«Ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας είναι να λύσει το θέμα της αδειοδότησης των ελαιοτριβείων», λένε με χθεσινή ανακοίνωσή τους οι Ελαιοτριβείς της Λέσβου.

Παράλληλα καταγγέλλουν πως υφίστανται μαζικούς και εξοντωτικούς διωγμούς από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους. «Δεν μπορούν (σ.σ. οι πολιτικοί άρχοντες), από το φόβο των αγροτών στην αρχή της ελαιοκομικής περιόδου, να δίνουν παράταση άδειας λειτουργίας των ελαιοτριβείων, δεν κάνουν καμμία συγκεκριμένη και εφαρμόσιμη πρόταση και έρχονται στο τέλος τής σαιζόν και θέλουν να βάλουν πρόστιμα και ποινές στα ελαιοτριβεία», υπογραμμίζουν στην ανακοίνωσή τους οι Ελαιοτριβείς.Ιδιώτες ελαιοτριβείς και συνεταιρισμοί θεωρούν πως πίσω από τα όσα υφίστανται την τελευταία διετία, βρίσκονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

Καταγράφοντας τη σημερινή κατάσταση των ελαιοτριβείων, τονίζουν πως η σημερινή πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από αυτήν που ίσχυε μερικές δεκαετίες πριν, όταν «η κατοχή και λειτουργία ελαιοτριβείου συνεπαγόταν σημαντικό οικονομικό αποτέλεσμα».

Στις μέρες μας, η παραγωγή ελαιολάδου στη Λέσβο είναι κατά μέσο όρο λιγότερη από 10.000 τόνους και βρίσκεται στο 1/3 της παράγωγης παλιότερων δεκαετιών.

Έτσι, με αναλογία λάδι/ελιά προς πέντε, η παράγωγη του νησιού είναι 50.000 τόνοι ελιών, δηλαδή στα 52 ελαιοτριβεία αντιστοιχούν λιγότερα από 2.000 κιλόμοδα κάθε χρόνο. Η τιμή άλεσης ανά κιλό ελαιοκάρπου είναι έξι λεπτά του ευρώ ανά κιλό, γι’ αυτό προκύπτει ότι το μέσο έσοδο ανά ελαιοτριβείο είναι λιγότερο από 60.000 ευρώ και μαζί με τον πυρήνα και της παροχή, διαμορφώνεται ένας τζίρος 70.000 ευρώ ετησίως. Τα έξοδα των ελαιοτριβείων είναι ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό κ.λπ. 10.000 ευρώ, εργαζόμενοι 30.000 ευρώ.

Ο ιδιοκτήτης για τους υπόλοιπους οκτώ μήνες που δε δουλεύει το ελαιοτριβείο, ζημιώνεται 10.000 ευρώ, κόστος για πετρέλαια και βενζίνες αυτοκινήτων αντιστοιχούν σε 10.000 ευρώ, γενικά έξοδα λειτουργίας, βλάβες, αναλώσιμα, μηχανές, άλλες 10.000 ευρώ. Έτσι, το συνολικό κόστος διαμορφώνεται στις 70.000 ευρώ ανά έτος σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνουν οι ίδιοι οι Ελαιοτριβείς.

Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα τα ελαιοτριβεία με τζίρο μικρότερο από ένα περίπτερο, προσπαθούν να κρατηθούν σε λειτουργία είτε γιατί είναι συνεταιρισμοί είτε γιατί οι ιδιώτες τα βρήκαν από τους πατεράδες τους.

Με βάση τα παραπάνω, οι Ελαιοτριβείς διερωτώνται ποιος θα πληρώσει τα πρόστιμα που επιβάλλονται κι αν εγκαταλείψουν οι ελαιοτριβείς αυτό το επάγγελμα, με τι άλλο θα ασχοληθούν στο νησί της μονοκαλλιέργειας της ελιάς, που από 160.000 κόσμου, έμεινε με 80.000 μόνιμους κάτοικους.

Καμμία ρύπανση
Σε άλλο σημείο της ανακοίνωσής τους, οι Ελαιοτριβείς υποστηρίζουν πως καμμιά ρύπανση δεν προκαλεί στο περιβάλλον η λειτουργία των ελαιοτριβείων, προσθέτοντας πως προ δεκαετίας μελέτη του Πανεπιστήμιου Αιγαίου (πρόγραμμα ΡΙΤΣ) αποδεικνύει ότι στον Κόλπο Γέρας (όπου έκτος των άλλων, εκβάλλουν επτά ελαιοτριβεία μόνο από ένα χείμαρρο) και στη λήξη της ελαιοκομικής περιόδου δεν ανιχνεύεται καμμία ρύπανση.

Στη συνέχεια, θέτουν ορισμένα ερωτήματα: «Πώς ξαφνικά δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα εξοντωτικών προστίμων στα ελαιοτριβεία της Λέσβου; Πώς την τελευταία διετία υπάρχουν καταγγελίες ανύπαρκτων και στημένων γεγονότων; Τι γίνεται στην Πελοπόννησο ή στην Κρήτη, με πολλαπλάσια παραγωγή της Λέσβου; Πάντως εξατμισοδεξαμενες (μια ανοησία πραγματικά, που προτάθηκε και σχεδόν νομοθετήθηκε δημιουργώντας πρόβλημα εκεί που δεν υπήρχε) δε λειτουργούν».

Ακολούθως, οι Ελαιοτριβείς αναφέρουν μια σειρά λύσεων που μπορεί να εφαρμοστούν χωρίς να οδηγηθούν σε εξόντωση τα μικρά ελαιοτριβεία της Λέσβου.

Επίσης υπογραμμίζουν πως όταν εφαρμόστηκε η ευρωπαϊκή νομοθεσία για τη διαχείριση των παραπροϊόντων οπωροκηπευτικών, εκ παραδρομής ή σκοπίμως αφαιρέθηκε η λέξη «καρπός», που θα σήμαινε πως θα αντιμετωπίζονταν με πολύ πιο ήπιο τρόπο τα ελαιοτριβεία όσον αφορούσε στη διαχείριση των παραπροϊόντων της έκθλιψης.