Με την συνεργατική μέθοδο imece (ίμετζε) συνεχίζουν τις αγροτικές εργασίες καλλιεργώντας όλοι τους μαζί κυρίως ελιές και καλαμπόκι, που αποτελούσε παράδοση στον Πόντο. Πρόκειται για τα μέλη μιας κοινότητας 61 οικογενειών που τους έφεραν το 1973 στην Ίμβρο απ τη Çaykara της Τραπεζούντας, όταν συνέβη κατολίσθηση που κατέστρεψε το χωριό τους. Εργατικοί άνθρωποι έχτισαν το χωριό τους Sahinkaya κοντά στο σχεδόν εγκαταλελειμμένο ελληνικό χωριό Σχινούδι έστησαν ελαιοτριβείο και πετρόμυλο να παράγουν καλαμποκάλευρο, που παραδοσιακά αποτελεί πρωταρχικό στοιχείο της διατροφής τους. Κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης οι εκάστοτε Κυβερνήσεις στη Τουρκία έφερναν από άλλες περιοχές εποίκους στην Ίμβρο, (Κουρδικής ή Βουλγαρικής καταγωγής κλπ) στα σπίτια που εγκατέλειπαν (η αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν ) οι Ρωμιοί του νησιού. Δεν είναι πρόθεση να ξύνουμε πληγές κάθε φορά, σημαντικότερο είναι η καλλιέργεια σχέσεων εμπιστοσύνης φιλίας και συνύπαρξης ανάμεσα στους δύο λαούς, αλλά κάποιες αλήθειες ας μην ξεχνιούνται. Έτσι λοιπόν και οι έποικοι απ’ τη Τραπεζούντα στην Ίμβρο, σε γενικές γραμμές συμβιώνουν αρμονικά με το ελληνικό στοιχείο, αν εξαιρέσει κανείς τις εκκρεμότητες -διεκδικήσεις ιδιοκτησίας σε χωράφια κλπ και γεύονται παρέα τηγανητό με καλαμποκάλευρο γαύρο( χαμσί), όταν πίνουν το ρακί τους.