Με αφορμή το προχτεσινό μας ρεπορτάζ για τον 71χρονο που κοιμάται από το 2010 σε ένα ξεχαρβαλωμένο φορτηγό στο πάρκινγκ της Μυτιλήνης, μιλήσαμε με την αντιδήμαρχο Κοινωνικής Μέριμνας και πρόεδρο του Οργανισμού Κοινωνικής Προστασίας του Δήμου Λέσβου, Αναστασία Αντωνέλλη για τον Παναγιώτη αλλά και «για κάθε Παναγιώτη και Παναγιώτα», όπως χαρακτηριστικά μας είπε. Γιατί για κείνη η προσωπική του ιστορία μαρτυρά τη σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας μας και αγγίζει φευγαλέα την ευαισθησία των πολλών όταν βγει στο φως της δημοσιότητας. Πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο Δήμος, παρά το ότι το επιδιώκει, δεν μπορεί να δημιουργήσει ξενώνα για τους αστέγους, γιατί δεν πληροί τα κριτήρια, δηλαδή δεν έχει πολλούς αστέγους…

Φαντάζομαι τις τραγικές ιστορίες επιβίωσης, τις ξέρετε από πρώτο χέρι;

«Εξ αντικειμένου αρμοδιότητας σχεδόν καθημερινά, γινόμαστε γνώστες παρόμοιων καταστάσεων -ευτυχώς όμως όχι πολλών ακόμα στον τόπο μας. Οι τραγικές ιστορίες των ανθρώπων ειδικά της τρίτης ηλικίας που αναγκάζονται να ζουν στο περιθώριο της ζωής στερούμενοι ακόμα και τα βασικά: στέγη, φαγητό, φάρμακα, γιατρούς φαντάζουν απίστευτες για όσους ζουν στην ευμάρεια της υπαρξιακής τους παρακμιακής απραξίας ή στην σκόπιμα αυτιστική τους προσλαμβάνουσα πραγματικότητα. Άνθρωποι και ιστορίες θλιβερές που διαχρονικά υπήρχαν στην ιστορία της ανθρωπότητας για μια σειρά από λόγους (προσωπικής ευθύνης και ιδιαιτερότητας, ταξικής προέλευσης κ.λπ.) και οι οποίες κάθε φορά που οι γενικότερες συνθήκες διαβίωσης της κοινωνίας υποβαθμίζονται, οι ζωές των ανθρώπων αυτών γινόταν ακόμα τραγικότερες. Έτσι και τώρα σε μια χώρα χρεοκοπημένη με το 1/3 των ανθρώπων της να ζουν κάτω ή στο όριο της φτώχειας, με εφαρμοζόμενες πολιτικές όπου ευημερούν οι αριθμοί, τα ευάλωτα μέλη της κοινωνίας μας είναι για άλλη μια φορά τα τραγικά θύματα της που ευρισκόμενα σε απόγνωση προστρέχουν στον Δήμο, στην Περιφέρεια ή... στους δημοσιογράφους μήπως και βρουν μια σανίδα σωτηρίας».

Είναι σημαντική η συμβολή του Οργανισμού του Δήμου, ωστόσο.

«Σε ό,τι μας αφορά ως Δήμος διαθέτουμε μια αλήθεια που πληγώνει -όπως και στην περίπτωση του Παναγιώτη: δυστυχώς πέρα από ένα πιάτο φαί που με πόρους δικούς μας και όχι κρατικούς ακόμα μπορούμε να προσφέρουμε, πέρα από κάποιες σακούλες τροφίμων από ευρωπαϊκά προγράμματα που διεκδικήσαμε μπορούμε να μοιράζουμε, πέρα από κάποια ρούχα και παπούτσια που οι συμπολίτες μας εφοδιάζουν το Κοινωνικό μας Παντοπωλείο, πέρα από δωρεάν φάρμακα και γιατρούς των οποίων επίσης οι συμπολίτες μας είναι χορηγοί και πέρα από το να βοηθάμε τους ανθρώπους αυτούς να κάνουν τις αιτήσεις τους για να εισπράξουν το ΚΕΑ (Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης του Κράτους), δεν έχουμε καμία άλλη δυνατότητα προκειμένου να τους βοηθήσουμε να ξεπεράσουν την ακραία φτώχεια την οποία και βιώνουν.

