Ζούμε σε μια περίεργη εποχή όπου οι «σταθερές» και οι βεβαιότητες του παρελθόντος δεν υπάρχουν και οι αστάθμητοι παράγοντες έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας επηρεάζοντας όλους τους τομείς της. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι εδώ και πάνω από μια δεκαετία, από τότε που η οικονομική κρίση έκανε αισθητή την παρουσία της και έφερε τα πάνω κάτω, έχουμε μπει σε μια ...περιδίνηση, που δεν λέει να σταματήσει, αφού τα διαδοχικά γεγονότα που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια ενισχύουν αυτήν την αβεβαιότητα που δεν περιορίζεται σε ένα κομμάτι της κοινωνίας, ή σε μια χώρα, αλλά έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις επηρεάζοντας όλο τον κόσμο. Το πιο ενδεικτικό παράδειγμα που επιβεβαιώνει τα παραπάνω είναι η ιστορία με την πανδημία που εδώ και δυο σχεδόν χρόνια ταλαιπωρεί όλον τον πλανήτη και απειλεί τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στο ...διάβα της! Μέσα σε αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δεν αφήνει ανεπηρέαστο τίποτα, είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει να βρει την αναγκαία δύναμη ένας τόπος, όπως ο δικός μας, για να αντιμετωπίσει πρωτόγνωρες καταστάσεις και να σταθεί στα πόδια του, πολύ περισσότερο όταν έχει βρεθεί στο «μάτι του κυκλώνα» και της έκρηξης της προσφυγικής- μεταναστευτικής κρίσης που βίωσε τόσο «τραυματικά» τα τελευταία χρόνια. Όλες αυτές οι απανωτές πρωτόγνωρες καταστάσεις, που συνοδεύονταν από δυσάρεστες «εκπλήξεις», αποτέλεσμα της οικονομικής, μεταναστευτικής και υγειονομικής κρίσης, έπεσαν πολύ βαριές στο «σώμα» του τόπου μας, που προσπαθεί μέσα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες να βρει το βηματισμό του και να επανέλθει σε μια κανονικότητα, βάζοντας προτεραιότητες και επιχειρώντας να ξεπεράσει παθογένειες που τον κρατούν καθηλωμένο σε μια ανεπίτρεπτη στασιμότητα. Γιατί αν και έχουν γίνει κάποια σοβαρά βήματα για να επανεκκινήσουν τα πράγματα στον τόπο μας, κυρίως λόγω της βελτίωσης της εικόνας του μεταναστευτικού και της ομαλοποίησης της διαχείρισής του, που αποτελούσε ομολογουμένως τροχοπέδη για να επανέλθει σε μια στοιχειώδη λειτουργία, ακόμα υπάρχουν αρκετές εκκρεμότητες που προκαλούν απογοήτευση. 

Δυστυχώς δεν έχει γίνει αντιληπτό, στο βαθμό τουλάχιστον που θα έπρεπε, από τους θεσμικούς κυρίως φορείς του τόπου μας, ότι για να «γυρίσει σελίδα» η Λέσβος και για να μπορέσει να αξιοποιήσει τις όποιες νέες δυνατότητες έχουν προκύψει, ή αναμένονται στο άμεσο μέλλον, θα πρέπει να υπάρξει στοιχειώδης σχεδιασμός και κοινή πλεύση όλων των εμπλεκόμενων και εχόντων ρόλο παραγόντων, προκειμένου να μη χαθούν ευκαιρίες που σιγά σιγά αρχίζουν να διαφαίνονται. Οι μεμονωμένες κινήσεις, που δεν εντάσσονται σε ένα γενικότερο σχεδιασμό και δεν συνδέονται μεταξύ τους, δεν μπορούν να καταφέρουν το μέγιστο αποτέλεσμα που είναι εν προκειμένω και το ζητούμενο. Και ο τόπος μας δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει για άλλη μια φορά ευκαιρίες, όταν υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να γίνουν σαφή βήματα που θα στοχεύουν στην βελτίωση της εικόνας του νησιού και στην αξιοποίηση των συγκριτικών του πλεονεκτημάτων, που επιτέλους θα πρέπει να αναδειχθούν χωρίς άλλο! Γιατί ο τόπος