Συνήθως η χρόνια φάση της νόσου εμφανίζεται κατά τους φθινοπωρινούς ή χειμερινούς μήνες, και έτσι τις περισσότερες φορές τα πάσχοντα ζώα δεν έχουν τσιμπούρια στο δέρμα τους κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης.

Σε ορισμένες ράτσες σκύλων, όπως π.χ. στα λυκόσκυλα, είναι δυνατόν η χρόνια φάση να παρουσιάζει δύο διαφορετικές μεταξύ τους μορφές, που χαρακτηρίζονται « ήπια χρόνια» και «σοβαρή χρόνια» μορφή.

Η «ήπια χρόνια» μορφή στα λυκόσκυλα δε διαφέρει πολύ από τη χρόνια μορφή που παρατηρείται στις άλλες ράτσες.

Αντίθετα, η «σοβαρή χρόνια» μορφή είναι βαρύτατη και συχνά μοιραία, έστω και αν εφαρμοσθεί θεραπεία. Στη μορφή αυτή, παρουσιάζονται οξύτατα κλινικά συμπτώματα 60 - 120 ημέρες μετά τη μόλυνση, και περιλαμβάνουν οξεία παλλευκοπενία, κατήφεια, ανορεξία, αδυνάτισμα και έντονες αιμορραγίες από τις ρινικές κοιλότητες, τα ούλα, το ουροποιητικό σύστημα, το πεπτικό κ.λπ.. Συχνά συνυπάρχουν δευτερεύουσες βακτηριακές μολύνσεις.

Στα σκυλιά που δεν εφαρμόζεται θεραπεία, επέρχεται ο θάνατος μέσα σε μερικές ώρες έως λίγες ημέρες μετά την έναρξη των αιμορραγιών.

Φυσικά, η διάγνωση και η θεραπευτική αντιμετώπιση των ασθενειών, δεν αποτελεί αντικείμενο του ιδιοκτήτη, αλλά του κτηνιάτρου.

Ο κτηνίατρος διαθέτει τις απαραίτητες γνώσεις που χρειάζονται για να αντιμετωπίσει κατάλληλα το πρόβλημα αφενός, αλλά και να το διαγνώσει σωστά. Διότι η διάγνωση δεν είναι και τόσο απλή από το μη ειδικό, δεδομένου ότι τα κλινικά συμπτώματα δεν είναι παθογνωμονικά της ερλιχίωσης. Η θρομβοκυτταροπενία, η λευκοπενία και η αναιμία παρουσιάζονται και σε άλλες νόσους, όπως για παράδειγμα στην πιροπλάσμωση. Οι αιμορραγίες και ιδιαιτέρως η αιμορραγία από τις ρινικές κοιλότητες μπορεί να οφείλονται και σε λεϊσμανίαση (kala-azar), δηλητηριάσεις, νεοπλασίες-όγκους των ρινικών κοιλοτήτων, ή ξένα σώματα (π.χ. αγκάθια). Ευθύνη του ιδιοκτήτου είναι η γρήγορη επίσκεψη στον κτηνίατρο, αμέσως μόλις αντιληφθεί ότι το ζώο του παρουσιάζει οτιδήποτε το μη φυσιολογικό.

Θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ερλιχίωση, εφόσον διαγνωσθεί εγκαίρως και δοθεί η κατάλληλη θεραπεία, είναι νόσος που θεραπεύεται στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Η πρόληψη της ερλιχίωσης συνίσταται στη συστηματική και προσεκτική καταπολέμηση των τσιμπουριών, τόσο επάνω στο σώμα των ζώων, όσο και στο περιβάλλον τους. Η εφαρμογή προληπτικών μέσων (αντιπαρασιτικά περιλαίμια και σκευάσματα), πριν την εμφάνιση των τσιμπουριών στο ζώο, αποτελεί την καλύτερη αντιμετώπιση του κινδύνου μολύνσεως.

Η ερλιχίωση δεν προσβάλλει τον άνθρωπο. Η επαφή επομένως με τα ασθενή ζώα και χορήγηση θεραπείας σε αυτά, δε δημιουργεί κινδύνους για τους ιδιοκτήτες.

Πηγή: kynigos.net.gr/veterin/Erlixiosis.html