Ο 30χρονος Μυτιληνιός που έπασχε από λευχαιμία και για τον οποίο πάνω από 300 συμπολίτες μας έσπευσαν να γίνουν υποψήφιοι δότες μυελού των οστών τον περασμένο Μάιο άφησε την τελευταία του πνοή το περασμένο Σάββατο στην Αθήνα, στο στρατιωτικό νοσοκομείο. Μάλιστα ήταν τέτοιος ο αριθμός των υποψηφίων που είχαν σπεύσει να συνδράμουν, που είχαν τελειώσει τα υλικά του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών και Δωρητών Οργάνων Μυτιλήνης για να συγκεντρώσουν δείγμα.

Δυστυχώς, ο 30χρονος, με καταγωγή από τα Λουτρά που το τελευταίο διάστημα έγινε πατέρας, δεν τα κατάφερε. Σύμφωνα με πληροφορίες προ δύο εβδομάδων είχε ξεκινήσει μία θεραπεία που δεν έφερνε αποτελέσματα, ενώ τις τελευταίες ημέρες θα υποβαλλόταν σε μία νέα. Δεν πρόλαβε όμως, σκορπίζοντας πένθος στους οικείους, αλλά και στους φίλους του.

Μέσα στη διάχυτη αυτή στενοχώρια που ακολουθεί τον θάνατο ενός νέου πατέρα, τονίζουμε ακριβώς την ευαισθητοποίηση των ανθρώπων γύρω του, και ευρύτερου κόσμου, που δεν τον γνώριζε και θέλησε να συνδράμει. Με αυτά και με αυτά, μάθαμε περισσότερα για τη δωρεά μυελού των οστών. Το ίδιο και κάποιοι εκ των υποψηφίων που ανέφεραν όταν έδιναν δείγμα (σάλιο δηλαδή στην μπατονέτα) ότι θέλουν να βοηθήσουν τον συγκεκριμένο 30χρονο. Όμως, όπως όλα δείχνουν στις περιπτώσεις δωρεάς, σπάνια ο δότης διαλέγει τον λήπτη του. Γι’ αυτό και αποτελεί η δωρεά οργάνων την ύψιστη κίνηση ανθρωπιάς και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο.

«Από αγκάθι βγαίνει ρόδο»

Στις μεταμοσχεύσεις, λοιπόν, κινήθηκε η προβολή της ταινίας της Νικόλ Αλεξανδροπούλου «Δεύτερη Ζωή: από αγκάθι βγαίνει ρόδο», που προβλήθηκε στο πλαίσιο του 5^ου Διεθνούς Φεστιβάλ AegeanDocs και την οποία οργάνωσε ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών και Δωρητών Οργάνων Μυτιλήνης.

Στο εν λόγω ντοκιμαντέρ, που αποτελεί σειρά 24 επεισοδίων με βασικό αντικείμενο «να μην πηγαίνει χαμένο τίποτα», προβάλλονται πραγματικές ιστορίες: Ο Δημήτρης ζει χάρη στην καρδιά του Νικόλα που «έφυγε» σε τροχαίο, ο Εμμανουήλ ζει χάρη στο ήπαρ μιας άγνωστής του γυναίκας που χάθηκε πρόωρα. Και οι δύο απέκτησαν μια δεύτερη ζωή χάρη στην εσωτερική δύναμη των συγγενών δύο άλλων οικογενειών και το σύγχρονο «θαύμα» της μεταμόσχευσης. Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος μιλάει με μεταμοσχευμένους, συγγενείς ασθενών και χειρουργούς για το μεγαλείο της δωρεάς μοσχευμάτων, τις τεράστιες λίστες αναμονής, τον αγώνα δρόμου των γιατρών, τα προβλήματα του συστήματος.