Για τον ξενώνα αστέγων

»Δεν αναφέρω αρμοδιότητα μιας και είναι γνωστό ότι δεν αποτελεί αρμοδιότητα του Δήμου. Και πριν κάποιοι κακόβουλοι και πονηροί τολμήσουν να ψιθυρίσουν ότι φταίει και πάλι ο Δήμος -αυτή την φορά γιατί τάχα μου δεν έχει προβλέψει να κάνει έναν ξενώνα αστέγων, όπως υπάρχουν σε άλλα μέρη της Ελλάδας- και για να τους απαλλάξω από τον κόπο ενδεχομένως της κακίας τους... (γιατί κατά την άποψή μου θέλει κόπο η κακία) να ενημερώσω: όσες φορές προσπαθήσαμε να πάρουμε Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα για τη δημιουργία ξενώνα αστέγων... δεν πληρούσαμε τα κριτήρια! Δηλαδή δεν έχουμε τόσους πολλούς αστέγους για να κάνουμε ξενώνα. Προσωπικά και όχι για να πω τι “καλή” που είμαι ή πόσο “άξια” αλλά επειδή με εξοργίζει η απαίτηση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων -άμα έχετε πολλούς άστεγους, θα κάνετε ξενώνα-! έφτασα μέχρι το ίδρυμα Νιάρχος μήπως κάτι γίνει από εκεί. Και δεν έγινε ούτε από εκεί, για τους ίδιους λόγους. Εξετάσαμε ως Δημοτική αρχή μήπως υπάρχει σύννομος τρόπος να κάνουμε εμείς, με δικά μας -και εκεί- έξοδα έναν ξενώνα. Γιοκ νομικά τέτοια δυνατότητα. Αλλά πες ότι “στριφογυριστά” την βρίσκαμε. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να λειτουργήσει.

«Δεν απολογούμαι»

»Όλα όσα σας λέω επουδενί δεν ενέχουν θέση “δικαιολογίας” ή “απολογίας”. Εάν υπηρετώ καλά ή όχι τη θέση ευθύνης μου, οι πολίτες έχουν κρίση και θα κρίνουν. Απλά καταθέτω τους προβληματισμούς μου για τον κάθε “Παναγιώτη” ή “Παναγιώτα” και τα σημερινά αδιέξοδα μιας πραγματικότητας που εκτός απ’ το να συγκινεί φευγαλέα τους πολλούς, όταν έρθει στο φως της δημοσιότητας, συνεχίζει να υπάρχει με αυξητικούς ρυθμούς κάθε μέρα που περνά. Και η οποία κατά την εκτίμηση όλων όσων διαθέτουν μια κάποια αντίληψη της πραγματικότητας, τους επόμενους μήνες με τους πλειστηριασμούς που θα συμβούν στην ωραία χώρα μας, που όπου να ναι θα βγει... στις αγορές, θα επιδεινωθεί ραγδαία. Και; Σωτήρας ποιος για όλα αυτά τα θύματα; Ο Δήμος και ο διπλανός συνάνθρωπος; Μα ποιος Δήμος, ο Δήμος θύμα των περικοπών των κρατικών επιχορηγήσεων ή ο επιτηρούμενος του παρατηρητηρίου Δήμος; Μα ποιος συνάνθρωπος, ο συνάνθρωπος θύμα της ανεργίας, της ληστρικής φορολογίας, της μαύρης εργασίας, των περικομμένων μισθών και συντάξεων; Ή μήπως ο συνάνθρωπος που ανήκει στο 3% της κοινωνίας μας και αύξησε τα πλούτη του ελέω κρίσης; Βεβαίως ρητορικά τα ερωτήματα.

Καμία ελπίδα πραγματικής μας σωτηρίας δεν υπάρχει αν δεν αλλάξουμε όλοι εμείς και... ο κάθε Παναγιώτης βεβαίως».

Είναι όμως σημαντικός ο «κάθε Παναγιώτης»…

«Και ας αρχίσουμε απ’ τον Παναγιώτη: Ναι μόνον με φαγητό, ρούχα, παπούτσια, φάρμακα και γιατρούς μπορούμε να τον συμπαρασταθούμε ως Δήμος και το κάνουμε. Όχι γιατί δεν θέλουμε να τον συνδράμουμε και με στέγη -το ξαναλέω- αλλά γιατί δεν μπορούμε. Ναι του πρότεινα ως λύση, την πρόταση της κοινωνικής μας υπηρεσίας, προσωρινά το γηροκομείο, μέχρι που να πάρει -εάν πάρει- την όποια σύνταξη. Δεν θέλει γιατί δεν του αρέσει και για ένα σωρό άλλα γιατί. Απόλυτα σεβαστό. Όμως: όταν σου προσφέρουν τη μοναδική λύση και την απορρίπτεις, η λογική λέει ότι αναλαμβάνεις και την ευθύνη αυτής της απόρριψης. Ακούγεται σκληρό και μπορεί να είναι. Αλλά δυστυχώς στη ζωή πάμπολλες φορές και για πολλούς ανθρώπους τα “θέλω” μας προσαρμόζονται στα “μπορώ” μας.

