Ο Στρατής Παντελέλης (Νεοχώρι Πλωμαρίου, 1947), φιλόλογος συνταξιούχος διευθυντής, ασχολείται ερασιτεχνικά με την παραδοσιακή μουσική, τη ζωγραφική, την ξυλογλυπτική και συνεργάζεται με τα συντοπίτικα περιοδικά. Πριν λίγο καιρό, έκανε και την πρώτη του εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας, με το μυθιστόρημα «Ο τροχός της σιωπής».

Το ιδιαίτερα καλογραμμένο μυθιστόρημα αναφέρεται στη Σμύρνη την εποχή των αρχών του 20ού αιώνα, λίγο πριν τη μικρασιατική καταστροφή και μετά τον αφανισμό της, συνεχίζει να πραγματεύεται τα γεγονότα που αφορούν τους ήρωές του στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στη Μυτιλήνη και την επαρχία - χωριά όπου δραστηριοποιείται η οικογένεια. Πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν πρόκειται για πρόσφυγες, επειδή είχαν την τύχη να προβλέψουν την κατάσταση της καταστροφής, αλλά για μια ευκατάστατη οικογένεια που πρόλαβε και μετέφερε την περιουσία της, επενδύοντας σωστά στην καινούργια πατρίδα.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που ξεφεύγει λίγο - πολύ από τις μέχρι τώρα διηγήσεις και αναφορές στις δύσκολες στιγμές του ελληνισμού, με τον εθνικό διχασμό, την πυρπόληση της Σμύρνης και τον αφανισμό του πληθυσμού της, που με το γενικό όρο προσφυγιά έχει σημαδέψει την πατρίδα μας. Έχοντας ως κύριο θέμα την πορεία της ζωής των πρωταγωνιστών του βιβλίου, δεν παραλείπει να αναφερθεί στα εθνικά θέματα με καθαρή ιστορική αναφορά των γεγονότων, κάτι σα φόντο και περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνται τα πρόσωπα. Μέσα απ’ τις σελίδες του βιβλίου παρουσιάζεται η πλούσια οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη της Σμύρνης πριν την καταστροφή, η εμπορική της φυσιογνωμία και η ευημερία των κατοίκων της, κέντρο υποδοχής και αξιοποίησης εργατικού δυναμικού και φυσικά, αργότερα, επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Ο συγγραφέας χωρίζει το μυθιστόρημά του σε δέκα κεφάλαια, με τους παρακάτω τίτλους: Στο χωριό, Η Σμύρνη, Ο τροχός γυρνά…, Ο ιστός της αράχνης, Όταν το πάθος οδηγεί στην βία, Στο υποστατικό, Και γυρνούσε ο τροχός…, Λίγο πριν την καταιγίδα, Η καινούρια πατρίδα, Νικηφόρος Μελαχρινός.

Να ένα μικρό δείγμα γραφής: «Όταν τελείωσε η Πελαγία, τα μάτια της ήταν κόκκινα όχι από το κλάμα, αλλά από την υπερένταση και την προσπάθεια να τα πει όλα και να ξενοιάσει. Δεν ένιωθε ενοχές, απεναντίας ένιωθε ικανοποίηση για τη δύναμη που βρήκε και μπόρεσε να ξαναζήσει όλον αυτόν τον αναπάντεχο εφιάλτη.

Όταν τελείωσε η Πελαγία, τα μάτια της ήταν καρφωμένα στα μάτια της μαγέρισσας, της γυναίκας, της μάνας, της αδερφής, της Παναγιάς. Και μέσα στη σιωπή τους τώρα, ρωτούσε να μάθει τι πρέπει να κάνει, πού πρέπει να πάει, πού να χαθεί. Όμως καθησυχαστικά της μίλησε κι αυτή από την πείρα που της φόρτωσε ο χρόνος, αυτός ο ανελέητος και ο άκαρδος, που δεν ξεχωρίζει το καλό απ’ το κακό, που δεν γνωρίζει συμβιβασμούς και παζάρια. Όμως όλα καλά και όλα ωραία. Η Πελαγία τα είπε, ξαλάφρωσε, βρήκε σύμμαχο και υποστηριχτή, όμως μέχρι ένα σημείο. Έλεγε, έλεγε η μαγέρισσα, καταλάβαινε χωρίς να ρωτά το ποιος. Άκουγε το τι έγινε, άκουγε το πώς έγινε, δεν άκουσε το ποιος.»