Τις τελευταίες μέρες ακόμα και ο πιο δύσπιστος πολίτης της Λέσβου πρέπει να έχει πειστεί ότι το πρόβλημα του κορονοϊού ειδικά για το νησί μας έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Καθημερινά η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με ειδήσεις για νέα κρούσματα, στο νοσοκομείο, στον Δήμο, στην Αποκεντρωμένη, στο Αρχαιολογικό Μουσείο στην τάδε και δείνα υπηρεσία στο τάδε ή στο δείνα μαγαζί.

Οι πληροφορίες έρχονται καταιγιστικά, άλλες είναι έγκυρες και διασταυρωμένες άλλες αδιασταύρωτες πλην κι αυτές αληθινές και άλλες απλά διαδόσεις που πατούν πάνω στο κλίμα των ημερών σκορπίζοντας τον πανικό στην κοινωνία, από κάποιους μάλιστα με μια δύσκολα κρυμμένη χαιρέκακη διάθεση.

Για να μην «κουνάμε το δάχτυλο» στους άλλους, ας παραδεχτούμε ότι όλοι μπήκαμε στην αρχή στον πειρασμό του κουτσομπολιού, «ποιος είναι άραγε ο 74χρονος επιχειρηματίας», «ποιος είναι ο γιος του», «ποιος παπάς αρρώστησε», «ποιος κουμπάρος κόλλησε στο γάμο», «τίνος εγγονός ήταν ο νέος που είχε συμπτώματα» και πάει λέγοντας, λες και συμμετείχαμε ως θεατές σε ένα παιγνίδι παραλόγου, όπου σύντομα η φήμη γινόταν πληροφορία, η πληροφορία διογκωμένη φήμη, οι ανακοινώσεις που μετρούσαν με διαφορετικό τρόπο επέτειναν τη σύγχυση και στο τέλος «χάθηκε η μπάλα».

Και μέχρι να καταλάβουμε καλά-καλά τι είχε συμβεί, βρεθήκαμε όλοι περικυκλωμένοι από ένα πρόβλημα, που ενώ στην αρχή φαινόταν σαν θέαμα και θέμα συζήτησης που αφορά κάποιους άλλους, αποδείχθηκε πρόβλημα δικό μας που μας αφορά όλους και θα πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε. Γιατί βέβαια, στη μικρή μας κοινωνία, ένα κρούσμα π.χ. στον Δήμο με τους δεκάδες εργαζόμενους, δημιουργεί με τη σειρά του εκατοντάδες επαφές προς ιχνηλάτηση και αν από την ιχνηλάτηση εμφανιστεί και δεύτερο και τρίτο η αλυσίδα γίνεται ατέλειωτη.

Και καλά οι απλοί πολίτες, ίσως είχαν το ελαφρυντικό της άγνοιας ή της συνηθισμένης ανεμελιάς των ημερών, που ξεκινούσε από το αθώο «εντάξει υπάρχει πρόβλημα, αλλά εμάς θα πιάσει;» μέχρι το πιο παραπανίσιο, «σιγά μωρέ, τα παραλένε, δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα». Όμως, ανάλογη συμπεριφορά έδειχναν και πολλοί από όσους είχαν θεσμικό ρόλο, είτε αιρετοί άρχοντες, είτε προϊστάμενοι υπηρεσιών, είτε εργοδότες και εργαζόμενοι σε πολυάνθρωπες επιχειρήσεις, ώσπου κι αυτοί συνειδητοποίησαν ότι το πρόβλημα αν δεν έχει χτυπήσει ήδη την πόρτα τους μπορεί να την χτυπήσει από στιγμή σε στιγμή και είπαν να πάρουν μέτρα.

Πρώτα -ομολογουμένως- κινήθηκε οργανωμένα το νοσοκομείο, όπου διοίκηση, στελέχη και προσωπικό, εφάρμοσαν άμεσα μέτρα αποφασισμένα από πριν, απομόνωσαν χώρους, περιέκοψαν χειρουργεία, λιγόστεψαν τα εξωτερικά ιατρεία και γενικά οργανώθηκαν μπροστά στον κίνδυνο. Θα αναρωτηθείτε, φτάνουν αυτά; Σε μια κατάσταση που ακόμα είναι υπό έλεγχο φτάνουν και περισσεύουν. Το ζήτημα είναι όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους για να μην γίνουν οι καταστάσεις ανεξέλεγκτες.

