Χρόνια τώρα στις συνταγές που δημοσιεύονται στη σελίδα αναφέρεται «η Πελαγία η Σμυρνιά» που μας δίνει κάθε φορά την ιδέα. Σήμερα σας την συστήνουμε: Το όνομά της είναι Özlem Yaşayanlar -Τσέγκα, το πρώτο επώνυμο είναι το πατρικό της και το άλλο του δευτέρου συζύγου της, που είναι Έλληνας και ζουν πλέον μαζί στα Χανιά.

Στη Σμύρνη και στην Κρήτη την φωνάζουν όλοι «Πελαγία» ή και Δελφινομάνα από την μεγάλη αγάπη της στη θάλασσα και στο δέλφινο τον μονάκριβο γιό της. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σμύρνη από τουρκοκρητικούς γονείς και έμαθε τα ελληνικά ως μητρική γλώσσα απ την γιαγιά της, η οποία της κληρονόμησε και την έφεση στο μαγείρεμα. Σπούδασε Αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Bilkent της Άγκυρας. Για πολλά χρόνια εργάστηκε στον Δήμο της Σμύρνης αλλά και ως δασκάλα αγγλικών, επάγγελμα το οποίο, όπως και την μαγειρική, δεν εγκατάλειψε ποτέ. Αν την ψάξετε στο διαδίκτυο ως “BloggerOzlemaki” θα βρείτε άπειρες συνταγές καθώς και πολλές απ’ τις δημόσιες δραστηριότητές της, οι περισσότερες απ τις οποίες μέσω της γαστρονομίας προωθούν την ελληνοτουρκική φιλία. Σήμερα της ζητήσαμε και μας έδωσε παραδοσιακή τουρκική συνταγή για:  

Γκιουζλεμέδες- Gözleme: 2 ποτήρια αλεύρι, ένα φακελάκι μαγιά, 3/4 ποτήρι χλιαρό νερό, μια πρέζα αλάτι. Ζυμώνουμε και αφήνουμε στην άκρη το ζυμάρι να ξεκουραστεί μια ώρα και ύστερα κάνουμε μπαλάκια. Τα ανοίγουμε σε λεπτά φύλλα, επιφάνειας όσο και το τηγάνι μας. Βάζουμε πάνω στα φύλλα διάφορα τριμμένα τυριά, ψιλοκομμένο μαϊντανό ή πατημένες βραστές πατάτες με τυρί ή μελιτζάνες με κιμά ή σπανάκι με τυρί ό, τι «βρισκάμενο» που μας αρέσει. Μετά διπλώνουμε και κολλάμε τις άκρες πατώντας με τα χέρια μας ή με ένα πιρούνι. Ακόμη μπορείτε να τους πλάσετε σαν φάκελο ή σαν μισοφέγγαρο. Ψήνετε σε αντικολλητικό τηγάνι χωρίς λάδι, βούτυρο, τίποτα. Σε πολύ χαμηλή φωτιά μέχρι να παίρνουν λίγο χρώμα, περίπου 2-3 λεπτά για κάθε πλευρά θα ναι αρκετά.Στην Τουρκία τους σερβίρουν με ayran με τσάι με καφέ για πρωινό και σε όλες τις ώρες της μέρας! Βέβαια στο δρόμο και σε εστιατόρια ως ατραξιόν τους ψήνουν στοsaç (σατσι αυτό το κυρτό ταψί που θερμαίνεται από κάτω ή στο ξυλόφουρνο με πολύ αγάπη και υπομονή αλλά πάντα σε πολύ χαμηλή φωτιά, όπως το έκανε και η νενέ Ταχιρέ(γιαγιά της) που απόθανε πριν 5 μήνες σε ηλικία 104 χρονών.