Λένε πως η γλώσσα μας είναι πολύ πλούσια, μερικές φορές όμως είναι απίστευτα φτωχή. Να, όπως τώρα που θέλεις να πεις τόσα, όσα αντιστοιχούν και πρέπουν σε έναν άνθρωπο σαν τον Μανώλη Κοντέλλη, τον Μανώλη μας. Με το «κυρ» μπροστά στο όνομα ή χωρίς αυτό, όχι γιατί δεν το άξιζε, μα γιατί τον νοιώθαμε, και ήταν τόσο κοντά μας, που η λέξη κυρ ή κύριος δημιουργούσε μια κάποια επίπλαστη και αναληθή απόσταση.

Ένα από τα τέσσερα παιδιά του Ιωάννη και της Αθανασίας Κοντέλλη, με καταγωγή από τον Ασώματο, βρέθηκε αρκετά νωρίς στη διεύθυνση της εταιρίας Ι.Ε. ΚΟΝΤΕΛΛΗΣ που είχε ιδρύσει ο πατέρας τους Ιωάννης Κοντέλλης. Μαζί με τον αδελφό του Παύλο και το γαμπρό τους Σπύρο Παντελεϊμονίτη, ανέπτυξαν και επέκτειναν τις δραστηριότητες της επιχείρησης, η οποία εξελίχθηκε σε όμιλο εταιριών, απασχολώντας εκατοντάδες εργαζομένους με πολλούς από αυτούς να κατάγονται από τον Ασώματο.

Πέρα από τον επιχειρηματικό στίβο ανέπτυξε έντονη κοινωνική δράση βοηθώντας ποικιλοτρόπως δεκάδες συγχωριανούς και όχι μόνο ζητώντας πολλές φορές να μην αναφερθεί καν το όνομά του. Πρωτοστάτησε στην ανέγερση και τη λειτουργία του Παιδικού Σταθμού Ασωμάτου, στον οποίον οι χωριανοί άφηναν τα παιδιά τους σίγουρα και ασφαλή προκειμένου να επιδοθούν στον καθημερινό αγώνα της βιοπάλης. Ήταν τόσο μεγάλο το ενδιαφέρον του και η έγνοια του για τους νέους γονείς του Ασωμάτου που παρακολουθούσε συνεχώς τον αριθμό των παιδιών και κάλυπτε όσα χρήματα χρειαζόταν προκειμένου ο παιδικός σταθμός να λειτουργεί υποδειγματικά. Σήμερα έχει παραχωρηθεί κατά χρήση και λειτουργεί ως Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Προσκόπων.

Μεγάλο μέρος των ευεργεσιών και της κοινωφελούς του δράσης κατευθύνθηκαν προς το χώρο της Εκκλησίας. Δωρεές προς το ναό Ταξιαρχών στον Ασώματο, δωρεές και επισκευαστικές εργασίες προς το εξωκκλήσι των Αγίων Αναργύρων ανέγερση παρεκκλησίων, πάντα με ευλαβικό σεβασμό στο περιβάλλον και στο ιδιαίτερο «χρώμα» του χωριού. Για χρόνια κρατούσε και αποθήκευε οικοδομικά υλικά με στόχο την επαναχρησιμοποίηση τους ώστε η παρέμβαση να είναι όσο το δυνατόν ταιριαστή και απόλυτα εναρμονισμένη με το τοπικό περιβάλλον.

Στη γενέθλια γη του Ασωμάτου η προσφορά του είναι τεράστια. Αγόρασε παλιά καταστήματα και τα κατεδάφισε με σκοπό την δημιουργία πλατείας στο χωριό. Αγόρασε και προσέφερε στους χωριανούς ακίνητο με πανοραμική θέα (καζίνο) του χωριού, βοήθησε τους πολιτιστικούς συλλόγους και την κοινότητα κατασκεύασε το καφενείο των Αγίων Αναργύρων ιδιοκτησίας της εκκλησίας προέβαλε και διαφήμιζε τον Ασώματο με κάθε τρόπο μέσω των πολλών γνωριμιών του. Για τον Ασώματο υπήρξε ριζιμιά κολώνα, βράχος ακλόνητος, που πάνω του πολλοί ακούμπησαν και πήραν πολύτιμες ανάσες από τις ανηφοριές της ζωής.

Τα τελευταία χρόνια πριν το καθηλώσει ο πανδαμάτωρ χρόνος ήταν αφοσιωμένα απόλυτα στο χωριό. Την περίοδο που έχτιζε το εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου, (Αϊ-Θανάση), στην είσοδο του χωριού είχε ζητήσει να ενημερωθεί όταν η ανέγερση θα έφτανε στο ξεκίνημα του τρούλου. Το τηλεφώνημα τον βρήκε σε επαγγελματικό ταξίδι στην Ευρώπη. Ήρθε αυθημερόν (Παρασκευή). Αφού συνεννοήθηκε με τους τεχνίτες αναχώρησε Κυριακή μεσημέρι με ιδιαίτερα προσεγμένο ντύσιμο που δεν το συνήθιζε όταν ήταν στο χωριό. Σε σχετική ερώτηση απάντησε ως εξής: «Όταν ήρθα από τη Γερμανία δεν πήγα στο σπίτι, στην Αθήνα, με περίμενε κάποιος στο αεροδρόμιο άλλαξα βαλίτσα και ήρθα στον Ασώματο. Σήμερα θα με περιμένει στο αεροδρόμιο η κ. Μίκα για να πετάξουμε μαζί σε άλλο μια Ασιατική χώρα»!! Ανάμεσα σε δύο μεγάλα ταξίδια ο Ασώματος, χωρίς να πάει στο σπίτι του!!!

Το σπίτι στο χωριό, όταν ήταν εκεί με την αγαπημένη του σύζυγο κ. Μίκα , πάντα μια ορθάνοιχτη αγκαλιά για τους χωριανούς. Άνθρωπος απλός, λιτός χωρίς εγωισμούς και ψωροπερηφάνιες ευπροσήγορος έπινε το καφεδάκι του στα καφενεία το χωριού συνομιλώντας με όλους τους κατοίκους. Όσο κι αν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις τον κρατούσαν στην Αθήνα πάντα έβρισκε τρόπους να απολαμβάνει τις ομορφιές του νησιού, την λαϊκή σοφία και την ντοπιολαλιά, την παραδοσιακή μουσική, γι’ αυτό υπεραγαπούσε το Αναγνωστήριο της Αγιάσου, γενικότερα τη θαλπωρή που προσφέρουν στον καθένα τα πατρογονικά χώματα.

Θυμόμαστε χαρακτηριστικά μια μεγάλη οικογενειακή συγκέντρωση στους Αγίους Αναργύρους όπου κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι ο κυρ Μανώλης δεν ήταν κοντά μας. Χωρίς να τον πάρει είδηση κανείς είχε κατέβει στην κοίτη του ποταμιού και μάζευε σκουπίδια!!!

Καλό ταξίδι κυρ Μανώλη, αφήνεις πίσω σου μεγάλο έργο και μνήμη αγαθή.