Το δικό του ποίημα με τίτλο «Στο χαμένο αδελφό του Πολυτεχνείου» απήγγειλε στην Ολομέλεια της Βουλής ο Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής Νομού Λέσβου, Χαράλαμπος Αθανασίου, με αφορμή τη σημερινή ημέρα μνήμης για τα θύματα του Πολυτεχνείου. Ο κ. Αθανασίου προηγουμένως έκανε αναφορά στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου και στα όπλα τους που δεν ήταν άλλα από την  φιλοπατρία, την αδελφική ενότητα,  την ομοψυχία,  την αποφασιστικότητα και την άσβεστη δίψα για ελευθερία.

Η τοποθέτηση στην Ολομέλεια της Βουλής

Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι,

Η σημερινή ημέρα είναι ιστορική, για την πατρίδα μας, για τη δημοκρατία και τις ατομικές ελευθερίες.

Γι’ αυτό και η Εθνική Αντιπροσωπεία αποδίδει ιδιαίτερη τιμή στην ηρωική εξέγερση όσων αγωνίσθηκαν τον δίκαιο υπέρ της Δημοκρατίας αγώνα με αποκορύφωμα τον Νοέμβριο του 1973.

Δε θα αναφερθώ ειδικά στα δραματικά γεγονότα, που έλαβαν χώρα πριν 47 χρόνια, τα οποία πολλοί έντονα ζήσαμε με αποκορύφωμα αυτά της Παρασκευής, της ιερής Παρασκευής 17 Νοεμβρίου 1973. Δεν θα αναφερθώ επίσης στο συμβολισμό και τα διαχρονικά μηνύματα της εξέγερσης. Όλα αυτά και γνωστά και σ’ αυτά θα αναφερθούν οι επόμενοι ομιλητές.

Θα προσπαθήσω να μεταφέρω, το κλίμα, την ομοψυχία και την αποφασιστικότητα του λαού μας κατά του τυραννικού καθεστώτος, τις ιστορικές αυτές ώρες.

Των φοιτητών μας, που ήταν οι πρωταγωνιστές μέσα στο Πολυτεχνείο και των ανώνυμων συμπαραστατών όσων βρεθήκαμε έξω απ’ αυτό.

Η εξέγερση κατά της δικτατορίας φώλιαζε στις ψυχές του λαού μας και οι φοιτητές μας ανέλαβαν το βάρος και την ευθύνη αυτής της εξέγερσης.

Ήταν έτοιμοι από καιρό, όπως θα λέγε και ο ποιητής, να υποστούν οποιαδήποτε δεινά, έχοντας πλήρη συνείδηση των κινδύνων που διέτρεχαν.

Για ακόμα μια φορά, οι αρχές και αξίες του φυσικού δικαίου, που οι πρόγονοί μας μας κληροδότησαν, υπερίσχυσαν του θετού δικαίου των Συνταγματαρχών.

Αλήθεια, ποια ήταν τα όπλα των σπουδαστών μας;

Όχι, βέβαια, η υλική βία, την οποία ούτε που συζήτησαν.

Τα όπλα τους; η φιλοπατρία, η αδελφική ενότητα, η ομοψυχία, η αποφασιστικότητα. Η άσβεστη δίψα για ελευθερία.

Αυτή η εσωτερική ελευθερία που εμείς οι Έλληνες έχουμε ριζωμένη μέσα μας και μας οδήγησε σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες.

Γιατί εμείς μπορεί να υποδουλωθήκαμε ως λαός ή να μας στέρησε το αδίστακτο δικτατορικό καθεστώς θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά όμως ανελεύθεροι δεν νοιώσαμε. Δεν υπήρξαμε ποτέ ανελεύθεροι.

Τα συνθήματά τους; Τα συνθήματα, που εξέπεμπε ο αυτοσχέδιος ραδιοσταθμός των «Ελεύθερων Πολιορκημένων», ήταν σαφώς αντιχουντικά, αλλά ελεγχόμενα, με αναφορές στην εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία.

Ο αγώνας κατά της δικτατορίας ήταν αγώνας της Ελλάδας, αγώνας όλων των Ελλήνων, αγώνας υπερκομματικός. Μια ήταν η ιδεολογία του:  Αγώνας για την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Αγώνας για την Ελλάδα.

Κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός σχηματισμός καμιά πολιτική δύναμη, δεν αποφάσισε, σχεδίασε ή οργάνωσε την εξέγερση.

Η ατομική ευθύνη, αυτή που χαρακτηρίζει τις Δημοκρατίες στα Κράτη Δικαίου, είναι αυτή που διήγειρε τη συλλογικότητα και ένωσε όλες τις φωνές.

