Το αγαπημένο μανιτάρι των Μυτιληνιών με τα πολλά ονόματα και με το χαρακτηριστικό γάλα γι’ αυτό και ονομάζεται λακτάριος. 

Λακτάριος ο νόστιμος, κόκκινος, κμαρίτης, ακμαρίτης , τσαμίτης, είναι μερικά απ’ αυτά. Είναι μανιτάρι που συμβιώνει με τα πεύκα και συνήθως είναι κρυμμένο μέσα στις πευκοβελόνες. Άλλες φορές θα τον δούμε να περισσεύει απ’ αυτές. Κάποιες φορές θα τον βρούμε ανάμεσα στις λαδανιές ,- Cistus - ( αξίστες), αλλά πάντα εκεί κοντά θα υπάρχει πεύκο., έστω και κομμένο. Σε κάποιες περιπτώσεις δε οι καρποφορίες σ’ αυτά τα κομμένα πεύκα μπορεί να είναι πολύ πλούσιες. Ίσως τα μανιτάρια να προσπαθούν να βοηθήσουν το κομμένο πεύκο να ξαναβλαστ;ήσει ή να το κρατήσουν στη ζωή όσο περισσότερο μπορούν , γιατί χωρίς αυτό θα πεθάνουν και αυτά. Η νοστιμιά του δεν είναι σταθερή. Παράγοντες που την επηρεάζουν είναι ηλικία του μανιταριού ( πολύ νεαρό ή γερασμένο ), οι χαμηλές θερμοκρασίες και η βροχόπτωση των τελευταίων ωρών πριν τη συλλογή ή το πλύσιμο απ’ τον συλλέκτη καθώς και το κατά πόσο έχει προσβληθεί από έντομα - σκουλήκια. Γενικά τα μανιτάρια στα 100 γραμμάρια τα 90 -95 είναι νερό γι’ αυτό και δεν ‘ «χρειάζονται» άλλο. Όσο νερό πίνουν τόση νοστιμιά χάνουν.  

Τρόπος συλλογής.  

Όταν εντοπίσουμε το μανιτάρι και αφού βεβαιωθούμε ότι δεν το έχουν κυριεύσει τα σκουλήκια (μαλακό πόδι που κουνιέται στην αφή) το ξεριζώνουμε, κρατώντας το από το πόδι (στύπος) . Τον κρατήρα που δημιουργήθηκε απ’ την ‘«εκρίζωση’» τον σκεπάζουμε με χώμα για να μη μολυνθεί ή ξεραθεί το μυκήλιο. Όταν το πάρουμε στο χέρι το μανιτάρι, δεν το γυρίζουμε ανάποδα για να μη πέσουν τα χώματα στα ελάσματα ( είναι τα φυλλαράκια κάτω απ’ το καπέλο) . Του κόβουμε το πόδι ψηλά κάτω από τα ελάσματα και ελέγχουμε πάλι αν υπάρχουν σκουλήκια. Στη συνέχεια με ένα πινέλο που πάντα έχουμε μαζί μας του καθαρίζουμε το καπέλο και όπου αλλού μπορεί να υπάρχουν χώματα ή άλλα σκουπιδάκια. Αφού το καθαρίσουμε καλά το τοποθετούμε στο καλάθι μας με τα ελάσματα πάντα προς τα κάτω. Έτσι προφυλάσσουμε τα μανιτάρια μας απ’ το να μη ξαναλερωθούν, περπατάμε στο δάσος και συνάμα σπέρνουμε. Σπέρνουμε σπόρια από τα μανιταράκια που έχουμε συλλέξει,μιας και τα μανιτάρια στην διάρκεια της μικρής ζωής των λίγων ημερών ( κάποια δε και ωρών) παράγουν χιλιάδες σπόρια. (Ένας λακτάριος φυσιολογικού μεγέθους μπορεί να παράξει πάνω από 100.000 σπόρια). Ακόμα και όταν τα έχουμε στο καλάθι μας συνεχίζουν την παραγωγή σπορίων. Το κομμένο-ξεριζωμένο παράγει συνεχώς σπόρια. Το εκμεταλλευόμαστε και σπέρνουμε στο δάσος. Πάντα για την συλλογή χρησιμοποιούμε καλάθι και όχι πλαστικές σακούλες ή πλαστικούς κουβάδες . Σε φυσιολογικές συνθήκες όταν το μανιτάρι παράξει όλα του τα σπόρια τότε πεθαίνει, τότε αρχίζει η σήψη του. Το μανιτάρι είναι ένας ζωντανός οργανισμός και έτσι πρέπει να το χειριζόμαστε αν θέλουμε να καταναλώσουμε υγιεινή τροφή. 

Τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν πολλοί συλλέκτες που συλλέγουν λακτάριους με σκοπό την εμπορία τους. Όμως στην πλειοψηφία τους αυτοί οι συλλέκτες δεν γνωρίζουν ΄τους άγραφους κανόνες του δάσους αλλά και τους γραμμένους νόμους του Δασαρχείου της Λέσβου στη νέα ΔΑΔ. Δεν γνωρίζουν πως με τα εργαλεία που χρησιμοποιούν για να ανασηκώσουν τις πευκοβελόνες μη τυχόν και από κάτω τους υπάρχουν λακτάριοι, καταστρέφουν τα μικροσκοπικά μανιταράκια που ακόμα δεν έχουν αποχτήσει ικανό μέγεθος, αλλά το μεγαλύτερο κακό που κάνουν είναι το ότι διακόπτουν την διαδικασία που ήδη έχει αρχίσει από τους σαπροφυτικούς μύκητες. Την αποδόμηση δηλαδή της νεκρής φυτικής ύλης. Το σκούρο χρώμα στις πευκοβελόνες που βρίσκονται κάτω απ’ τις νέες που έχουν καφέ χρώμα, υποδηλώνει ότι έχει αρχίσει η διαδικασία της αποδόμησης τους από μύκητες και βακτήρια. Όταν αυτές εκτεθούν στον αέρα στεγνώνουν οι μύκητες πεθαίνουν και έτσι σταματάει η σήψη τους. Το αποτέλεσμα θα είναι να μένουν εκεί και να μεγαλώνει συνεχώς ο όγκος τους. Ωστόσο υπάρχουν και συλλέκτες που αν και δεν έχουν σκοπό την εμπορία των μανιταριών, παίρνουν την οικογένεια τους με τσουγκράνες στα χέρια οι μεγάλοι και με παιδικές τα παιδιά , «επιχειρούν» εναντίον του δάσους. Δυστυχώς τις συνέπειες θα τις πληρώσουν τα παιδιά τους, τα παιδιά μας! 

Το γένος των Lactarius 

Σ’ αυτό το γένος υπάρχουν αρκετά είδη. Αυτά που πρέπει να συλλέγουμε είναι αυτά που το γάλα τους ΔΕΝ είναι λευκό ή κίτρινο αλλά,καροτί έως βαθύ κόκκινο.  

Προσέχουμε και σεβόμαστε το δάσος για να έχουμε δάσος και μανιτάρια.