Με ένα βαρύ ιστορικό να κουβαλά από το 1990 έως σήμερα, την απώλεια του δεξιού της χεριού, η Ευρυκόμη Σάββα είναι μαχήτρια της ζωής και μάλιστα πριν από λίγες μέρες ορκίστηκε για το μεταπτυχιακό της δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Το θάρρος, η επιμονή της και η προσωπική της εργασία αποτελούν παράδειγμα αισιοδοξίας και αποδεικνύουν αυτό που λέει εκείνη, ότι «ο άνθρωπος έχει απεριόριστες δυνατότητες»

Στα 50 της χρόνια και με μεγάλο κόπο κατάφερε όσα πολλοί δεν τολμούν, αν και αρτιμελείς. Πριν από 25 χρόνια περίπου, ελλείψει μέτρων προφύλαξης, η κρεατομηχανή ρούφηξε το δεξί της χέρι εν ώρα εργασίας. Ήταν μόλις 25 ετών με δύο παιδιά. «Άλλαξε ολόκληρη η ζωή μου», εξομολογείται. «Έψαχνα για δουλειά, έπρεπε να επιβιώσω», προσθέτει. Θυμάται ακόμα την ώρα που βρισκόταν στο νοσοκομείο και ορκίστηκε στον εαυτό της να μην το βάλει κάτω και να κυνηγήσει τα όνειρά της.

Εξάλλου και πριν από το θλιβερό αυτό ατύχημα, η Κόμη, όπως τη φωνάζουν οι φίλοι της, καταπιανόταν πάντα με πολλά, ήταν πολύ δραστήρια. Τα δύο πρώτα χρόνια μετά το ατύχημα ήταν τα πιο ζόρικα: «Ντρεπόμουν να πάω για μπάνιο στη θάλασσα. Δεν είναι ότι ντρεπόμουν, δηλαδή, οι άλλοι με έκαναν να αισθάνομαι άσχημα με το βλέμμα τους και τις ερωτήσεις τους». Μέσα σε 20 μέρες έκατσε και διάβασε έως και την παραμικρή λεπτομέρεια για το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος και πώς δίνει εντολές στα χέρια. Το έργο που έπρεπε να φέρει σε πέρας ήταν τεράστιο, να μάθει τον οργανισμό της να μεταθέτει εντολές στο αριστερό χέρι, αν και εκείνη, όπως η συντριπτική πλειοψηφία, ήταν δεξιόχειρας.

Η δική της δουλειά

Άνοιξε τη δική της ταχυμεταφορική, που λειτουργεί έως σήμερα από τα παιδιά της στο 32 της Αεροπόρου Γιανναρέλη στη Μυτιλήνη. Περίπου το 2003 πήγε στο σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας. «Δεν είχα τελειώσει το σχολείο, γιατί παντρεύτηκα στα 17 και στα 18 έκανα το πρώτο μου παιδί, τη Γιώτα, στα 22 μου ήρθε και η Ελπίδα», εξηγεί. Το όνειρό της ήταν το απολυτήριο Λυκείου. Έτσι συνέχισε στα θρανία πηγαίνοντας στο Εσπερινό Γυμνάσιο με Λυκειακές Τάξεις Μυτιλήνης, ώστε να μπορεί τα πρωινά να δουλεύει, έχοντας παράλληλα έννοια τα δυο της παιδιά. «Μεγαλώναμε και δουλεύαμε μαζί με τα κορίτσια μου. Κι εκείνες τελείωσαν το Εσπερινό», αναφέρει.

Το πτυχίο της

Το απολυτήριο όμως δεν ήταν αρκετό για κείνη, που εδώ που τα λέμε είχε καταφέρει ήδη να κάνει τα πάντα με το μοναδικό αριστερό της χέρι. Από πολύ νωρίς είχε μάθει να πλένει ρούχα, να μαγειρεύει, να κάνει φασίνα, ακόμα και να… οδηγεί! Οι πολύ καλοί της βαθμοί ήταν το εισιτήριό της για το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στη Φλώρινα. Μετακόμισε εκεί για να παρακολουθεί και να διαβάζει. Ορκίστηκε το 2013 και αμέσως έδωσε εξετάσεις και μπήκε στο Μεταπτυχιακό Τμήμα Ιστορικής και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, απ’ όπου ορκίστηκε την περασμένη εβδομάδα, με τους συμφοιτητές, τους παλιούς συμμαθητές, τους φίλους, τους καθηγητές και την οικογένειά της να τη συγχαίρουν για το -ακόμα ένα- σημαντικό της επίτευγμα.

Η διπλωματική της εργασία, πολύ ενδιαφέρουσα, αφορά τον εμφύλιο στη Λέσβο, όπου η Κόμη, με επιβλέπουσα καθηγήτρια την Ποθητή Χαντζαρούλα, μέσω της μεθόδου της προφορικής ιστορίας, των συνεντεύξεων μιλά, καταγράφει και αναλύει μαρτυρίες που συγκέντρωσε από κατοίκους της Αγιάσου, της Αγίας Παρασκευής, της Μυτιλήνης και της Θερμής.

Η σύνταξη πείνας

Αγωνίζεται για τα δικαιώματα των ΑμεΑ. Η ίδια έχει διαγνωστεί με 80% αναπηρία και η σύνταξη που παίρνει είναι 400 ευρώ. «Η πολιτεία μάς παραπετά, έχει κόψει τα επιδόματα και το ΕΚΑΣ. Αν δεν είχα τα παιδιά μου να με βοηθούν, δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα με αυτά τα ελάχιστα χρήματα, ούτε θα μπορούσα να παραμένω δημιουργική», σημειώνει κι ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό. Γιατί πόσοι ακόμη άνθρωποι με αναπηρίες βρίσκονται ανάμεσά μας και κλείνονται σπίτι τους, αντιμέτωποι με τη φτώχεια και τις ανύπαρκτες υποδομές…