μας, κατά γενική ομολογία, έχει τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης σε πολλούς τομείς που ενδεχομένως άλλες περιοχές και κυρίως νησιά δεν διαθέτουν. Η Λέσβος είναι ένα μεγάλο νησί, με φυσικές ομορφιές, πολιτισμό και ιστορία, που μπορεί να αναδειχθεί ως ένας ξεχωριστός τουριστικός προορισμός, ενώ διαθέτει και έναν αξιοσημείωτο πρωτογενή τομέα που παράγει εξαιρετικά αγροτικά προϊόντα, που μπορούν κάλλιστα να έχουν τύχη στην εσωτερική αγορά, αλλά και σε όλο τον κόσμο, αρκεί να υπάρχει ένας τέτοιος προσανατολισμός και οι αναγκαίες συνέργειες. Δυστυχώς όμως πέρα από αυτά τα «ατού» και τα πλεονεκτήματα του τόπου μας, ...περισσεύουν η γκρίνια και η μιζέρια και οι διχαστικές αντιπαραθέσεις που υπονομεύουν κάθε προσπάθεια συναίνεσης και κοινής δράσης για να αντιμετωπιστούν οι «προκλήσεις» του μέλλοντος για την ανάπτυξή του. Και αυτά τα χαρακτηριστικά, όπως έχουμε αναπτύξει και άλλες φορές, αποτελούν «παθογένειες» που κρατούν ...πίσω το νησί μας, όταν άλλες περιοχές, με πολύ λιγότερα πλεονεκτήματα, «τρέχουν» με άλλες ταχύτητες, με ό,τι σημαίνει αυτό για την βελτίωση της κατάστασης απ όλες τις πλευρές και των τοπικών κοινωνιών. 

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το νησί μας αν και διαθέτει μοναδικές ομορφιές, με την πολυμορφία του φυσικού περιβάλλοντος, και τα μνημεία της φύσης που το κατέστησαν άλλωστε στο σύνολο του να συμπεριληφθεί στα Γεωπάρκα της Unesco, με τους μοναδικούς παραδοσιακούς οικισμούς και μια ιστορία αξιοζήλευτη από αρχαιοτάτων χρόνων, δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να γίνει ο τουριστικός προορισμός που θα μπορούσε με βάση τα «προσόντα» του, γεγονός που πρέπει να προβληματίσει, προκειμένου να αναζητηθούν και οι αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις στην κατεύθυνση να βελτιώσει τη θέση του στον τουριστικό χάρτη. Και ενδεχομένως τώρα που διαφοροποιούνται και οι προτιμήσεις της τουριστικής αγοράς, ειδικά στην μετά Covid εποχή, είναι η ευκαιρία που θα πρέπει να εκμεταλλευτεί η Λέσβος αναδεικνύοντας τις δυνατότητες της και προσελκύοντας ειδικού ενδιαφέροντος επισκέπτες, καθιστώντας το νησί μας έναν ξεχωριστό προορισμό, που μπορεί να καλύψει και να ικανοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο τα «θέλω» αυτών των κατηγοριών τουριστών. Έτσι και αλλιώς το... τρένο του μαζικού τουρισμού των προηγούμενων δεκαετιών, που άλλοι προορισμοί τον εκμεταλλεύτηκαν, η Λέσβος το έχασε, «κέρδισε» όμως και κράτησε τον φυσικό πλούτο του νησιού ανέπαφο σε πολύ μεγάλο βαθμό και τώρα μπορεί να τον «εκμεταλλευτεί» αναδεικνύοντας τις νέες μορφές τουρισμού που και η τουριστική αγορά αναζητεί. Το τουριστικό προϊόν του νησιού μπορεί κάλλιστα να διαφοροποιηθεί από το κλασσικό και ξεπερασμένο «ήλιος και θάλασσα», που όλοι σχεδόν προσφέρουν, συνδυάζοντας όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου μας, τη φύση, τις εναλλαγές του τοπίου, τα μνημεία, την αρχιτεκτονική , την ιστορία και τη γαστρονομία, καθιστώντας έτσι τον προορισμό «Λέσβος» ξεχωριστό. Και σε αυτήν την κατεύθυνση οφείλει να κινηθεί κάνοντας επανεκκίνηση ουσιαστικά από την ...αρχή, μετά και τους κλυδωνισμούς στην όποια τουριστική κίνηση προκάλεσε στο νησί η ιστορία του μεταναστευτικού σε συνδυασμό και με την πανδημία.  

