Η Καίτη Βαλέτα, σύζυγος του συγγραφέα και εκδότη Κώστα Βαλέτα, γεννήθηκε στις Κροκεές Λακωνίας. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Στοματολογικό Ινστιτούτο στο Παρίσι. Εργάστηκε ως οδοντίατρος. Μεταφράζει από τα Γαλλικά. Έχει εκδώσει τη συλλογή διηγημάτων «Η χρυσαλίδα και ο γυρίνος».

Στη νέα της συλλογή στεγάζονται έντεκα διηγήματα με τους παρακάτω τίτλους: «Το χαρτόκουτο», «Η Μαίρη Σέλλεϋ και η καρδιά του Πέρσυ», «Οι σημειώσεις τού φύλακα ευνούχου», «Στο τρενάκι για τις Μηλιές», «Τα ροζ τριανταφυλλάκια», «Ο χαρούμενος και ο θλιμμένος κλόουν», «Εξαφάνιση ηλικιωμένου», «Η κουτσουλιά του κοκκινολαίμη», «Η βαλανιδιά», «Το πρώτο ρεσιτάλ», «Άναστρη νύχτα».

Ως μικρό δείγμα γραφής ένα απόσπασμα από το διήγημα «Η Μαίρη Σέλλεϋ και η καρδιά του Πέρσυ»:
«Όταν μπήκα στην αίθουσα διδασκαλίας, ζήτησα από ένα μαθητή να μαζέψει τις εργασίες των συμμαθητών του και να τις φέρει στην έδρα.

Ο μαθητής έμεινε αμήχανος, με τα χέρια κρεμασμένα. Δεν είχε γράψει κανείς.
Με μεγάλη δυσκολία έκρυψα την απογοήτευσή μου.
- Δεν πειράζει, υπάρχουν πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα για τα οποία μπορείτε να γράψετε. Απεριόριστα, μπορώ να πω!

Όταν χτύπησε το κουδούνι και η αίθουσα είχε σχεδόν αδειάσει, με πλησίασε η Μαρία Παμπούκη. Μου άφησε την εργασία της.
- Μάλλον είναι εκτός θέματος. Δεν είναι ακριβώς μέσα στα θέματα που μας δώσατε, αλλά δεν μπόρεσα να γράψω κάτι άλλο. Ίσως να υπάρχει κάποια έμμεση σχέση με το δεύτερο θέμα… θέλω να πω… με την καρδιά, τις δοξασίες κ.λπ. Αυτό το έγκλημα έφερε στο μυαλό μου κάποιες παλιότερες σκέψεις μου.
- Γιατί δεν την διάβασες στην τάξη;
- Δεν νομίζω ότι θα τους ενδιέφερε. Μπορεί και να γελούσαν μαζί μου.
Έμεινα στην έδρα να διαβάσω την έκθεση στη διάρκεια του διαλείμματος.

Ο τίτλος μού προκάλεσε κατάπληξη: «Η Μαίρη Σέλλεϋ» και η καρδιά του Πέρσυ».
Ήταν ένα κείμενο γεμάτο πάθος, θαυμασμό αλλά και ερωτηματικά για την προσωπικότητα της δημιουργού τού “Φρανκεστάϊν”. Για τη ζωή και τη σχέση της με τον σύντροφό της, τον μεγάλο ρομαντικό ποιητή Πέρσυ Σέλλεϋ.
Αναφερόταν στον θάνατο του Σέλλεϋ και στο ατύχημα που τον προκάλεσε, όταν πνίγηκε με το ιστιοφόρο του στ’ ανοιχτά του Λιβόρνο.

Όταν γινόταν η αποτέφρωση και η κηδεία ανάμεσα σε ελάχιστους φίλους, η Μαίρη ζήτησε να αφαιρεθεί η καρδιά και να την κρατήσει η ίδια. Αργότερα την έφερε μαζί της στην Αγγλία.
Προσπάθησε η Μαρία Παμπούκη στην εργασία της να εξηγήσει γιατί μια νέα γυναίκα διανοούμενη, φιλελεύθερη, χωρίς προκαταλήψεις, αποσπά την καρδιά από το σώμα του πεθαμένου αγαπημένου της. Μήπως πιστεύει ότι έτσι θα τον έχει για πάντα κοντά της;

Πιστεύει άραγε ότι η καρδιά είναι ένα ξεχωριστό όργανο, ότι εκεί κρύβεται ο ψυχικός, ο συναισθηματικός κόσμος του ανθρώπου; Μήπως αυτό το ξαφνικό και τραγικό γεγονός τάραξε τα λογικά της; Αν είναι απλός φετιχισμός, γιατί δεν κράτησε μια τούφα από τα μαλλιά του, τα κατάξανθα, όπως συνήθως γίνεται».