείνει στον τόπο μας και θα τον αναβαθμίσει. Και αυτή η διάσταση πολλές φορές ξεχνιέται στο όνομα της πολιτικής αντιπαράθεσης που επιχειρεί να εξωραίσει  και να πιστωθεί τα «καλά», την ίδια στιγμή που υπερτονίσει και χρεώνει τα «στραβά» στην αντίπαλη πολιτική πλευρά!

 Δυστυχώς χρόνια τώρα στο ίδιο έργο είμαστε θεατές, με εναλλασόμενους ανάλογα με τις αλλαγές προσώπων στη διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων, «πρωταγωνιστές»! Τα έργα, όπως άλλωστε και όλα τα δημιουργήματα έχουν «πατρότητα» , αλλά μέχρι να ολοκληρωθούν και να παραδοθούν σε χρήση, μεσολαβούν πολλοί και ποικίλοι παράγοντες, χωρίς την συμβολή και την συνεχή παρακολούθηση των οποίων δεν είναι δεδομένη η συνέχεια.  Τα προβλήματα , οι εκκρεμότητες και τα εμπόδια ενδεχομένως να είναι και αναπόφευκτα, το ζητούμενο ωστόσο είναι να αντιμετωπίζονται έγκαιρα και αποφασιστικά και να μην εξελίσσονται σε τροχοπέδη, που μπορεί να βάλει σε «περιπέτειες» ένα μείζονος σημασίας έργο, όπως εν προκειμένου το οδικό έργο Καλλονής -Πέτρας, με υπαρκτό τον κίνδυνο να καθυστερήσει και άλλο τώρα που μπήκε με την δημοπράτησή του σε ρότα υλοποίησης.  Και σε αυτό το ενδεχόμενο δεν χωρούν τακτικές «Πόντιου Πιλάτου»! Οφείλουν όλοι, έχοντες ή όχι έννομο συμφέρον, για το κοινό καλό να συμβάλλουν και να βρουν τη «χρυσή τομή», για να μην υπάρξουν επικίνδυνα πισωγυρίσματα που μπορούν να ακυρώσουν προσπάθεια ετών. Οφείλουν όλοι να βάλουν πλάτη ανεξαρτήτως επί μέρους απόψεων και πολιτικών προσεγγίσεων, γιατί κάποια πράγματα πρέπει μόνο να ενώνουν δυνάμεις και σε καμιά περίπτωση να διχάζουν. Και το έργο του οδικού άξονα από διασταύρωση Αγ. Παρασκευής προς την Πέτρα είναι τέτοιας σπουδαιότητας για το νησί μας, που δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να γίνει αντικείμενο αντιπαράθεσης με αιχμές και υπονοούμενα, που μπορούν να υπονομεύσουν την εξέλιξή του. Δεν αξίζει ο τόπος μας ούτε το «αυτομαστίγωμα» ούτε την «αυτουπομόνευση», αρκετά προβλήματα  «κληρονομήσαμε» από εξωγενείς παράγοντες, με πιο σημαντικά τα πρόσφατα που προκάλεσε η μεταναστευτική κρίση.  Είναι κρίμα και δεν μας αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά και επιτέλους οφείλουν όλοι που έχουν ρόλο και λόγο στα τοπικά δρώμενα να το αντιληφθούν και να δείξουν την πρέπουσα υπευθυνότητα και σοβαρότητα, για το καλό του τόπου μας!