Τάκης Χατζηαναγνώστου

«Τοπία ζωής» (μυθιστόρημα)

Εκδόσεις «Αγγελάκη»

Αθήνα 2016, σελ. 339

Εξήντα πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου βιβλίου, που ήταν η ποιητική συλλογή «Τομές» (1951), πάντα αειθαλής ο Τάκης Χατζηαναγνώστου, κυκλοφόρησε πρόσφατα το τριακοστό δεύτερο βιβλίο του, ένα σύγχρονο, καλογραμμένο μυθιστόρημα με τον τίτλο «Τοπία ζωής».

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο: «Σ’ έναν κόσμο που μαστίζεται από αλλεπάλληλες κρίσεις: οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, και δέρνεται από φανατισμούς που δημιουργούν κλίμα φόβου, τρόμου και θανάτου, σίγουρα δε μετρούν ιδιαίτερα οι ανθρώπινες ιστορίες, ακόμα κι αν έχουν οδυνηρό χαρακτήρα. Όμως αυτές οι ίδιες ανθρώπινες ιστορίες: της γηραιάς κυρίας Εύστρας, της αδελφής της Μαρίας, των κοριτσιών Ελεονόρας και Ηλέκτρας, του παππού Αλόνσου, του κυνηγημένου Ανδρέα, του πρόσφυγα Περίανδρου, κι άλλες ακόμα, είναι εκείνες που συνθέτουν με το μύθο τους τον καμβά των Τοπίων της ζωής, δίνοντας με την πολυχρωμία τους την τρέχουσα περιπέτεια του σήμερα. Είτε έχουν είτε δεν έχουν άμεση σχέση με τη δεδομένη πραγματικότητα, εντούτοις, απ’ αυτήν προέρχονται, κι αυτή διαμορφώνουν με τις εξελίξεις τους».

Το μυθιστόρημα χωρίζεται σε 37 κεφάλαια και κλείνει ως εξής:

«Οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες περνούσαν. Καμιά εξήγηση από κανέναν, καμιά απάντηση στα ερωτηματικά από πουθενά. Ούτε απ’ τον Μάρκελο. Και ξαφνικά μια μέρα ένα χέρι δυνατό μπροστά της. Την άρπαξε απ’ το μπράτσο.

- Ποιος είσαι;

Ήταν ένα σύννεφο. Και μέσα απ’ το σύννεφο ένα χαμόγελο. Ήταν του Ανδρέα Πετρίδη.

Η Νάνσυ αφέθηκε. Ας την πήγαινε όπου ήθελε. Μακριά απ’ όλους και απ’ όλα. Μια εκτόξευση στο χαώδες σύμπαν, όπου παλεύουν δισεκατομμύρια άνθρωποι, ο καθένας με το δράμα του ή την κωμωδία του, με το όνομά του ή την ανωνυμία του, με τα ωραία ή πικρά όνειρά του. Ας δει κι ας νοιαστεί για τις εξελίξεις τους ο Θεός, που τους έπλασε».

Να ακόμη ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:
«Είμαι η Μαρία, η κόρη του κυρ-Παντελή Αλόνσο και της κυρά Ηλέκτρας, σύζυγος του γιατρού Θόδωρου Σαντελή, αυτού του άτυχου ανθρώπου, που έφυγε τόσο νωρίς απ’ τη ζωή, και μητέρα της Ελεονόρας. Μητέρα ο λόγος το λέει, δεν ήταν δικό μου το παιδί, ήταν της αδελφής μου, εμείς με τον Θόδωρο το υιοθετήσαμε.

Μια απλή απαρίθμηση πέντε αράδες, κι όμως είναι μια ολόκληρη ιστορία, που μας σβούρισε χάμω κατά πως ήθελε, παίζοντας μας απ’ τα σκοινάκια όπου μας είχε δεμένους σαν φιγούρες του κουκλουθεάτρου.

Κάθομαι μόνη στο βορινό παράθυρο του σπιτιού μας, κοιτάζω το μεγάλο φεγγάρι που αρμενίζει στον ήρεμο ουρανό και συλλογιέμαι τη μοίρα μας, τη δική μου κι όλων των άλλων γύρω μου. Ποιος τη σχεδίασε; Γιατί δε μας ρώτησε αν μας άρεσε; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς ένα λόγο για το πώς θα πορευτούμε στη ζωή, με ποιους θα πορευτούμε; Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι οι επιλογές γίνονται με δική μας πρωτοβουλία και με τη δική μας ευθύνη, γιατί να μην έχουμε τη δύναμη να τις ανατρέψουμε όταν διαπιστώνουμε ότι είναι λάθος; Άσε που και σ’ αυτές τις περιπτώσεις το λάθος το κανονίζει πάλι αυτή η τυφλή μοίρα…».

Π.Σ