Συνεπώς, όσοι, ελάχιστοι, κατά καιρούς προσπάθησαν να οικειοποιηθούν το αδούλωτο φρόνημα του Ελληνισμού, προσβάλλουν την ίδια την ιστορία.

Δεν είχε πολιτικό χρώμα η παρέα μου των 15 αποφοίτων της Νομικής, της Ιατρικής και της ΑΣΟΕ, ούτε τα μέλη της Λεσβιακής Παροικίας, που τρέξαμε να συμπαρασταθούμε στους φοιτητές μας.

Το Πολυτεχνείο ανήκει σε όλους μας! Και δεν το χαρίζουμε σε κανέναν.

Πριν κλείσω την τοποθέτησή μου, θα μου επιτρέψετε να σας διαβάσω ένα ποίημα που έγραψα την πρώτη επέτειο της γιορτής το 1974, εμπνευσμένο από τα γεγονότα όπως τα έζησα τη βραδιά της ιερής Παρασκευής 17 Νοεμβρίου 1973.

Στο χαμένο αδελφό του Πολυτεχνείου

Ο δείχτης της λευτεριάς ισορροπούσε

πάνω απ’ της πολιτείας τα σκούρα χρώματα,

πάνω απ’ των ηρώων την ελπίδα,

μια ώρα γεμάτη από φουσκωμένα σύννεφα.

Χώρα μου, γεμισμένη απ’ του τρόμου τη φοβέρα,

γερμένη στις ζεστές παλάμες των παιδιών σου

αμπαρωμένη χώρα, μακριά απ’ τη χαρά του ήλιου

ξεσηκώθηκες στις φωνές της τρυγόνας

παθιασμένη στον έρωτά σου, πέτρα της ελπίδας.

Και συ που κείτεσαι δω χάμω αδελφέ μου,

περήφανε και τιμημένε,

με το στεφάνι της λευτεριάς λουσμένο στο αίμα σου,

με τη μυρουδιά του καπνού και του ιδρώτα σου

χωμένα όλα τούτα στη ψυχή μας,

τη μόνη μας αλήθεια,

ξύπνα αδελφέ

κι άκουσε τις φωνές των πουλιών

πάνω απ’ το μνήμα σου,

αφουγκράσου τον ήχο απ’ τις ανάσες μας,

σφίξε τα χέρια μας που σε ευγνωμονούν,

εσένα, αιώνιε φίλε του πιστεύω μας.

Ποτισμένη στο δάκρυ ειν’ η μοίρα της χώρας

σκοτεινή ειν’ η αλήθεια του άδικου χαμού σου.

Φωτεινό θα μείνει τα’ όνομά σου στους άλλους,

χαραγμένο στον αγέρα και στη χλόη,

στη φωνή μας και στη γη μας,

στη ζωή και στον θάνατο.

Αγκάλιασε τη μάνα σου που δίπλα σου στέκει

μονάκριβό της αγόρι,

σύμβολο της μητρότητάς της,

στεφάνι του πόνου της,

δάκρυ της χαράς της.

Όλες οι μάνες σ’ έχουν παιδί τους

κι όλα τα αγόρια τη φωνάζουν μητέρα.

Η λύπη δεν πρέπει στου ήλιου το ξύπνημα

κι η χλόη γεννιέται πιο φρέσκια και πράσινα

στον τόπο που πάτησες,

παιδί του αγέρα, παιδί της πατρίδας.

Τα δάκρυα στάζουν, λασπώνουν το χώμα

το αίμα μαζεύεται στου αλωνιού το σημάδι,

το ψωμί της αλήθειας είναι όλο δικό μας

ζυμωμένο απ’ τα χέρια σου,

με φωτιά πολυβόλα και τανκς και ντουφέκια,

καθαρό ψωμί, γερό για ν’ αντέξει στου χρόνου το πέταγμα.

Ολόρθος προσκυνώ τη γενναία  φωνή σου

Μαζί με τα δάκρυα τη μορφή σου κοιτάζω

κοντά στο πέταγμα του άσπρου χιονιού,

πιο πέρα απ’ τα’ άπειρο

στην αιώνια κατοικία του χρόνου.

Κοιμήσου και ησύχαζε,

θα βαστάμε γερά ότι έδωσες,

το βαμμένο με αίμα σεντόνι ποτέ δε θα στεγνώσει,

ούτε τα λουλούδια θα μαραθούν,

ούτε οι φωνές μας θα σωπάσουν

θα υμνούν και θα ακούγονται,

δυναμωμένες από σένα.

Πιο πέρα απ’ τη πολιτεία

πιο μέσα στις καρδιές μας

πιο πάνω απ’ τα τανκς.

Αδελφέ μου ησύχαζε…..