Πέντε μεταμοσχεύσεις στη Λέσβο

Η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη δωρεά οργάνων. Στη Λέσβο έχουν γίνει μόλις πέντε, όπως τόνισε στην εκδήλωση της προβολής στο νέο κτήριο του Αρχαιολογικού Μουσείου Μυτιλήνης, ο προϊστάμενος των ιατρικών υπηρεσιών και της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Μυτιλήνης, Ευθύμης Ζιώγας. Ο κ. Ζιώγας είναι «μπροστάρης» στο ζήτημα αυτό και βρίσκεται αρκετά συχνά στη θέση να ενημερώνει τους πλησιέστερους συγγενείς όταν μπορούν να συμβάλλουν με την έγκρισή τους για να γίνει μεταμόσχευση, και να σωθεί, τουλάχιστον, μία, ζωή.

Η πρόεδρος του Συλλόγου Δωρητών Οργάνων Μυτιλήνης, Μαρία Ζερβού ανέφερε τις προσπάθειες που έχει κάνει ο Σύλλογος, αλλά και τα πόσα έχει καταφέρει ως τώρα, έχοντας μάλιστα συμβάλλει ώστε το «Βοστάνειο» να είναι το πρώτο περιφερειακό νοσοκομείο στην Ελλάδα, όπου γίνονται μεταμοσχεύσεις. Η αλήθεια είναι ότι οι συγγενείς είναι ήδη από πριν αποφασισμένοι για το τι θα κάνουν και αν θα δώσουν τη συγκατάθεσή τους για δωρεά οργάνου του οικείου τους, ο οποίος έχει κριθεί εγκεφαλικά νεκρός, επεσήμανε ο κ. Ζιώγας. Μάλιστα ανέφερε ότι σε μία περίπτωση υπήρχε και ιερέας που εξηγούσε στους συγγενείς για το θαύμα της μεταμόσχευσης, και ότι αυτό συνάδει με τη θρησκεία, αλλά εκείνοι διαφώνησαν, κι έτσι τα όργανα… πήγαν στο χώμα. Κι εκεί μπαίνει το ζήτημα της νομοθεσίας, καθώς οι συγγενείς είναι εκείνοι που θα δώσουν συγκατάθεση ή θα απορρίψουν τη δωρεά, τόνισε από την πλευρά της η σκηνοθέτρια.

Μια άλλη οπτική

Η διαφορά σε αυτό το ντοκιμαντέρ σε σχέση με άλλες τηλεοπτικές εκπομπές που μπορεί να έχουμε παρακολουθήσει είναι ότι περιόρισε τα λόγια των «ειδικών» και επικεντρώθηκε στις σκέψεις των πρωταγωνιστών, πραγματικών ληπτών οργάνων και συγγενών δωρητών, κάνοντάς το πολύ πιο οικείο για το κοινό.

Έτσι, στις πιο συγκινητικές στιγμές καταγράφεται εκείνη που ο λήπτης καταφέρνει και επικοινωνεί με τους γονείς του δότη του, 27χρονου που έπεσε θύμα τροχαίου. Ο πατέρας αντικρίζει τον λήπτη και του λέει «σε παρακαλώ, θέλω να σε βλέπω, μέσα σου χτυπά η καρδιά του γιου μας». Και μάλιστα κάθε χρόνο ο λήπτης φιλοξενείται στο δωμάτιο του 27χρονου στην Κρήτη. Μια αλλιώτικη σχέση.

Άλλη πολύ συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή, είναι η περιγραφή ενός αδερφού μιας δότριας: «Μας λένε ότι η αδερφή μου δεν θα επιστρέψει και ότι πρέπει να το πάρω απόφαση. Αρνούμαι, ζητώ να γίνει κάτι καλύτερο. Ένας φίλος μου γιατρός μου εξηγεί ότι όχι μόνο πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα επιστρέψει η αδερφή μου, αλλά ότι πρέπει να βιαστώ για να δώσω συγκατάθεση για τα όργανά της». Από τη μεγάλη θλίψη που προκαλεί το πένθος για την αδερφή του, ο πρωταγωνιστής, χαμογελά και σκέφτεται ότι από το δικό του πένθος, μπορεί να βγει χαρά, για ένα παιδί ή έναν μεγάλο, κι από αγκάθι να βγει ρόδο…