Αν δεν αλλάξουμε όλοι Εμείς: Αλήθεια πόσες τέτοιες ιστορίες αστέγων, πεινασμένων, πεθαμένων από τα μαγκάλια, αυτοκτονημένων από τα χρέη κ.λπ. κ.λπ. χρειάζονται για να κατανοήσουμε αυτό που μεταξύ τους λένε όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι: Δεν βγήκε κανένας λαός από τον λάκκο των κροκοδείλων του ΔΝΤ και των διεθνών τοκογλύφων με τις αποτυχημένες και ανθρωποκτόνες εφαρμογές συνταγών πολιτικών λιτότητας. Σε καμία χρεοκοπημένη Χώρα δεν σώθηκαν οι πεινασμένοι και οι άστεγοι από τους Δήμους ή τον συνάνθρωπο. Διότι όσο και να θες ως Δήμος όσο και να προσπαθείς η πραγματικότητα με την οποία έρχεσαι αντιμέτωπος σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι είσαι ότι μια ασπιρίνη για έναν καρδιοπαθή που χρειάζεται εγχείριση γιατί αλλιώς θα πεθάνει. Άλλοι έχουν το μαχαίρι. Και αυτοί εδώ και μια επταετία εκτός από τη διασπορά της συνενοχής και το διαπαραταξιακό τους πόνο ψυχής προσπαθούν και αυτοί με ξόρκια και γιατροσόφια (επιδόματα πείνας) να ανακουφίσουν τον μελλοθάνατο... Και εμείς; Μα ποιοι εμείς; Από Πολίτες καταντήσαμε και μας κατάντησαν “Εκλογικό Σώμα”, οπαδούς άβουλους και μοιραίους βουλιαγμένους στην παρακμιακή μας απραξία και στην αγωνία μας τι θα γίνει απόψε στο survivοr. Α ναι ξέχασα: υπάρχει και το υγιές κομμάτι της κοινωνίας που “επικρίνει”, ... “σκέπτεται”, λυπάται και πονά η ψυχή του για κάθε Παναγιώτη, που αρθρογραφεί κιόλας στο διαδίκτυο αλλά... δεν βουτά τα πόδια του στα λασπόνερα της ενασχόλησης των κοινών γιατί μ’ αυτά ασχολούνται πλέον “μόνον οι διεφθαρμένοι και οι ανεπάγγελτοι” κατ’ αυτούς. Εκείνοι καταθέτουν “τις σκέψεις τους” και... άμα θέλει το πόπολο και μπορεί βεβαίως να τους “κατανοήσει”... ας κινητοποιηθεί!»

«40 χρόνια καρπαζοεισπράκτορες»

«Κυρία Παζιάνου, όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας μας... έτσι δεν πάμε πουθενά. Εδώ θα βουλιάζουμε, 40 χρόνια καρπαζοεισπράκτορες, ραγιάδες, θύματα των εκάστοτε τοκογλύφων, διαχειριστές της μιζέριας μας, να βαράμε το σαμάρι (τον Δήμο) και όχι τον γάιδαρο, να αμπελοφιλοσοφούμε στις παρέες, να εκτοξεύουμε νέφη θυμού στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Ε, θα κλαίμε κιόλας κάθε που μια παρόμοια ιστορία βλέπει το φως της δημοσιότητας!

Βουλιάξαμε. Το πήραμε χαμπάρι; Πόσο θα συνεχίσουμε να κλαίμε μόνον; Θα αλλάξουμε αναλαμβάνοντας επιτέλους ο καθένας την ευθύνη και τις υποχρεώσεις του όχι μόνο έναντι του εαυτού του αλλά και της κοινωνίας; Θα γίνουμε ξανά Πολίτες και όχι μόνον Εκλογικό Σώμα;

Δικό μας είναι το πανί, δικό μας και το χτένι, δική μας και η κοπελιά (Ελλάδα) που κάθεται και υφαίνει. Ας αποφασίσουμε λοιπόν με ωριμότητα Πολίτη, επιτέλους, εάν θα συνεχίσουμε να υποχρεώνουμε την κοπελιά να υφαίνει νεκροσέντονα και κουβέρτες για τους αστέγους ή εάν θα διεκδικήσουμε και θα δουλέψουμε στο να υφάνουμε μαζί της μια δικαιότερη κοινωνία με πρόνοια για όλους τους Πολίτες της. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Κυβερνήσεις μας είναι ο καθρέφτης μας».