Έφτασε στη Λέσβο στις 19 Ιανουαρίου το 2008, ανήμερα των γενεθλίων του. Έκλεινε τα 17. Από το 2012, κάθε τρεις με τέσσερις μήνες έρχεται από τη Γερμανία όπου μένει μόνιμα για να βοηθήσει τους πρόσφυγες. Ο Σεδίκι Μακμπούλ από το Αφγανιστάν μιλά πια έξι γλώσσες (Φαρσί, Πάστο, Ουρντού, Αγγλικά, Ελληνικά και Γερμανικά) και τις χρησιμοποιεί για να βοηθά εθελοντικά τους πρόσφυγες που καταφτάνουν στη Λέσβο.

Θυμάται με στενοχώρια τις άσχημες μέρες στην Παγανή και με νοσταλγία τις μέρες που έζησε στο «Σπίτι της Ελευθερίας» («Villa Azadi», όπως αποκαλούσαν οι πρόσφυγες τη μονάδα Φιλοξενίας ασυνόδευτων και ανήλικων προσφύγων στην Αγιάσο).

Γνώρισε και αγάπησε τον αείμνηστο παπα-Στρατή από την «Αγκαλιά» και μαζί του αγάπησε τη φροντίδα στο συνάνθρωπο ανεξαρτήτως φυλής και θρησκείας. Μίλησε με χαρά στο «Ε» για το «δεύτερο σπίτι» του, τη Λέσβο, και όλα όσα τον στιγμάτισαν.

Σεδίκι, πώς ήταν το πρώτο σου ταξίδι για τη Λέσβο;

«Εκείνο το βράδυ εγώ και πέντε φίλοι μου, επίσης από το Αφγανιστάν, βάλαμε την πλαστική μας βάρκα στο νερό της τουρκικής πλευράς και ήταν η πρώτη φορά που είδα τόσο μεγάλη θάλασσα! Κατάγομαι από ηπειρωτική χώρα και οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να κολυμπήσουμε. Αυτήν τη νύχτα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Όντας στην εφηβεία, ρίσκαρα τη ζωή μου για να φτάσω σε ένα μέρος πιο ασφαλές από το Αφγανιστάν και εκείνη τη νύχτα τα κύματα του Αιγαίου παραλίγο να με πνίξουν. Είχαμε χαθεί και μετρούσαμε τα τελευταία λεπτά της ζωής μας. Το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν αν η μητέρα μου θα με ξαναέβλεπε ζωντανό και αν θα τα κατάφερνα να κολυμπήσω, με στόχο είτε να ξαναφτάσω στην Τουρκία είτε στην Ελλάδα- δεν είχε σημασία. Μετά από πεντέμισι ώρες μέσα στα κύματα, τα οποία μας πήγαιναν σε λάθος κατεύθυνση, σταθήκαμε τυχεροί. Εμφανίστηκε η ελληνική ακτοφυλακή και μας έσωσε, τραβώντας μας στο σκάφος τους.

Δεν ήμασταν σίγουροι αν μας πήγαιναν στη Μυτιλήνη ή πίσω, γιατί εκείνη την περίοδο γίνονταν επαναπροωθήσεις. Σταθήκαμε όμως και εκεί τυχεροί, γιατί μας πήγαν στη Μυτιλήνη».

Το Λιμενικό πού σας πήγε;

«Ήταν 12.30 το βράδυ, μας πήγαν στο Νοσοκομείο για ακτίνες και στις 2.30 τα ξημερώματα μας άφησαν στο Κέντρο Κράτησης της Παγανής, σε ένα χώρο μισογεμάτο από πρόσφυγες που κοιμούνταν στο πάτωμα. Δεν υπήρχε πουθενά λίγος χώρος για εμάς να κοιμηθούμε, ούτε στο πάτωμα! Η αστυνομία δεν μας έδωσε καθόλου φαγητό ή τουλάχιστον κουβέρτες. Έκανε πολύ κρύο. Έμεινα κρατούμενος στην Παγανή για δύο εβδομάδες. Στη συνέχεια αφέθηκα ελεύθερος να πάω στην Αθήνα, όπου έμεινα εκεί για μερικούς μήνες, χωρίς λεφτά. Ήταν πολύ δύσκολο να επιβιώσεις στην Αθήνα χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά και τόπο να μένεις».

Μετά την Αθήνα, επέστρεψες στη Λέσβο;

«Είχα ακούσει από κάτι φίλους ότι υπάρχει ένας καταυλισμός για τους ανήλικους στη Λέσβο, οπότε επέστρεψα στη Λέσβο και κατευθείαν πήγα στο Σανατόριο “Villa Azadi” στο χωριό της Αγιάσου. Με υποδέχτηκαν πολύ ζεστά, είχα κρεβάτι σε ζεστό δωμάτιο μετά από μήνες! Και είχα την ευκαιρία να έχω καθαρό φαγητό. Ήμουν χαρούμενος στη “Villa Azadi” και μου άρεσε πολύ να μαθαίνω Ελληνικά. Κάθε μέρα υπήρχε αυτό το μάθημα και κάθε μέρα παρακολουθούσα μαθήματα που μας έκαναν η Κατερίνα με τον Γιώργο (σ.σ. Κατερίνα Σελάχα και Γιώργος Τυρίκος-Εργάς), οι οποίοι κάθε μέρα έρχονταν από την Καλλονή στην Αγιάσο για να μας διδάξουν Ελληνικά! Και εδώ και εννιά χρόνια διατηρώ επαφή μαζί τους. Μου έμαθαν να σέβομαι, να αγαπώ και να δείχνω αλληλεγγύη σε εκείνους που το έχουν ανάγκη».

