Άλλος ένας εκ των πρωταγωνιστών της εποχής της (προ) τελευταίας απόπειρας διάσπασης του δήμου Λέσβου, ο επί σειρά ετών αυτοδιοικητικός Γιάννης Βατός, παρεμβαίνει στο «Ε» για το… τότε, εστιάζοντας όμως στο σήμερα και πολύ περισσότερο στο αύριο. Καταθέτοντας και το δικό του αφήγημα για το φιάσκο στην υπόθεση της διάσπασης, ο κ. Βατός τονίζει τα τότε λάθη, παρατηρεί τα σημερινά και καλεί (επιτέλους) σε συστράτευση και ομοψυχία για ένα θέμα που όσο μένει ανοιχτό, μας πάει πίσω από κάθε άποψη…

Η παρέμβαση

«Παρακολουθώντας στην εφημερίδα σας το τελευταίο χρονικό διάστημα τις τοποθετήσεις των τότε πρωταγωνιστών για το θέμα της διάσπασης του δήμου Λέσβου, ένιωσα την ανάγκη να πω κι εγώ δύο κουβέντες. Όχι για να αναπαράξω τα γεγονότα όπως αυτά λεπτομερώς καταγράφτηκαν από τους τότε θεσμικούς παράγοντες, αλλά για να πω και την δική μου αλήθεια -αφού άλλωστε συμμετείχα και εγώ- θέλοντας έτσι να συμβάλλω στο καθολικό και δίκαιο αίτημά μας.

Συμπερασματικά, αυτό που βγαίνει παραδεκτό από όλους ως αδιαμφισβήτητο γεγονός, είναι ότι ο τότε δήμαρχος Λέσβου Δημήτρης Βουνάτσος και η τότε δημοτική αρχή (αλλά και το σύνολο του δημοτικού συμβουλίου) «σήκωσαν» το θέμα όσο ψηλά ήταν εφικτό. Σημειώνω ότι ο τότε δήμαρχος Δ. Βουνάτσος έστω και… ενοχλητικά για κάποιους αρκετές φορές «βάφτισε» το νόμο «Καλλικράτη», ως «Κακοκράτη» και με το γνωστό πάθος του, διεκδίκησε σε όλα τα επίπεδα αυτό για το οποίο είχαμε δεσμευτεί όλοι μας. Συνεπώς οι ισχυρισμοί του κ. Σηφουνάκη ότι «μας παρέσυραν ή μας κορόιδεψαν για να έχουν πολιτικά οφέλη», μόνο ως κακόγουστα αστεία μπορεί να σταθούν.

Η τότε συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, είχε την πολιτική βούληση να διορθώσει τον άδικο (για τον τόπο μας) νόμο 3852/2010, αλλά οι προσωπικές στρατηγικές, οι κομματικοί ανταγωνισμοί, αλλά και η έλλειψη κυβερνητικής συνοχής -για το συγκεκριμένο θέμα τουλάχιστον- μας οδήγησαν στο αδιέξοδο.

Επισημαίνω ότι τόσο ο κ. Αθανασίου και με τις δύο υπουργικές του ιδιότητες (Αν. υπουργός Εσωτερικών, Υπουργός Δικαιοσύνης) αλλά και ο κ. Σηφουνάκης ως βουλευτής -εισηγητής της συγκεκριμένης τροπολογίας- είχαν την πολιτική βούληση και το έδειξαν στην πράξη. Προφανώς δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον κ. Βογιατζή αφού ήμουν παρών στη βουλή όταν στην πιο κρίσιμη στιγμή… θυμηθήκαμε καλό ελληνικό κινηματογράφο με «μαυρογιαλούρους».

Με δεδομένα τα παραπάνω βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι οφείλουμε ως τοπική κοινωνία με τους εκπροσώπους μας να διδαχθούμε από το σύνολο των λαθών μας αλλά και τον τρόπο που διαχειριστήκαμε τότε τα προβλήματα της διάσπασης του δήμου μας.

Ιστορικά αναφέρω ότι όταν ο τότε Υπουργός Εσωτερικών και αρχιτέκτονας του «Καλλικράτη» Γιάννης Ραγκούσης αδικούσε τον τόπο μας, μεροληπτώντας εις βάρος μας, αντί όλοι μαζί να στείλουμε ένα καθαρό μήνυμα, εμείς απλά αποδεχτήκαμε τη μοίρα μας. Άραγε είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι στο δίκαιο αίτημά μας;

Πόσο μας βοηθούν οι προσωπικές στρατηγικές στο όνομα της πολιτικής επιβίωσης κάποιων; Πόσο θα επιμένουμε να υψώνουμε τοπικισμούς; Πόσο θα ανεχόμαστε την απροκάλυπτη προσωπική ατζέντα πολλών στο μείζον ετούτο θέμα της αυτοδιοίκησης; Η αριθμολογία του κάθε ειδικού επιστήμονα, πόσο μας βοηθάει αφού οι εκάστοτε κυβερνώντες δείχνουν να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας αλλαγής με πανελλαδικό αντίκτυπο;

Σχεδόν είμαστε ανήμποροι να παρέμβουμε ως τοπική κοινωνία στα πολιτικά δρώμενα του προσφυγικού προβλήματος. Τουλάχιστον ας κάνουμε κάτι όλοι μαζί γι΄ αυτό που φαίνεται ότι μπορεί τώρα να πετύχουμε».