Έτσι και αλλιώς η Λέσβος παραμένει «παρθένα» τουριστικά, έναντι άλλων κορεσμένων περιοχών και αυτό το γεγονός ενδεχομένως να αποτελεί και κίνητρο για ντόπιους, αλλά κυρίως και για τους εκτός νησιού για να επενδύσουν τουριστικά στον τόπο μας. Και αυτό αποτελεί «ευχής έργο», γιατί χωρίς επενδυτικό ενδιαφέρον, κυρίως από μεγάλους επενδυτές για το νησί μας και στον τουριστικό τομέα, αλλά όχι μόνο εκεί, η Λέσβος θα παραμείνει στα «αζήτητα» και θα μιζεριάζει με άγονες αντιπαραθέσεις που θα την κρατούν καθηλωμένη στην στασιμότητα και στο περιθώριο των εξελίξεων. Και μια τέτοια προοπτική δεν την αξίζει η Λέσβος και κυρίως οι νέοι άνθρωποι τούτου του τόπου που θα αναγκαστούν να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους. Γιατί προφανώς δεν μπορεί να είναι διέξοδος και προοπτική για κανέναν να γίνει συνοριοφύλακας ή σε άλλες παρόμοιες υπηρεσίες. Και για να αλλάξει η μοίρα του νησιού οφείλουν και οι τοπικές αρχές να κάνουν τα δέοντα, όπου άμεσα εμπλέκονται και συγχρόνως να πάρουν και τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για να προσελκύσουν επενδυτικό ενδιαφέρον. Τα επόμενα χρόνια, όπως ήδη γνωρίζουμε, αναμένονται να πέσουν και στο νησί αρκετά χρήματα από εθνικούς αλλά κυρίως ευρωπαϊκούς πόρους, μέσω του ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάκαμψης. Το ζητούμενο είναι αυτοί οι πόροι να πιάσουν τόπο, να γίνουν επιτέλους έργα που εκκρεμούν εδώ και χρόνια και να δωθούν δυνατότητες και για ιδιωτικές επενδύσεις, βελτιώνοντας δημόσιες και ιδιωτικές υποδομές. Το επόμενο χρονικό διάστημα είναι πολύ κρίσιμο, γιατί θα απελευθερωθούν δημόσια και ιδιωτικά κεφάλαια μεγάλης έκτασης και έχει πολύ μεγάλη σημασία η Λέσβος να μην είναι απούσα από αυτή την επανεκκίνηση που θα γίνει στην μετά πανδημίας εποχή, όπου αναμένονται και γενικότερες ανακατατάξεις. Η Λέσβος οφείλει τη δεκαετία που ήδη τρέχει να αλλάξει την εικόνα της, εκμεταλλευόμενη τις δυνατότητες της, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, και την όποια ακίνητη περιουσία διαθέτει, που μπορεί να αξιοποιηθεί και να προκαλέσει επενδυτικό ενδιαφέρον. Είναι καιρός πλέον οι διαγκωνισμοί μεταξύ τοπικών παραγόντων και η διαχείριση της μιζέριας να αποτελέσουν παρελθόν , γιατί το μείζον και το επιτακτικό είναι η ανάπτυξη του τόπου μας, που δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι για το καλό του τόπου μας και για την προοπτική του θα υπάρξει η αναγκαία συναίνεση και η κοινή προσπάθεια όλων των εμπλεκομένων φορέων και παραγόντων, ώστε οι «καλύτερες μέρες» για το νησί να μην είναι κενού περιεχομένου, αλλά ένα εγχείρημα με συγκεκριμένες προτεραιότητες και παρεμβάσεις που θα αφήνουν το αναπτυξιακό τους αποτύπωμα στο νησί και θα δημιουργούν προσδοκίες ότι αλλάζει πράγματι η μοίρα του. Ζητάμε μήπως πολλά;