Ακολούθησαν οι Δήμοι που συγκρότησαν επιτροπές παρακολούθησης και εισήγησης μέτρων. Το θέμα είναι όμως ότι το μήνυμα άργησε να περάσει στους απλούς πολίτες και ο κίνδυνος η κατάσταση να ξεφύγει ακόμα περισσότερο παραμονεύει. Πρέπει επομένως άμεσα και χωρίς καμιά καθυστέρηση να συνειδητοποιήσουμε όλοι, αιρετοί άρχοντες, υπηρεσιακοί παράγοντες, εργοδότες, εργαζόμενοι και απλοί πολίτες ότι το πρόβλημα παλεύεται φτάνει ο καθένας από την πλευρά του να πάψει να αισθάνεται θεατής και να αποφασίσει να γίνει πρωταγωνιστής.

Αν και κινδυνεύουμε να μας προλάβουν τα γεγονότα μερικές απλές και κατά τη γνώμη μας αυτονόητες κινήσεις και πράξεις πρέπει να ξεκινήσουν… χθες!

Πρώτον: Καλές και …δοξασμένες οι πολλές και πολυπρόσωπες επιτροπές, όμως το πρόβλημα αφορά όλο το νησί και απαιτείται ενιαίος συντονισμός. Μια ολιγομελής επιτροπή συντονισμού, παρακολούθησης των εξελίξεων και εισήγησης μέτρων στα πρότυπα αντίστοιχης πρότασης του Ιατρικού Συλλόγου Λέσβου. Ένας εκπρόσωπος του νοσοκομείου, ένα στέλεχος του ΕΟΔΥ, οι εκπρόσωποι πολιτικής προστασίας των δύο Δήμων και της Περιφέρειας και άντε ακόμα κάποιος εκπρόσωπος κοινωνικού φορέα με ουσιαστικό ρόλο.

Δεύτερον: Ομόθυμη απαίτηση όλων των θεσμικών παραγόντων (Βουλευτές, Περιφερειάρχης, Δήμαρχοι, εκπρόσωποι κοινωνικών φορέων) για άφιξη κλιμακίου του ΕΟΔΥ για επιτόπια εκτίμηση της κατάστασης και συνεχή διασύνδεση του ΕΟΔΥ με την τοπική συντονιστική επιτροπή για παρακολούθηση και λήψη μέτρων.

Τρίτον: Επίσης ομόθυμη απαίτηση εγκατάστασης κινητού κλιμακίου του ΕΟΔΥ για λήψη δειγμάτων και σύντομη εξέτασή τους και βελτίωση των απαράδεκτων υποδομών στο τέως ΙΚΑ και στο νοσοκομείο για τη λήψη δειγμάτων.

Τέταρτον: Αυστηρή εφαρμογή των ήδη υπαρχόντων μέτρων και όσων τυχόν θα αποφασισθούν είτε αφορούν κοινωνικές συναθροίσεις, είτε χρήση μάσκας, είτε τήρηση αποστάσεων, είτε απολυμάνσεις, είτε περιορισμό κατ’ οίκον των διαπιστωμένων κρουσμάτων αλλά και απομόνωση των επαφών τους.

Πέμπτον: και κυριότερο! Να πάψουμε όλοι να αισθανόμαστε θεατές, να γίνουμε πρωταγωνιστές, να απαιτήσουμε πρώτα από τον εαυτό μας και ύστερα από τους άλλους την ευλαβική τήρηση των μέτρων (καθαριότητα, απολύμανση, μάσκα ει δυνατόν παντού, τήρηση αποστάσεων) ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνουμε «κακοί» με όσους δείχνουν να αδιαφορούν για την υγεία τους, αλλά θέτουν σε κίνδυνο και την υγεία των διπλανών τους.

Αν πάρουμε όλοι, θεσμικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες αλλά κυρίως απλοί πολίτες την υπόθεση στα χέρια μας, μπορούμε να περιορίσουμε το κακό και με τον καιρό όλα αυτά να αποτελέσουν μια κακή ανάμνηση.