των Στέλλα Ηλία και Θάλεια Βουγδή

Για την δική µας ΑΝΝΑ…

14/09/2022 - 10:30

Σε δυο λόγια, σε δυο γραµµές δεν χωρά η ζωή κανενός… Αναγκαστικά όµως σαν ύστατο χαίρε θα επιχειρήσουµε να το κάνουµε για να χαιρετήσουµε και από δω την αγαπηµένη φίλη, πρώην συνάδερφο και πάνω όλα καλό άνθρωπο Άννα (Ιωάννα).

«Ο αποθανών δεδικαίωται» λένε οι κανόνες της Εκκλησίας για κάποιον που έχει πεθάνει. Μόνο που το «δεδικαίωται» δεν σηµαίνει ότι «είναι δικαιωµένος», αλλά ότι είναι απαλλαγµένος από την αµαρτία. Ο µόνος κριτής της ζωής και του έργου του καθενός από µας που έχει περάσει από αυτή τη ζωή και έχει αφήσει ίχνη στο πέρασµα του είναι ο Μεγαλοδύναµος. Εµείς οι υπόλοιποι αν έχουµε να πούµε και να θυµόµαστε κάτι καλό ας το καταγράψουµε, αλλιώς ας σωπαίνουµε γιατί δεν έχουµε το δικαίωµα να κρίνουµε κανέναν. «Μην κρίνετε για να µην κριθείτε...».

Η Αννιώ όπως την λέγαµε εµείς οι φίλοι της ήταν ένας «ιδιαίτερος» άνθρωπος γεµάτος αγάπη για όλους και όλα ιδιαίτερα για τα παιδιά και τα ζώα που λάτρευε! Βρήκε το νόηµα της σύντοµης ζωής της κατά την εργασία της στα τµήµατα ασυνόδευτων ανηλίκων στο Πρώην Camp Μόριας για αρκετά µεγάλο χρονικό διάστηµα. Έδινε η Άννα! Έδινε αγάπη, έδινε ζεστασιά και φροντίδα σε ανυπεράσπιστα πλάσµατα. «Μama Anna» την φώναζαν, µιας και ήταν εκείνη (µαζί και µε άλλους εννοείται ανθρώπους) που τα φρόντιζαν πολλές φορές τα τάιζαν από το υστέρηµά τους. -Άννα πάλι ψήνεις; (στο σπίτι της) τής έλεγα…. -Τι να κάνω ρε φιλεναδούλα δεν χορταίνουν τα µωρά, µε περιµένουν και βλέπουν τα χέρια µου τι θα τους πάω, απαντούσε η «mama Anna». Θυµάµαι τη βραδιά που κάηκε η Μόρια είχε πάει µέσα στις φωτιές να δει αν τα παιδιά είχαν σωθεί και αν είχαν βγει όλα από κείνη την κόλαση µε κίνδυνο τής ζωής της, λόγω των αναπνευστικών προβληµάτων που αντιµετώπιζε. Tα µηνύµατα για το φευγιό της, από τα «παιδιά» της έρχονται βροχή, από όπου και αν βρίσκονται µετά την Μόρια!

Η άλλη µεγάλη της αγάπη, σε βαθµό υπερβολής ορισµένες φορές, ήταν τα ζώα. Μάζευε, γιάτρευε, ταΐζε, κοίµιζε ό,τι ζωντανό έπεφτε στο διάβα της. -Βρε Άννα φτάνει, δεν µπορείς άλλα, τής λέγαµε! Δεν έχεις να φας εσύ, τι θα γίνει; -Εγώ ας µην έχω τίποτα δεν πειράζει, οι ψυχούλες όµως θα είναι όπως πρέπει, απαντούσε και τσακωνόµασταν...

Ευαίσθητη, ονειροπόλα, καβγατζού για το τίποτα, αλλά µια αγνή ψυχή, αυτή ήταν η Άννα. Αυτά την ξεχώριζαν, αυτά ίσως την έστειλαν στον άλλο κόσµο, αφού ό,τι και να έχει κάποιος σε υπερβολικό βαθµό δεν είναι τελικά καλό για τον ίδιο. Η µοίρα χτύπησε αλύπητα την οικογένειά της εδώ και πολλά χρόνια ταράζοντας την ψυχολογία του «τελευταίου εναποµείναντα» που ήταν εκείνη. Προσπάθησε µε διάφορους τρόπους και µέσα από τις ενασχολήσεις της και τις κατά καιρούς εργασίες της (στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, στα Αιολικά Νέα, στα Νέα της Λέσβου, στο camp) να επιβιώσει, αλλά τελικά ακολούθησε την οικογένειά της που τόσο πολύ αγαπούσε…

Αυτή ήταν η Άννα, αυτήν αγαπήσαµε όλοι εµείς, αυτή θα µας λείψει …τα υπόλοιπα δεν αφορούν κανέναν!

Ένα µεγάλο ευχαριστώ

Οφείλουµε ένα τεράστιο ευχαριστώ στους ανθρώπους που την βοήθησαν στους µήνες της ταλαιπωρίας της. Ένα ευχαριστώ στους γιατρούς, στους νοσηλευτές, στους ανθρώπους του ΕΚΑΒ και της Πυροσβεστικής για όσα έκαναν για εκείνη. Ένα µεγάλο ευχαριστώ στις κοινωνικές υπηρεσίες του Νοσοκοµείου και του Δήµου Μυτιλήνης, στην αντιδήµαρχο κ. Δήµητρα Αλεξανδρή και τον σύζυγό της και σε όσους την βοήθησαν µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο (ξέρουν αυτοί).

Να σας έχει ο Θεός καλά όλους, βοηθήσατε έναν πονεµένο µοναχικό άνθρωπο…

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕΝΑΔΟΥΛΑ

Στέλλα & Θάλεια

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey