Πολλές φορές το όνειρο για μια καλύτερη πατρίδα όπου οι συνθήκες διαβίωσης θα είναι καλύτερες, δε βγαίνει αληθινό. Οι ελπίδες που έχουν πολλοί μετανάστες φεύγοντας από την πατρίδα τους και ψάχνοντας τη «γη της επαγγελίας», αποβαίνουν άκαρπες. Οι συνθήκες που βρίσκουν εδώ, δεν αποκλείεται να είναι και χειρότερες από αυτές που άφησαν πίσω τους, με αποτέλεσμα να μετανιώνουν για το ταξίδι...

Ένας από αυτούς που μετάνιωσαν είναι και ο Τζασίμ Όντιν. Για αυτόν, η περιπέτειά του στη Μυτιλήνη δεν έχει τελειώσει ακόμη…

Ο Τζασίμ Όντιν που κατάγεται από το Μπαγκλαντές, ήρθε στην Ελλάδα το 2004. Για αρκετά χρόνια δούλεψε σε μία τοπική επιχείρηση. Πάντα χωρίς ένσημα, αν και στην κεντρική αγορά της Μυτιλήνης, ενώ έχει να παίρνει δεδουλευμένα πολλών μηνών, που παρά τις εκκλήσεις του, ο Μυτιληνιός επιχειρηματίας δηλώνει πως δεν έχει να του τα δώσει.

Με τα λόγια…
Ο Τζασίμ όταν ξεκινούσε το ταξίδι του από το Μπαγκλαντές το 2004, είχε βασιστεί στα λόγια ενός φίλου του και των δουλεμπόρων, βάσει των οποίων στην Ελλάδα επικρατούν ιδανικές συνθήκες διαβίωσης και αρκετά ικανοποιητικοί μισθοί. Βέβαια, όταν έφτασε στη χώρα, διαπίστωσε ότι δεν ίσχυε κάτι τέτοιο.

Από το Μπαγκλαντές, το κύκλωμα των δουλεμπόρων τον μετάφερε με πλαστή ταυτότητα φοιτητή στην Κωνσταντινούπολη. Στη συνέχεια, στοιβαγμένος μέσα σε μία νταλίκα με άλλα 200 άτομα, μεταφέρθηκε στην Κομοτηνή. Από την Κομοτηνή, με άλλη νταλίκα πήγε στη Θεσσαλονίκη και ο τελικός προορισμός ήταν η Αθήνα. Έμενε σε ένα μικρό δωματιάκι, στην Ομόνοια, μαζί με άλλα άτομα για τρεις περίπου μήνες.

Εκεί τον συνάντησε το αφεντικό του και τον έφερε στη Μυτιλήνη.

Η περιπέτεια του Τζασίμ δεν είχε όμως τελειώσει. Στην επιχείρηση στη Μυτιλήνη δούλεψε για χρόνια με 400 και 500 ευρώ μισθό και φυσικά ανασφάλιστος. Στο χώρο της δουλειάς του κοιμόταν και τα βράδια. Για δύο χρόνια, οι Αρχές ανανέωναν τη διαμονή του με τριμηνιαίες κάρτες παραμονής.

Αυτό κράτησε έως το 2006, οπότε και ενημερώθηκε ότι θα έπρεπε να εγκαταλείψει τη χώρα μέσα σε διάστημα έξι μηνών.

Παρά τούτο, όμως, συνέχισε να εργάζεται… Έως ότου ένα ατύχημα που είχε ο Τζασίμ ενώ δούλευε, είχε ως αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά στο πόδι του... Πριν ακόμη γίνει το ατύχημα, ο εργοδότης του ήδη του χρωστούσε δεδουλευμένα μηνών και παρά τις πιέσεις του Τζασίμ να πληρωθεί, ακόμα δεν έχει ανταποκριθεί.

«Κανείς δεν αναρωτήθηκε!»
Χρειάστηκε να μείνει για αρκετό διάστημα στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης, ώσπου, όταν έγινε καλύτερα, ο εργοδότης του ήρθε και τον πήρε κρυφά και τον μετέφερε πίσω στην επιχείρηση σε ένα δωματιάκι.

Ο ίδιος μιλώντας στο «Ε» εκφράζει την απορία του για το αν αναρωτήθηκε ποτέ κανένας πώς εξαφανίστηκε έτσι από το Νοσοκομείο, αλλά και για το γεγονός ότι όσο καιρό δούλευε στην επιχείρηση, ελεγκτικές αρχές δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ! «Τόσα χρόνια ήμουν εκεί, ούτε κάποιον από το ΙΚΑ είδα, ούτε κανέναν», είπε χαρακτηριστικά.

Στο δωματιάκι εκείνο έμενε για αρκετούς μήνες και παρά το γεγονός ότι είχε παρακαλέσει τον επιχειρηματία να πάνε στο Νοσοκομείο για επανεξέταση, εκείνος ήταν ανένδοτος. «Μου έδινε ένα πιάτο φαΐ και φάρμακα κι έλεγε πως δε χρειάζεται να πάμε πουθενά. Του ζητούσα να μου δώσει τα λεφτά μου να φύγω πίσω στην πατρίδα μου και μου απαντούσε ότι θα μου τα στείλει όταν είμαι εκεί. Δεν τον πιστεύω.

Δεν είναι καλός άνθρωπος, δεν είναι εντάξει», καταλήγει…

Ο Τζασίμ έφυγε από το δωματιάκι στην επιχείρηση. Εδώ και λίγες μέρες μένει με ένα φίλο του μέσα στην πόλη, που τον βοηθάει, αλλά σε λίγες μέρες θα φύγει κι αυτός για να επιστρέψει στην πατρίδα του. Τότε ο Τζασίμ θα βρεθεί μόνος του, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν του φέρθηκαν έντιμα και τον εκμεταλλεύτηκαν. «Θέλω», λέει, «να πάρω τα 3.500 ευρώ, χρήματα που δούλεψα και τα δικαιούμαι!» Ακούει άραγε κανείς;