Οι δικοί σου πού βρίσκονται;

«Η οικογένειά μου είναι στο Πακιστάν εδώ και χρόνια, γιατί στο Αφγανιστάν δεν υπάρχει προστασία. Έχουν περάσει σχεδόν εννιά χρόνια από τότε που έχω να δω τους γονείς μου. Είναι αυτό το σκληρό κομμάτι τού να είσαι πρόσφυγας. Ελπίζω ότι θα έρθει η μέρα που θα αφήσουμε όλους να έχουν δικαιώματα και να μετακινούνται ελεύθερα».

Η Λέσβος τι σημαίνει για σένα;

«Για μένα η Λέσβος είναι το δεύτερο σπίτι μου. Εκεί που μεγάλωσα και πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια. Έχω πολύ καλές αναμνήσεις από το νησί, το ξέρω πλέον και ξέρω και πολλούς ντόπιους. Έρχομαι στη Λέσβο κάθε τρεις με τέσσερις μήνες για να βοηθώ τους πρόσφυγες και για να επισκέπτομαι τους Έλληνες φίλους μου. Αλλά ο κύριος λόγος για τον οποίο έρχομαι είναι η καθημερινή δυσκολία που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι και έρχομαι να βοηθήσω, ατομικά ως εθελοντής, γιατί γνωρίζω έξι γλώσσες.

Έρχομαι ως Σεδίκι, που τα πέρασε όλα αυτά μόνος του, με την εμπειρία της Παγανής, που πάντα θα θυμάμαι πόσο δύσκολα και άδικα ήταν να ζει κανείς σε Κέντρο Κράτησης. Κι έχω μάθει να βοηθάω γιατί έβλεπα πώς μας βοηθούσε ο παπα-Στρατής και άλλοι εθελοντές. Που μας μαγείρευε και μας έδινε φαγητό και έτρεχε πάνω κάτω με το αυτοκίνητό του για να μαζέψει ρούχα για τους πρόσφυγες. Εμπνεύστηκα από αυτό που έκανε. Έμαθα να βοηθώ τους συνανθρώπους μου χωρίς διακρίσεις για την καταγωγή τους, τη θρησκεία τους. Μου λείπει πολύ και κάθε φορά που έρχομαι στη Λέσβο εύχομαι να ήταν ακόμα μαζί μας».

Με ποιο τρόπο βοηθάς;

«Συγκεντρώνω δωρεές από τους φίλους μου στο Βερολίνο και αγοράζω φαγητό, νερό, ρούχα, παπούτσια και εισιτήρια για τους πρόσφυγες στη Λέσβο. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Το κάνω από το 2012.

Επίσης συμμετέχω στις τελετές ταφής των προσφύγων στη Λέσβο, πράγμα που αποτελεί το πιο δυσάρεστο μέρος του ταξιδιού για όλους μας. Γιατί, όπως σου είπα, η Λέσβος είναι το δεύτερο σπίτι μου και δεν θέλω να βλέπω πεθαμένους στο σπίτι μου.

Πιστεύω ότι σε τελική ανάλυση πρέπει όλοι να αναλάβουμε να βοηθήσουμε και να σταθούμε με αλληλεγγύη στους συνανθρώπους μας. Είναι δύσκολο να κοιμάμαι στο ζεστό μου κρεβάτι και να μην ενδιαφέρομαι για το τι συμβαίνει στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν ή την Ελλάδα. Είναι άδικο να κάθομαι στο Βερολίνο και να μην ανησυχώ για τα παιδιά που κοιμούνται κάτω στη Μόρια. Δεν έχω πολλά υπάρχοντα να μοιραστώ με τους πρόσφυγες.

Αλλά ό,τι έχω είμαι χαρούμενος να το μοιράζομαι. Όταν εγώ βρέθηκα σε ανάγκη, υπήρξαν άνθρωποι που με φρόντισαν και με βοήθησαν. Αν λοιπόν σήμερα είμαι σε καλύτερη κατάσταση, γιατί να μη δείξω συμπόνια και ενσυναίσθηση στην ανθρωπότητα. Όλοι έχουμε αξία και όλοι είμαστε ίσοι.

Δεν έχει σημασία αν βρισκόμαστε σε ανάγκη, έχει σημασία να φροντίζουμε εκείνους που την έχουν και που νιώθουν ότι δεν την αξίζουν».